เหมือนกันทุกวันค่ะ

เช้ารีบตื่นเพื่อมาจองที่จอดรถที่ที่ทำงาน(เช้าไม่ต้องส่งลูก) ทำงานเสร็จไปรับลูกกลับบ้าน สอนการบ้านลูก ดูแลแม่

เสาร์อาทิตย์ก็พาแม่หาหมอฝังเข็ม ทำวารีบำบัด พาลูกเรียนกิจกรรมที่เขาชอบไม่ใช่เราบังคับ

ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวสังสรรกับเพื่อนหรือใคร แคบมาก ไม่เคยปาตี้ ไม่ได้หัวเราะแบบเบรกแตกมาเป็น10ปีแล้ว

วันๆไม่ค่อยได้คุยไม่ค่อยได้หัวเราะกับคนสนิทที่เราไว้ใจและสามารถทำอะไรได้โดยไม่ต้องระวังตัว

เฮ้อ.......เซ็งเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยได้คิดเซ็งหรอก นานๆจะรู้ตัวสักทีเมื่อมองย้อนไปข้างหลังว่าเออ เราเนี่ยแคบจัง

ตอนนี้เพื่อนๆที่แยกตัวกันไปเพื่อแต่งงานและต้องดูแลครอบครัว มันก็เริ่มกลับมาสังสรรนัดพบปะไปกินข้าว เพราะลูกโตมันก็ไม่เอาพ่อแม่ พ่อแม่กันเองก็เริ่มห่างๆกัน(ตามประสาคนวัยทอง) บุพการีเริ่มตายต้องติดต่อกันไว้ เพื่อหาเครือข่ายหาคนมางานศพ