"อีกสองร้อยปีฉันรวยแน่ ความจริงที่ไม่ได้ฝัน ของชายวัย 73"

[Siambrandname Webmaster]

..... “ เดี๋ยวนี้คนมาดูป่าฉานบ่อยขึ้น เลยต้องตัดหญ้ารกๆ ในสวนให้เขาเดินกันสะดวกหน่อย ทางการเขามาทำป้ายบอกชื่อต้นไม้แต่ละชนิด เหมือนป้ายชื่อนักเรียน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีทำให้คนได้รู้จักต้นไม้มากขึ้น แต่คนที่มาที่นี่อย่าหวังจะได้เห็นรีสอร์ทสวย ๆ กลางป่า หรือพบความสะดวกสบายเหมือนที่อื่น เพราะฉันไม่ได้สร้างสรรค์ที่ดินตามจินตนาการของคนทั่วไป ฉันทำตามธรรมชาติ ธรรมชาติจริง ๆ ตอนซึ้อที่ดินแปลงนี้ใหม่ๆมียางพาราเจ้าของเดิมอยู่ด้วย แต่ฉานก็ไม่ให้ใครมาตัด(กรีด) ปล่อยให้รกๆอยู่อย่างนั้น ต้นไหนตายก็ปล่อยให้เน่าเปื่อยเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ที่ยังอยู่ .....



...... ลุงห้วนบอกพร้อมกับชี้ให้ดูป่าอีกด้านที่มีต้นไม้หลายชนิดที่อยู่รวมกัน ทั้งไม้ที่ลุงห้วนปลูกเองและไม้อื่น ๆ ที่มีอยู่บ้างแล้ว ลมยามเย็นพัดวูบ อากาศสดชื่นไร้มลพิษที่สัมผัสได้ ทันที ที่ทีมงานของเราข้ามสะพานไม้ไผ่หรือสะพานลิง ที่ลุงห้วนนำไผ่ตงมาทำไว้อย่างหยาบๆเมื่อครั้งน้ำท่วมปีที่แล้ว มาถึงอีกฝั่งคลองที่เป็นสวนป่าธรรมชาติ แค่นี้ก็เกินคุ้มแล้ว สำหรับผู้มาเยือน คนส่วนใหญ่มักถามว่าลุงห้วนคิดจะตัดไม้มาใช้ประโยชน์ หรือตัดขายบ้างไหม สำหรับชายชราใจมุ่งมั่นคนนี้มีกลวิธีปกป้องผืนป่าที่แยบยล แกบอกว่าได้ทำพินัยกรรมมอบมรดกผืนป่าแห่งนี้ให้ทายาทไว้แล้ว แต่ไม่บอกว่าเป็นใคร เพียงแต่บอกเนื้อหาในพินัยกรรมว่าใครก็ตามที่ดูแลสวนป่าแห่งนี้ต่อจากตนเอง จะต้องไม่ตัดไม้ทุกต้นที่มีอยู่แม้มันจะล้มตายตามธรรมชาติก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นเพราะนี่คือสมบัติของแผ่นดิน คนที่รับมรดกเป็นเพียงแค่ผู้มาสานต่อ
เจตนารมย์ของตนเท่านั้น .....

..... เมื่อถามอีกว่า หากใครจะมาขอซื้อต้นไม้เหล่านี้ในราคาสูงมากๆ ลุงจะว่าอย่างไร แทบไม่ต้องคิดลุงห้อนตอบกลับมาอย่างไม่ต้องคิดว่า อีกสองร้อยปี ค่อยมาคุยกัน .....

...... ซึ่งเป็นที่มาของประโยคเด็ดที่ว่า อีกสองร้อยปีฉานรวยแน่ .....

[Siambrandname Webmaster]

..... การพูดคุยเริ่มออกรสชาติ ลุงห้วนขยายความว่า

..... แม้จะรู้ว่านี่คือกุศโลบาบอันแยบยลในการต้องการพิทักษ์ผืนป่าแห่งนี้ ซึ่งก็ใช้ได้ผลอย่างน้อย เป็นการตัดปัญหา คนเห็นแก่ได้บางคน ที่แวะเวียนมาขอตัดไม้



