Citizen Member / 
Trusted Member
เพื่ออ่านคู่มือ ของเครื่องมือใดๆ ที่มีเครื่องหมายนี้ 
Previous
Downtown
![~ G [ o ] P ~'s Avatar](customavatars/avatar47035_2.gif){kind=avatar}
![~ G [ o ] P ~ is offline](images/statusicon/user-offline.png)
คนที่เรา "ควร" ไปเยี่ยม
เพลง ทุกลมหายใจ
เป็นเพลง ที่ผมมักได้ยิน ทุกครั้ง ที่มี พี่ๆๆ ทหาร ตำรวจ
ได้จากไป...
ไม่ว่าจะ หมวดตี้ ผู้กองแคน จ่าเพียร และ พี่ๆๆ ตำรวจกล้า ทหารหาญ
ที่เลือก เสียสละ ลงในพื้นที่...
พอได้ทราบข่าว ผมก็ได้ เข้าไปอ่านประวัติพี่ๆๆ เขา
ทำให้ผมได้รู้ว่า พวกพี่ๆๆ เลือก เสียสละ
เพื่อให้คนในชาติ ได้อยู่ร่วมกัน...
เพลงที่ทำให้ผม รู้ว่า ทหาร และ ตำรวจ
ไม่มีใครเป็นเพียงแค่...
ทหาร หรือ ตำรวจ
แต่พี่ๆ เขา ยังเป็นทั้ง
พ่อ สามี พี่ชาย น้องชาย ลูกชาย
เพลงที่ทำให้รู้ว่า...
ข้างหลังพวกเขาก็มีคนที่ทุกข์อยู๋..
คนที่รอ พวกเขากลับไป.....
ผมรู้สึกได้ว่า ผมได้รับโอกาส จากพวกพี่ๆๆ ทหาร และ ตำรวจ
เพราะ หากไม่มีพวกพี่ๆๆ ลงไปในพื้นที่นั้น...
ไม่นาน เหตุการณ์ คงมาถึง กรุงเทพ
ผมคงไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ
หรือ แม้แต่ จะนอนหลับ...
โดย ไม่ต้องรู้สึกผวา
ผมเลยรู้สึกว่า ผมได้รับโอกาส จากการเสียสละ ของพี่ๆๆ
ที่ได้เลือก เสียสละ
พอได้ข่าว ว่าพี่ๆๆ ทหารตำรวจ ได้มาพักรักษาที่ โรงพยาบาลพระมงกุฎ
ผมดีใจมากๆๆครับ ที่จะได้มีโอกาสมาเยี่ยม พี่ๆๆ เขาบ้าง
เลยตัดสินใจ ไปเยี่ยม พี่ๆๆ ทหาร กับพี่ที่รู้จัก
และได้เขียนบอกเล่าเรื่องราวไว้ใน FB
วันเสาร์ที่ 29 พฤษภาคม 2553
ผมได้ไปเยี่ยมเหล่าทหาร ที่ได้ลงไปในพื้นที่ชายแดนภาคใต้
กลุ่มคนที่ทำให้เรายังมีวิถีชีวิตสงบสุข กลุ่มคนที่เสียสละ...
การที่เราได้มีประเทศอยู่มาจนถึงทุกวันนี้แน่นอนมันไม่ใช่ความบังเอิญ
แต่เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งที่เสียสละ เพื่อให้เราได้มีแผ่นดินอยู่
หลายชีวิตที่จากไป... หลายครอบครัวที่สูญเสีย
ที่เราไม่เคยได้รู้ หรือไม่เคยคิดจะรับรู้ ???
ตอนเด็กผมเรียน ร.ด. เพราะรู้ครับว่าถ้าเป็นทหารแล้วผมจะเจออะไร???
ผมไม่อยากไป ไม่อยากเสียสละขนาดนั้น...
