บางความรู้สึกของคนเป็นภรรยายอดคนแห่งบันนังสตา

"ภูมิใจที่ผู้กำกับสมเพียรทำหน้าที่จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่เสียใจตรงที่ไม่ได้ย้ายไป ถ้าได้ย้ายคงไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้
รู้สึกผิดหวังกับสำนักงานตำรวจแห่งชาติมาก เพราะว่าสามีเป็นคนทำงาน คนแข็งแกร่ง ไม่เคยขออะไรเลย
การเดินทางไปร้องเรียนไม่ได้รับความเป็นธรรมจากการโยกย้ายก็ล้าเต็มที่แล้

"ดิฉันเป็นคนขอต่อสามีว่าเวลาที่เหลืออีก 1 ปีเศษนั้นขอให้กับครอบครัว เพราะตลอดชีวิตพี่สมเพียร มีแต่งาน
ครอบครัวไม่เคยมีงานปีใหม่ งานวันเกิดหรือสังสรรค์ร่วมกันเลย จึงขอให้ย้าย แต่กลับไม่ได้รับการพิจารณา
พล.ต.อ.อดุลย์โทรศัพท์มาหาพี่สมเพียร เมื่อทราบว่าไม่ได้ย้ายออกนอกพื้นที่ พี่สมเพียรน้อยใจถึงกับกินอาหารไม่ลง"

"ดิฉันเป็นแม่บ้าน หน้าที่หลักเมื่อสามีเข้าป่า ต้องทำอาหาร หุงข้าวเหนียว หุงข้าว ต้มไข่ พริกกับเกลือ ปลาเค็ม เป็นอาหารที่ดีแล้ว
เมื่อกลับจากป่าสิ่งที่พบคือเท้าซีดจนเหมือนซากศพ ตามศีรษะ เอว ขอบกางเกงในเต็มไปด้วยทากดูดเลือด
เห็นชีวิตสามีแล้วรู้สึกสงสารอย่างมาก"