..... การพูดคุยเริ่มออกรสชาติ ลุงห้วนขยายความว่า

..... แม้จะรู้ว่านี่คือกุศโลบาบอันแยบยลในการต้องการพิทักษ์ผืนป่าแห่งนี้ ซึ่งก็ใช้ได้ผลอย่างน้อย เป็นการตัดปัญหา คนเห็นแก่ได้บางคน ที่แวะเวียนมาขอตัดไม้



...... ยามตะวันโพล้เพล้ พวกเราข้ามสะพานลิง กลับมายังบ้านลุงห้วนอีกครั้ง คราวนี้ภาพที่น่าประทับใจปรากฏขึ้นตรงหน้า
ฝูงไก่ป่านับร้อยกำลังคุ้ยเขี่ยดิน กินข้าวเปลือกที่ป้าไลหรือคุณครูจุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์ ภรรยา คู่ทุกข์คู่ยาก ของ ลุงห้วน ปัจจุบันยังคงรับราชการครู อยู่ที่โรงเรียนบ้านคลองยอ ซึ่งห่างจากบ้านประมาณ 3กิโลเมตร กำลังโปรยให้ เรื่องราวของไก่เถื่อนหรือไก่ป่าสีสวยที่สร้างสีสันให้กับผืนป่า ป้าไลเล่าให้ฟังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความเมตตาว่า แรกที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ มีไก่ป่ามาลอบ ๆ มองๆสองสามตัว ก็เลยให้อาหาร เมื่อรู้ว่าที่นี่ปลอดภัย ไม่นานมันก็พาญาติพี่น้องมาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พร้อม ออกลูก ออกหลานเต็มป่า ซึ่งฝูงไก่เหล่านี้ แม้จะมีการผสมพันธุ์กับไก่แจ้ที่เลี้ยงอยู่เดิม เพื่อให้คุ้นเคยกับมนุษย์ แต่สันชาตญาณสัตว์ป่ายังมีอยู่ครบ เมื่อกิน
อาหารอิ่มแล้วพวกมันจะบินขึ้นไปนอนบนต้นจิกนาหน้าบ้าน เต็มไปหมด ...