เพราะอย่างนั้นผมเลยรู้สึก มาตลอดเวลาได้ยินข่าวเกี่ยวกับทหารที่ลงใต้
ผมรู้สึกผิด เพราะผมหนี เพราะผมเลือกที่จะไม่เป็น
จนวันหนึ่งผมได้รู้ว่า ทหารที่บาดเจ็บเขาขึ้นมา รักษาที่กรุงเทพ
ไม่กล้าลงใต้ ครับ กลัวตาย...
ผมเลยไปเยี่ยมเหล่พี่ๆทหาร กับพี่ที่รู้จักกัน...
ผมไม่อยากร้องไห้ เลยพูดกับเขาแค่ว่าขอบคุณครับที่พวกพี่เสียสละ ขอบคุณที่ทำให้พวกผมมีแผ่นดินอยู่…
และไม่กล้าที่จะพูดคำนี้กับพี่ทหารทุกคน พูดกับพี่ทหารบางคน
กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้... และไม่กล้าพูดอีกคำที่ผมอยากบอกพวกเขา
“ขอโทษที่ผ่านมา ที่ผมใช้ชีวิตไม่คู่ควรกับการที่พวกพี่เขาเสียสละให้...”
หลังจากขอบคุณพี่ๆทหารพี่ๆทหาร ยิ้มแล้ว ตอบว่า
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่...”
พวกผมได้ซื้อของไปฝากพี่ๆทหาร ซึ่งมีแต่ของเล็กๆน้อยๆ
ผมบอกพี่เขาว่า “ขอโทษที่ผมเอาของมาเยี่ยมได้แค่นี้ เพราะมีตังน้อย”
พี่ๆเขาบอกว่า “ไม่เป็นไร แค่มาคุยพวกพี่เขาก็ดีใจแล้ว และขอบคุณที่เห็นพวกเขา”
ผมได้ยินแล้วอยากร้องไห้อีกครั้ง แต่ไม่กล้า มันเจ็บเกินไปไม่อยากลงตัวรู้สึก
ผมยังไม่ให้อภัยตัวเอง ที่หนีมาเรียน ร.ด.(เรียนร.ด.ไม่ผิดนะครับ แต่เหตุผลตอนตัดสินใจจะเรียนมันผิดครับ)
หลังจากนั้น ได้ไปเยี่ยมพี่ๆทหารอีกหลายคน และไปเจอลุงคนหนึ่ง
ได้คุยกับแก แกเล่าว่าแกอยากไปเดินตลาดนัดที่ สีลม อยากไปซื้อเสื้อผ้า
แต่แกไม่สามารถไปได้ เพราะ ขาของแกยังไม่หาย...
ผมเศร้ามาก ทั้งที่สิ่งที่แกอยากทำ ไม่ได้ขออะไรมากเลยแค่ไปตลาดนัดเท่านั้นเองแต่แกก็ไปไม่ได้
ผมได้ไปคุยกับพี่พยาบาล จนรู้ว่า สามารถไปทำกิจกรรม กับพี่ๆทหารได้
เลยกลับมาทำเรื่อง ชวนคนในมหาลัยไปเยี่ยมพี่ๆทหารกันไปทำกิจกรรม กับพี่ๆเขา
และผมจะกลับไปพูดสิ่งที่ผมอยากบอกพี่ๆเขา...
และผมได้พยายาม ชวน น้องในมหาลัยไปเยี่ยมแล้ว
พอเล่าเรื่องราวแล้ว มีน้องหลายคนอยากไป...
ผมทำเรื่อง ไปที่ภาควิชา แต่หาอาจารย์ ดูแลไม่ได้
เลยไม่สามารถเอา รถมหาลัยไป ได้...
เลยยังไม่สามรถพาน้องๆไปได้
วันพุธที่ 18 พ.ค. 54 ผมตัดสินใจ ไปเยี่ยมพี่ ทหารตำรวจอีกครั้ง
และชวนน้องๆๆ เท่าที่พอจะดูแลได้...
