ในห้องนอนของผู้นำครอบครัวที่เป็นผู้บริหารมหาวิทยาลัย

01.25 น. ลำไยกลับจากงานประกาศรางวัล ยังนอนไม่หลับเพราะความอยากได้เครื่องเพชรใหม่ เครื่องเพชร ที่ ตนรู้สึก ว่า มีน้อยกว่า คนอื่น ในงานที่ตนได้ไปร่วมตอนหัวค่ำ

...

ลำไย “ทำไมจะซื้อไม่ได้ ออกงานแต่ละที่ฉันทนไม่ได้แล้วนะที่จะต้องใช้เครื่องเพชรเก่าๆนี้”

สามีลำไย “จะไปเอาเงินมาจากไหน เราเป็นแค่ราชการเธอก็รู้ว่าเงินเดือนเราสองคนไม่เท่าไร”

ลำไย “ไม่ได้อย่างไรก็ดู คุณหญิงลำดวนสิ คุณวันชัยเพื่อนพี่ตอนเรียนมัธยม ที่เป็นสามีของคุณหญิงลำดวนยังซื้อเครื่องเพชรใหม่ให้เมียเขาได้เลย ทำไมพี่ซื้อให้ไม่ได้ แต่งงานกันมาจะ 30ปี พี่ยังไม่เคยซื้อเครื่องเพชรให้ฉันเลย”

สามี ลำไย “ก็ได้สิ วันชัยเงินนอกมันมีเยอะ พี่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยจะไปหาเงินเยอะๆ เหมือนวันชัยเขาได้อย่างไร หน่วยงานเขาเงินนอกเยอะแยะไหนจะเงินที่เอกชนจะต้องจ่าย ให้เวลานำสินค้าเข้าประเทศ หรือ จะลงทุน ในประเทศของเรา”

ลำไย “ก็จริงอย่างพี่ว่า น่าเสียดายตอนเด็กๆ พี่เรียนเก่งกว่าคุณวันชัย ไม่น่าเลือกเส้นทางอาชีพผิดเลย”

สามีลำไย “ผิดตรงไหนเป็นอาจารย์มันผิดตรงไหน ที่เรามีบ้านอยู่มีเงินส่งลูกเรียนไม่ใช่เพราะอาชีพพี่หรือ”

ลำไย “แต่มันไม่พอนิ ถ้าฉันไม่ทำงานหาเงินด้วยจะพอไหม ลองคิดดู พี่ วันชัยไม่ได้ฉลาดอะไรกว่าพี่เลย เงินทองมีมากกว่า ครอบครัวเราก็หลายเท่าทั้งๆ ที่เริ่มต้นคล้ายๆ กัน พี่เรียนหนังสือเก่งกว่าสะอีก”

...