ขอ มาเล่าต่อนะครับ...
พอดี ตอนที่พิม มันตี 2 นะครับ พึ่งให้เลือดมา เลย เล่าไว้แค่นั้นก่อน...

มีพี่ ทหาร อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม..
พี่เขาเป็น คนที่ ต้องเดินไป ส่ง ครู ที่ไปสอนหนังสือ...

พี่เขาบอกผม ว่า พี่รอจะกลับไปอยู่นะน้อง
ที่นั้นมีครูน้อยมาก...
หากพี่ ไม่ไปดูแล เดียวน้องๆ ที่โน้นจะไม่ได้เรียนหนังสือ...
พี่เรียนมาน้อย... พี่อยากให้น้องๆที่โน้นได้โอกาส...

.....

ผมได้คุยกับพี่ๆๆและลุงๆๆ หลายคน...
เขาบอกผมว่า...
พวกพี่ นะไม่ลำบากเท่าไรหรอก คนที่ลำบากจริงๆ คือคนที่ตาย...
เดียวพี่หาย พี่ก็จะกลับไป ดูแลที่นั้นต่อ...

.....

ผมพิมต่อไม่ไหวแล้วนะครับ
มันทรมานมากครับ เวลาฟัง พวกพี่เขา...
เพราะ ผมรู้สึกเศร้า ที่ไม่ได้เลือกเสียสละ แบบพวกพี่เขา...
และรู้สึกว่าได้โอกาส จากพี่ๆ มากมาย...
แต่ผมกลับไม่ได้รับผิดชอบ ต่อโอกาสเหล่านั้นเลย...