โต๊ะทำงานของคนกลัวตัวตาย

".....ท่องคาถาเอาไว้ว่าไม่อาจตาย ทุกๆลมหายใจมีไว้รอเธอ หลั่งเลือดทาแผ่นดินภาคภูมิเสมอ ฉันจะเคียงข้างเธอ........บนแผ่นดินของเรา..."

... ... ...

รู้ว่าเสี่ยงทุกครั้งที่ออกทำงาน
อะไรก็เกิดขึ้นได้ทุกวินาที
ปลอบใจตัวเองไว้ตลอดว่าตายไม่ได้
แต่ถ้าเกิดมีวันนั้นจริง ๆ ก็ไม่เสียดายนะ
เกิดมา ตายครั้งเดียว ไม่เคยกลัว
ตายเพื่อชาติ ไม่กลัวและไม่เสียดายเลยจริง ๆ

(คัดจาก http://polize.diarysisi.com/?20080113 บันทึกของหมวดตี้)

เป็นข้อความที่ผมได้อ่านจากหน้าเว็บบล็อก
ที่ไว้บันทึกเรื่องราวประจำวันของผู้หมวดหนุ่มวัย 24

วันนี้ผมตั้งใจจะเขียนบทความในหนังสือเล่มใหม่

เรื่องราวเกี่ยวกับการแย่งบ่อน้ำสาธารณะของหมู่บ้าน มาเป็นประโยชน์ของตนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ต่อจากเรื่องสั้นในหนังสือ “สิ่งที่พ่อไม่เคยรู้”

แต่ผมไม่สามารถเขียนหนังสือได้ ข่าวการตายของผู้หมวดทำให้ผมต้องนั่งอ่าน เรื่องที่ผู้หมวดเขียนเอาไว้ในอินเตอร์เน็ตทั้งวัน หลายวัน

การตายของหมวด ทำให้ผม ละอายใจ

ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านี้

ความรู้ที่ผมมีความจริงที่ผมมองเห็น
ช่างมีค่าน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับความเสียสละที่หมวดมี

ผมไม่รู้จะทำสิ่งใด

บ้านเมืองที่หมวดมองเห็น
ภาพประเทศที่หมวดแบกไว้

ผมไม่รู้ว่าประชาธิปไตยขนานไหน จะเหมาะกับสังคมเรา

ผมรู้แต่ว่า ขนาดบ้านเมืองเราที่มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข ที่ทรงงานอย่างเสียสละให้เห็นเป็นตัวอย่างผู้นำที่ดียิ่ง บ้านเมืองเรายังมีปัญหาทางการเมืองมาตลอด แล้ว การปกครองแบบอื่นๆ ที่ไม่มีตัวอย่างผู้นำที่เสียสละ จะนำพาประเทศชาติได้หรือ

ผมอยากให้คนไทยตื่นขึ้นจากความเห็นแก่ตัว ลุกขึ้นมาสู้กับความชั่วช้าทั้งหลาย ทำให้คนเลวกลัว เปิดทางให้คนเสียสละได้นำพาแผ่นดิน

อยากให้ทุกคนทำหน้าที่ตน อย่างรับผิดชอบ
เพราะคนที่ทำหน้าที่รักษาแผ่นดิน ที่เสียสละ ตายแทนเรา...

อายุน้อย ลง กว่าเรา ทุกวัน


ผมอยากให้ฝันของผู้เสียสละเป็นจริง

การปกครองที่ได้ผู้นำที่เสียสละ รับผิดชอบ เป็นผู้นำพาแผ่นดิน
และเดินตามพ่ออย่างไม่หลงทาง…

ผมจึงตัดสินใจเขียนเรื่องสั้น เรื่องนี้ขึ้นมา
ขณะที่กำลังฟังเพลง "สุดแผ่นดิน"

นี้ คือ สิ่งหนึ่ง ที่ คน รักตัว กลัวตาย พึงทำ

เพื่อ รับผิดชอบ ต่อ โอกาส ที่ได้รับ จากผู้ที่เสียสละ ที่ตายแทน ตน

21.00 น. ประเทศใคร ?.. ในหนึ่งวัน