...... ยามตะวันโพล้เพล้ พวกเราข้ามสะพานลิง กลับมายังบ้านลุงห้วนอีกครั้ง คราวนี้ภาพที่น่าประทับใจปรากฏขึ้นตรงหน้า
ฝูงไก่ป่านับร้อยกำลังคุ้ยเขี่ยดิน กินข้าวเปลือกที่ป้าไลหรือคุณครูจุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์ ภรรยา คู่ทุกข์คู่ยาก ของ ลุงห้วน ปัจจุบันยังคงรับราชการครู อยู่ที่โรงเรียนบ้านคลองยอ ซึ่งห่างจากบ้านประมาณ 3กิโลเมตร กำลังโปรยให้ เรื่องราวของไก่เถื่อนหรือไก่ป่าสีสวยที่สร้างสีสันให้กับผืนป่า ป้าไลเล่าให้ฟังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความเมตตาว่า แรกที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ มีไก่ป่ามาลอบ ๆ มองๆสองสามตัว ก็เลยให้อาหาร เมื่อรู้ว่าที่นี่ปลอดภัย ไม่นานมันก็พาญาติพี่น้องมาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พร้อม ออกลูก ออกหลานเต็มป่า ซึ่งฝูงไก่เหล่านี้ แม้จะมีการผสมพันธุ์กับไก่แจ้ที่เลี้ยงอยู่เดิม เพื่อให้คุ้นเคยกับมนุษย์ แต่สันชาตญาณสัตว์ป่ายังมีอยู่ครบ เมื่อกิน
อาหารอิ่มแล้วพวกมันจะบินขึ้นไปนอนบนต้นจิกนาหน้าบ้าน เต็มไปหมด ...

[Siambrandname Webmaster]

...... ทุกวันไก่ฝูงนี้จะตื่นตั้งตีห้า หลังโก่งคอขันปลุกชาวบ้านชาวช่องเสร็จก็จะพากันไปหากินในป่าหลังกระท่อม ตัวเมียที่ออกไข่กลับไปกกไข่ในกอหญ้า รอลูกเจี๊ยบออกมาดูโลก ป้าไลบอกว่าช่วงนี้เป็นระยะอันตรายของแม่ไก่ เพราะจะถูกงูเห่ามากัด กินไข่ที่กำลังฟักและลูกตัวเล็กๆ ซึ่งเราเข้าใจดีว่านี่คือวงจรธรรมชาติที่มีทั้งการพึ่งพา และการเข่นฆ่าเพื่อความอยู่รอด ซึ่งไก่ป่าที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่มีชาวบ้านมาดักหรือยิงเพราะคนในชุมชนใกล้เคียงต่างเข้าใจดีว่าเป็นไก่ป่าที่ลุงห้วนอนุรักษ์เอาไว้ ....ของแกไปใช้ประโยชน์ส่วนตัวแต่ก็เป็นคนส่วนน้อยหากเทียบกับคนจำนวนมากที่ต่างแสดงความชื่นชม แวะเวียนเข้ามาเรียนรู้และ ยึดเป็นแบบอย่าง ในความเป็นนักอนุรักษ์ตัวยงของลุกห้วนที่ตลอดชีวิตไม่เคยเรียกอามิสและต้องการความช่วยเหลือจากใครๆ



..... นอกเหนือจากฝุงไก่ป่านับร้อยที่ แห่กันมาอาศัยอยู่เต็มผืนป่าของลุงห้วนแห่งนี้แล้ว บริเวณหน้าบ้านยังเป็นคอกวัวและแปลงอนุบาลกล้าไม้ โดยเฉพาะคอกวัวถือเป็นแหล่งผลิตปุ๋ยชั้นดี ที่ทุกเช้าลุงห้วนจะเข้ามาโกยขี้วัวไปใส่ตามโคนต้นไม้ วัวกว่า 10 ตัว ที่ลุงห้วนเลี้ยงไว้มีทั้งพันธุ์พื้นเมืองและวัวชน ซึ่งทุกตัวอ้วนท้วนสมบูรณ์ทุกตัว เนื่องจากลุงห้วนได้เลี้ยงดูอย่างดี หญ้าชนิดต่างๆที่ปลูกไว้ตลอดปี ทำให้วัวจึงมีกินไม่อดๆอยากๆ บางครั้งมีคนมาซื้อไปเลี้ยงต่อทำให้ลุงห้วนพอมีรายได้เสริมจากการขายวัว นอกเหนือจากได้รับผลประโยชน์จากขี้วัวไปใส่โคนต้นไม้....

