เคยมีความรู้สึกนี้บ้างมั้ย แล้วทำยังงัย

[AAA]

เคยคิดค่ะ ในอดีตเมื่อตอนเริ่มทำงานใหม่ ๆ ค่ะ คิดคล้าย ๆ น้องแหละค่ะตอนนั้นพี่ทำงานต่างจังหวัดอาทิตย์นึงกลับบ้านนอนบ้านแควันเดียว แล้วก็ต้องไปทำงานอีก เหงามากกกกกกกกกกก......ร้องไห้บ่อย ๆ ด้วย ถามตัวเองว่าทำไม ตรู......ต้องลำบากทำงานอย่างนี้ด้วยนะ งานของพี่ไม่มีเพื่อนคนอื่น ๆ นะค๊ะ เป็น saleman ตจว. ทำงานเสร็จก็เข้าที่พัก วัน ๆ ไม่ได้คุยกับใครนอกจากลูกค้า ลูกค้าก็มีแต่ผู้ชายยิ่งทำตัวลำบากใหญ่ เครียดมากกกกกกกค่ะ

คำตอบคือ เพื่อวันข้างหน้าจะได้มีหน้าที่การงานที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ มีรายได้มากกว่าเดิม ทนสักพัก แล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างที่คาดไว้

หลังจากนั้นพอมีหน้าที่การงานดีขึ้น รายได้มากขึ้น คำถามก็มีอีกอยู่ดีว่าทำไมต้องให้ลูกค้า เจ้านาย บ่นด่าทุกวัน ทำไมมันเครียดอย่างนี้ ทำไมต้องเหนื่อยต้องดิ้นรนอย่างนี้ เพื่ออะไร คำตอบคือเพื่อเงินค่ะ เพื่อตอบสนองความต้องการ กิเลสของตัวเองค่ะ

หลังจากได้คำตอบพี่เอาเงินในธนาคารมาคำนวณเลยค่ะว่าจะอยู่ได้กี่ปีโดยใช้เงินเท่าที่จำเป็นค่ะ โดยลดละทุกอย่าง หยุดความต้องการทั้งหมด หลังจากนั้นลาออกจากงานเลยค่ะ อยู่บ้านเฉย ๆ วัน ๆ เอาแต่กินนอน ไม่ทำอะไรเลยอยู่ปีกว่า ๆ ค่ะ

แล้วค้นพบว่า...... ทำไมเราทำตัวไร้สาระอย่างนี้ เรียนมาก็เยอะ ทำไมไม่ทำอะไรเลย ทำตัวเป็นคนไร้ค่าไร้ประโยชน์มากค่ะ ยิ่งนานวันเราก็เริ่มแก่ เด็กรุ่นหลังก็มีแต่พัฒนาขึ้น ..... เริ่มเลยค่ะ หางานใหม่ ..... หลังจากนั้นจึงรู้ว่า.... นี่แหละค่ะคือชีวิต ทุกคนมีความอยาก และไม่อยากอยู่ในคน คนเดียวกัน วันนี้เราทุกข์ พรุ่งนี้เราสุข ....

..... วันนี้คุณอาจจะเหนื่อย ล้า ลองหยุดสักพัก ..... แล้วคุณก็จะค้นพบตัวเองว่าต้องการอะไร.... และต้องทำอย่างไรค่ะ

หรือไม่ก็ตอนนี้น้องยังเด็กยังเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ถ้าน้องโตขึ้นมีหน้าที่การงานที่ดีขึ้น อาวุโสขึ้น ตอนนั้นน้องอาจจะเป็นผู้กระทำก็ได้ค่ะ มันเป็นวัฎจักรค่ะ

[Meesook]

เคยเป็นค่ะ แต่หายเร็ว เพราะ "งานไม่ใช่ชีวิต" ค่ะ

แต่อย่างไรก็ตาม การมีปัญกาในชีวิต หรือความรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ เนี่ย เราต้องยอมรับว่าเป็นธรรมดาของชีวิตค่ะ แต่เดี๋ยวอารมณ์ท้อแท้นี้มันก็หายไป และเดี๋ยวมันก็จะมาอีกได้ หรือไม่ก็มีปัญหาอื่นอีก นี่คือชีวิตค่ะ

อยากแนะนำให้น้องมองที่ตัวเองเป็นนะคะ และชื่นชมตัวเอง เรื่องผลงาน หรือการโปรโมทนั้น เป็นเพียงรางวัลเปลือกนอกค่ะ รางวัลที่แท้จริงคือน้องได้เรียนรู้ค่ะ แค่ได้ทำงาน ก็ได้รางวัลแล้วค่ะ

