...... ปี 2553 แม้สังขารจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา จากการตรากตรำทำงานหนักมาตลอดชีวิต ประกอบกับมีโรคหืดหอบมาเยี่ยมเยียนในวัยชรา และเพิ่งลอก..ดวงตาที่เป็นต้อ ทำให้ลุงห้วนต้องหยุดพักฟื้นร่างกายเนื่องจากหมอห้ามไม่ให้ทำงานหักโหมเหมือนเช่นแต่ก่อน ภาระหนักเลยตกไปอยู่ที่ป้าไล และได้จ้างคนงานมาช่วยทำงานแทนลุงห้วน ทั้งรดน้ำต้นไม้ โกยขี้วัวและตัดหญ้า



..... วันนี้สวนป่าที่ลุงห้วนลงมือลงแรงมาทำตลอดชีวิต ได้เติบโตเป็นรูปธรรมอย่างชัดเจน จากเดิมที่หลายคนเคยปรามาส แต่ลุงห้วนก็ได้ทำความฝันของตัวเองให้เป็นความจริงขึ้นมาแล้ว ในช่วงชีวิตของคนๆหนึ่งแม้จะอยู่ไม่ถึงสองร้อยปี ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า แต่ผลงานที่ลุงห้วนสร้างไว้ นั้นอยู่เกินสองร้อยปีแน่นอน หากคนยุคต่อไปยังคงยืนหยัดมั่นในอุดมการณ์ มรดกทางธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ ที่ชายชราตัวเล็กๆคนหนึ่งทิ้งไว้ให้เป็นแบบอย่างแห่งการอนุรักษ์ แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวหากมองภาพรวมทั้งโลก แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ถึงชาตินี้ลุงห้วนจะไม่รวยเหมือนคนอื่น แต่รับรองอีกสองร้อยปีลุงห้วนรวยแน่

..... ซึ่งความรวยนั้น คือรวยธรรมชาติ รวยความดี ที่ไม่ได้ผุกร่อนไปตามกาลเวลา ......