[Siambrandname Webmaster]

..... และสิ่งคาดไม่ถึง ที่คนส่วนใหญ่ต่างแสดงความรังเกียจ ขยะแขยง แต่ลุงห้วนกลับต้องการที่จะได้ นั่นคือรถดูดส้วมที่รับจ้างขนสิ่งปฏิกูลจากบ้านเรือนของประชาชนในแถบนี้ เมื่อเต็มรถแล้วหาที่เททิ้งไม่ได้ จะนำไปทิ้งในที่ของชาวบ้านเขาก็ไม่ยอม แต่ลุงห้วนเต็มใจ ที่จะให้รถดูมส้วมเหล่านี้นำของเสียมาเททิ้งหน้าบ้านของแก เพื่อเป็นปุ๋ยให้แก่ต้นไม้อีกต่อหนึ่ง...



... ร่องรอยรถดูดส้วม นำสิ่งปฏิกูลมาปล่อยทิ้งให้ต้นไม้ หน้าบ้านลุงห้วน(ด้วยความเต็มใจ)....
........” แม้จะเหม็นอยู่บ้างก็แค่ไม่เกินชั่วโมง เห็นไหมต้นไม้พวกนี้ เติบโตดีไปเขียว ครึ้มไปหมด” ลุงห้วนพูดอย่างอารมณ์ดี พร้อมชี้ไปที่แนวป่าติดถนนหน้าบ้านที่เต็มไปด้วยต้นมะฮอกกานี ซึ่งน้อยคนนักที่จะรับรู้ว่า ลุงห้วนใช้ปุ๋ยชนิดใด ต้นไม้จึงขึ้นสวยงามอย่างนี้ ..... “ คิดดูแล้วกัน หากอีกสองร้อยปีข้างหน้า สมมุติว่าฉานยังอยู่ ต้นไม้เหล่านี้ฉานคิดเล่นคร่าวๆว่าน่าจะมีราคาต้นละ ไม่ต่ำกว่า สามแสนถึงห้าแสนบาท แล้วต้นไม้สี่ห้าหมื่นต้นเหล่านี้จะราคาเท่าไหร่ ไม่รวยให้มันรู้ไป ."....

[Siambrandname Webmaster]

...... ปี 2553 แม้สังขารจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา จากการตรากตรำทำงานหนักมาตลอดชีวิต ประกอบกับมีโรคหืดหอบมาเยี่ยมเยียนในวัยชรา และเพิ่งลอก..ดวงตาที่เป็นต้อ ทำให้ลุงห้วนต้องหยุดพักฟื้นร่างกายเนื่องจากหมอห้ามไม่ให้ทำงานหักโหมเหมือนเช่นแต่ก่อน ภาระหนักเลยตกไปอยู่ที่ป้าไล และได้จ้างคนงานมาช่วยทำงานแทนลุงห้วน ทั้งรดน้ำต้นไม้ โกยขี้วัวและตัดหญ้า



..... วันนี้สวนป่าที่ลุงห้วนลงมือลงแรงมาทำตลอดชีวิต ได้เติบโตเป็นรูปธรรมอย่างชัดเจน จากเดิมที่หลายคนเคยปรามาส แต่ลุงห้วนก็ได้ทำความฝันของตัวเองให้เป็นความจริงขึ้นมาแล้ว ในช่วงชีวิตของคนๆหนึ่งแม้จะอยู่ไม่ถึงสองร้อยปี ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า แต่ผลงานที่ลุงห้วนสร้างไว้ นั้นอยู่เกินสองร้อยปีแน่นอน หากคนยุคต่อไปยังคงยืนหยัดมั่นในอุดมการณ์ มรดกทางธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ ที่ชายชราตัวเล็กๆคนหนึ่งทิ้งไว้ให้เป็นแบบอย่างแห่งการอนุรักษ์ แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวหากมองภาพรวมทั้งโลก แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ถึงชาตินี้ลุงห้วนจะไม่รวยเหมือนคนอื่น แต่รับรองอีกสองร้อยปีลุงห้วนรวยแน่

..... ซึ่งความรวยนั้น คือรวยธรรมชาติ รวยความดี ที่ไม่ได้ผุกร่อนไปตามกาลเวลา ......

[Siambrandname Webmaster]

.... อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดเริ่มเข้ามาแทนที่ บรรยากาศรอบบ้านของลุงห้วนที่ปกคลุมด้วยป่าใหญ่ เริ่มมีเสียงของสัตว์หากินกลางคืนออกมาบรรเลงเพลงกล่อมไพร กล่อมลุงห้วน ป้าไลให้นอนหลับหลังตรากตรำงานมานานแสนนาน ก่อนจากกันวันนั้น ลุงห้วนได้มอบคาถาบทสำคัญให้แก่เรา ว่า งานทุกอย่างจะสำเร็จลงได้คือ " ลงมือทำจริง ไม่เบียดเบียนสังคม และ อย่าเห็นแก่ตัว อย่าเห็นแก่ตัว อย่าเห็นแก่ตัว "

.....สวัสดีครับ ...


