ต่อจากภาคแรก
การที่เราได้เข้าไปนั่งคุยกับคนแก่ มันก็เป็นสิ่งดี เพราะตอนนั้นบอกตามตรงว่า
เหงามากๆและคิดถึงบ้าน การได้คุยก็เปรียบเหมือนคนแก่พวกนั้นเป็น พ่อ แม่ของเรา
บางครั้งคุยไปด้วย ผมก็ร้องไห้ พวกเค้าก็ปลอบเรา. เหอๆๆน่าอายเนอะ..
คนเราตอนอยู่เมือง siam แข็งแกร่งดุจหินผา...แต่พอไปอยู่ต่างแดน
กลับกลายเป็นเล่มเทียนที่รอการหลอมละลาย..
เหอๆๆๆๆ..
จบ.