มีน้องๆไป 2 คน เนื่องจากเป็นช่วงปิดเทอม...
เนื่องจาก ยังเป็นนักศึกษา ไม่มีตังครับ เราเลยซื้อได้แต่ขนม กับน้ำ ไปฝาก
เพราะรู้สึกกระดากใจ ที่ไปเยี่ยม แลัวไม่มีอะไรติดไม้ติดมือไปฝาก...
ถึงแม้พี่ๆๆ เขาจะบอกว่า แค่มาเยี่ยม พี่ๆๆก็ดีใจแล้ว
ครั้งนี้ไปแล้ว...
มีพี่ๆ ทหาร ที่ได้รับบาดเจ็บ จาก สุรินทร์ ที่เขมร ยิงปืนใหญ่มา
ครั้งนี้ก็ได้เข้าไป คุยกับพี่ๆเขา
ผมได้แต่ขอโทษพวกเขา และ บอกเล่า ว่า...
มีน้องๆๆ เห็น และรับรู้ในสิ่งที่ พี่ๆๆ ได้ทำให้....
ไว้จะพาพวกน้องๆ มาอีก..
และได้ถาม เกี่ยวกับอาการ และ พี่ๆๆ ทุกคน บอกผมว่า...
หากหายแล้ว จะรีบกลับลงพื้นที่...
มีลุงคนนึงเล่าให้ผมฟัง
ว่าแก โดนระเบิด แขนหัก แต่รักษาใกล้หายแล้ว
แต่ มีกระดูกบางส่วนเสียหาย...
เลยต้องเอากระดูที่ซี่โครงอ่อน ตัดมาต่อ....
ผมไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ ...
ลุงแกต้องตัดซี่โครงอ่อน มา ต่อแขน
แต่เมื่อหลาย 10 ปีก่อน
กระดูกอ่อน เคยเป็น สินค้าที่ไว้เสริมความงาม
ไว้เสริมดั้ง.... เพื่อความสวยงาม
มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน.....
จากที่ผมไป เพื่อให้กำลังใจลุง กลายเป็นลุง ต้องมาปลอบใจผม...
และได้คุยกับพี่อีกคน....
พี่เขาเป็นหัวหน้าหน่วย ที่พึ่งผ่าน เหตุการณ์ ลอบโจมตี
เมื่อไม่นานมานี้ ลูกน้องตาย 2 คน คาที
พี่เขาต้องออกมาถือปืน ยิงสู้ เพื่อพา ลูกน้องที่เหลือกลับมา...
และ พาศพ ของ ลูกน้องทั้ง 2 นาย กลับบ้าน...
พอถาม ว่าอาการแกเป็นไงบ้าง
แกบอกไม่เป็นไร อีกไม่กี่วัน ก็ ได้กลับแล้ว...
พี่ ต้องกลับไป ยังมี ลูกน้อง รอพี่ อยู่ที่โน้นอีกเยอะ...
แต่ ญาติของพี่ เขา บอก ไม่ต้องลงไปแล้ว...
พี่แกได้แต่เงียบ และไม่พูดอะไร...
แต่ผมรู้ว่าแกรู้สึกอะไร...
หากแกไม่ไป แล้ว ลูกน้องที่เหลือ หล่ะ จะรู้สึกอย่างไร ...
และผม รู้ว่า ที่ญาติ ของพี่เขานั้นรู้สึกอะไร
ผมไหว้พี่เขาและร้องไห้.....
ผมทำได้มากสุดแค่นั้น ผมไม่รู้ ว่า ควรทำอย่างไร...
แต่เท่าที่ผมทำได้ คือ ...
มาบอกเล่าเรื่องราว หลังจากได้ไปเยี่ยม พี่ๆๆทหารตำรวจ
คนที่เลือกเสียสละ...
คนที่ผม อยากชวนคุณไปเยี่ยม...
yourfwd
amm0pat
Reply With Quote
Originally Posted by ~ G [ o ] P ~
