ของหนูเภาเจอทาง internet โดยบังเอิญสุดๆตอนเค้ากำลังถามเรื่องเกี่ยวกับเมืองไทยก่อนถูกย้ายกลับไปประจำการที่ D.C. เภาออกจากห้องพูดคุยแล้วกว่า 2 ชม.แต่ชื่อมันยังค้างอยู่เค้าก็เลย pm มาถามเภา เภาก็งงๆถามว่าคุณโผล่มาจากไหน มาได้ยังไง บลา บลา บลา... เจอหน้าค่าตาตัวเป็นๆกันก็ให้หลังไป 11 เดือน รู้จักกันมาจะครบ 4 ปีเดือนหน้านี้ค่ะ เรื่องแต่งงานคงอีกนานแล้วจะมีหรือเปล่าก็ยากที่จะคาดเดาเพราะเค้ารับราชการ เป็นท.ทหารจนจน เอ้ย!อดทน ต้องเดินทางไปราชการชั่วคราวตามประเทศต่างๆแบบไม่มีตารางแน่นอนปรับเปลี่ยนทุกครั้งที่ได้รับโทรศัพท์ แบบบินด่วนใน 24 ชม.ประมาณนั้น บวกติดสัญญาอีกอย่างน้อยก็ 5 ปีจากนี้ (ทำงานก็เกือบตลอดแต่เงินเดือนก็กะจิ๊ดเดียว ไม่พอซื้อกระเป๋าด้วยซ้ำ เอิ๊ก เอิ๊ก...รับราชการนี่มันปวดใจจริงๆ -_-") ได้เจอกันครั้งละไม่ประมาณอาทิตย์ ปีนี้มีโอกาสเจอบ่อยหน่อย 5 ครั้ง ปีหน้ายังไม่รู้
ความสัมพันธ์โดยตอนนี้รวมราบรื่นดีค่ะ เราทั้งคู่ก็รักกันมาก แต่ติดที่ตัวเภาเองรู้สึกว่ามองไม่เห็นอนาคตด้วยกันเลย เภาต้องอดทนและใจแข็งมากๆที่จะคงความสัมพันธ์ต่อไป เพิ่งเข้าใจที่เค้าว่ารักกันแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้มันเป็นอย่างไร เคยหงุดหงิดกันทั้งคู่เพราะไอ้เรื่องไกลกันแล้วไม่มีเวลาได้พบกันจนพาลเลิกรากันไปมาครั้งนึงเค้าก็ง้อมาขอคืนดี และเรื่องที่เภายอมคืนดีด้วยเพราะเค้าเก็บเส้นผมของเภาตั้งแต่สมัยเจอกันครั้งแรกแนบไว้กับพาสปอร์ตเค้าตลอด
ไม่ใช่เพราะหาคนใหม่ง่ายกว่าแต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วในบางครั้งสำหรับเภา การไม่มีความสัมพันธ์น่าจะสบายใจกว่า ทุกข์ใจน้อยกว่าเพราะไม่ต้องทนเหงาอยากเจอแต่ไม่ได้เจอ เทศกาลโอกาสพิเศษใดๆไม่มีทั้งนั้น ผู้หญิงเราอะเนาะอยากอยู่ใกล้ชายที่เรารักแต่สำหรับเภาตอนนี้เป็นไปไม่ได้เลย ถ้าเราทั้งคู่อดทนไม่พอจนมีอันต้องเลิกรากันอีกครั้งก็คงอยู่เป็นโสดแล้วอะค่ะ หมดพันธะไร้ภาระทางใจดีด้วย
คุณจขกท.เภาก็ยังเชื่อว่าคู่แล้วก็ไม่แคล้วคลาดกันค่ะ เพียงแต่เมื่อไหร่เท่านั้นค่ะ โชคดี โชคดีปีใหม่ค่ะ
ถ้าเราได้ ไปทุกอย่าง ดังใจคิด...
ชั่วชีวิต จะเอาของ กองที่ไหน...
ได้มาบ้าง เสียไปบ้าง ช่างปะไร...
เอาอะไร ชีวิตเรา เท่านั้นเอง...
[SIGPIC][/SIGPIC]