แนะนำหนังสือสองเรื่อง A Conversation with God อันนี้ไม่ใช่พระคริสต์นะคะ ต้องลองไปอ่านดู และอีกเล่มนึง The Tao of Pooh ค่ะ ใช่ชีวิตตามวิถีหมีพูห์นั้น ตรงกับที่เต๋าบอกไว้ค่ะ และจะทำให้ไม่เครียดอีกเลยด้วยค่ะ

ส่วนเรื่องคนที่ทำงานนั้น อย่าเอาอารมณ์ไปอยู่ตรงนั้นเลยนะคะ เพราะคนพวกนี้ไม่สำคัญกับชีวิตเราค่ะ เราเจอคนพวกนี้ก็แค่ไม่กี่ปี พอน้องลาออก หรือเค้าลาออก ชีวิตก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วค่ะ คนที่เราควรจะแคร์ คือคนที่สำคัญในชีวิตค่ะ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ เพื่อนสนิท แฟน...

น้องควรจะพักผ่อนบ้างค่ะ หยุดงานซักเดือน หรือสองอาทิตย์ ใช้ชีวิตสบายๆ นอนเยอะๆ ออกกำลัง ไปทำบุญบ้างฝึกวิปัสสนาก็ดีนะคะ ช่วยได้เยอะเลยค่ะ แต่ไม่แนะนำให้ไปฝีกตอนจิตใจว้าวุ่น เพราะมันจะฟุ้งซ่านเยอะ

อ้อ แนะนำอีกอย่าง ลองแบ่งเวลาไปช่วยงานตามมูลนิธิต่างๆ สิคะ แบบนี้ จะทำให้เราฝึกการ ทำดีโดยไม่หวังผลค่ะ เพราะมูลนิธิ ไม่มีเงินจ่ายให้ แต่ความจริงเราได้ผลตอบแทนดีเยี่ยมเลยค่ะ คือเราได้เรรียนรู้ชีวิต จากชีวิตของคนอื่นค่ะ ทำให้มองคนอื่น มากกว่ามองแต่ตัวเอง ก็จะเลิกหมกมุ่นกับปัญหาของตัวเองไปได้

Meesook เองงานยุ่งมาก และเดินทางตลอดเวลา แต่ก็แบ่งเวลาไปช่วยมูลนิธิ Wishing Well เป็นมูลนิธิสำหรับเด็กที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ทำให้ชีวิตช่วงที่เหลืออยู่ของเด็กๆ เหล่านั้น มีความสุขที่สุด

พอได้ไปทำงานใกล้ชิดกับเด็กที่ป่วยเหล่านี้นะคะ เห็นได้เลยว่าปัญหาของเรานี่มันน้อยนิดจริงๆ เพราะมีปัญหาเดี๋ยวก็หาย แต่ปัญหาของน้องที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายน่ะ ไม่มีทางหายได้เลยค่ะ น้องๆ พวกนี้ mature มาก ไม่เคยงอแงอะไรเลย ไม่โกรธกับเรื่องเล็กน้อย เพราะเค้ารู้ว่าเค้ามีเวลาน้อย ต้องทำทุกเวลาให้มีความสุขที่สุด

น้องบางคน ความสุขของเค้าคือ แค่ได้กินพิซซ่า ก็มีความสุขแล้ว... มีน้องที่ใกล้จะไปแล้ว ขอกินพิซซ่า เราก็จัดหามาทำปาร์ตี้พิซซ่าให้ในโรงพยาบาล ให้เพื่อนๆ และญาตอของน้องกินด้วย น้องคนนั้นมีความสุขมากจนลืมความปวดจากโรคมะเร็ง น้องหลับไปพร้อมรอยยิ้ม และไม่ตื่นมาอีก...

เห็นแล้วก็ซึ้ง แล้วก็ย้อนมาดูตัวเองค่ะ ว่าทำไมต้องอยากมี อยากได้อะไรมากมาย (โดยเฉพาะกระเป๋า ฮี่ ฮี่ ฮี่... เอ้ย นอกเรื่อง!) ได้เข้าใจการอยู่อย่างพอเพียงอย่างแท้จริงค่ะ
ป.ล.ถ้าใครสนใจจะไปช่วยมูลนิธิ ติดต่อมาทางพีเอ็มนะคะ แต่ทางมูลนิธิไม่ได้รับทุกคนนะคะ ต้องไปสัมภาษณ์ให้ผ่านก่อน จึงจะไปเป็นอาสาสมัครได้ค่ะ