จากบทความ อีกสองร้อยปีฉันรวยแน่ ความจริงที่ไม่ได้ฝัน ของชายวัย 73

ตามอ่านอีกบทความของเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่เกิดขึ้นในป่าของ คุณลุงห้วน ได้ในบทความ ...พาลูกเป็ดเดินป่า ยามหน้าแล้ง ....




ขอบคุณ คุณ เณรรูณ แห่งบล๊อก Oknation.net ที่เขียนบทความ และถ่ายภาพ เรื่องราวชีวิตดีๆ ที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินนี้ ให้เราได้รับรู้

ขอบคุณครับ
SBN Webmaster

[aeh]

ขอบคุณนะคะ

[TEDDY07]

ขอบคุณมากๆจ๊ะ ดีจังเลย

[ple15]

ขอบคุณมากๆๆนะคะ ตอนนั้นไม่ทันดูตอนที่ออกโทรทัศน์ แต่ตอนนี้ได้เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากจริงๆๆค่ะ

[Siambrandname Webmaster]

...... ปี 2553 แม้สังขารจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา จากการตรากตรำทำงานหนักมาตลอดชีวิต ประกอบกับมีโรคหืดหอบมาเยี่ยมเยียนในวัยชรา และเพิ่งลอก..ดวงตาที่เป็นต้อ ทำให้ลุงห้วนต้องหยุดพักฟื้นร่างกายเนื่องจากหมอห้ามไม่ให้ทำงานหักโหมเหมือนเช่นแต่ก่อน ภาระหนักเลยตกไปอยู่ที่ป้าไล และได้จ้างคนงานมาช่วยทำงานแทนลุงห้วน ทั้งรดน้ำต้นไม้ โกยขี้วัวและตัดหญ้า

นอกจากเรื่องราวของลุงห้วนแล้วยังมีอีกเรื่องราวชีวิตที่อยากมาบอกเล่าให้ฟัง
คือเรื่องราวคู่ชีวิตของลุงห้วน ที่อยู่ ข้างลุงห้วนตลอดมา ที่ลุงห้วน กำลังทำในสิ่งที่ลุงห้วน เชื่อ ลุงห้วนศรัทธา
ส่วนหนึ่งของเรื่องราวชีวิต ป้าไล ครู จุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์


“ บางครั้งครูเองก็ต้องเล่นกับเค้าด้วยเลย เป็นกันเองกับเค้า แล้วครูต้องใช้ภาษาอังกฤษกับเค้าเลย มีบางวันเค้าเดินจะมาช่วยครูถือของที่ครูหอบพะรุงพะรังมา ครูยังต้องบอกให้เค้าพูดแสดงความช่วยเหลือเป็นภาษาอังกฤษกับครูก่อนแล้วครูจึงยอมให้เค้าช่วยครูถือของได้ แรกๆ เค้าไม่สามารถช่วยครูได้ เค้าก็จะกลับไปฝึกมาพูดกับครูในครั้งใหม่เลย เพื่อจะมาช่วยครูให้ได้ในวันนึงไง”



“ ครูต้องสอนเค้านะจนกระทั่งเค้าพูดได้ ทำได้ จนเค้าเข้าใจเลย แล้วอย่าไปดูถูกเค้านะ...ถ้าเค้าผิดครูต้องสอน...ไม่ว่าจะในรายวิชาภาษาอังกฤษ หรือแม้กระทั่งพฤติกรรมที่ไม่น่ารักที่เค้าแสดงให้เราเห็น เราต้องสอนเค้าทันที...........


อ่านเีรื่องราวชีวิตส่วนหนึ่งของ ครูบ้านนอกที่สอนลูกศิษย์ให้พูดภาษาอังกฤษได้ด้วยหัวใจ

จากบทความ ถอดความรู้จากคุณครูคนเก่ง...ที่อำเภอบ้านฉัน
ของ คุณ เกศวิไล หนูปลอด จากเว็บ gotoknow.org

ขออนุญาตเจ้าของบทความนำบทความมาเผยแพร่นะครับ

ขอบคุณเจ้าของบทความด้วยครับ