ประเทศใคร.. ในหนึ่งวัน

[yourfwd]

นักข่าวที่ตระเวนถ่ายภาพที่ปลายด้ามขวาน

15.40 น. มานพ อายุ 34 ปี เดินทางโดยรถไฟจากหาดใหญ่ไปสุไหงโกลก เขาตั้งใจ จำถ่ายภาพ การเดินทางวิถีชีวิตของชาวบ้าน ในสามจังหวัดไปลงในบล็อกส่วยตัวของเขาเพื่อเล่าเรื่องราว ที่มีพื้นที่ให้น้อยเหลือเกินในสื่อส่วนใหญ่ในปัจจุบัน

ไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์ เขาเป็นนักข่าวประจำหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง บ้านเกิดดังเดิมของเขาไม่ใช่คน ปักษ์ใต้ แต่งานที่เขาทำ ทำให้เขาตัดใจไปจากดินแดนแห่งนี้ไม่ได้

วันนี้เขาได้รู้ข่าวผู้หมวดหนุ่ม วัย 24 ตายจากไปอีกคน

จากการปฏิบัติหน้าที่ เขาเองสงสัยว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ คนเหล่านี้มาทำงานในที่เสี่ยงภัยเช่นนี้ กว่า 4 ปีที่เขาทำงานในดินแดนแห่งนี้ เขาได้สัมผัสชีวิต ของผู้คนที่เสียสละ ครู ตำรวจ ทหาร เจ้าหน้าที่ ที่ต้องให้บริการสาธารณะ แก่ บุคคลในพื้นที่ ชาวบ้านที่ต้องการอยู่กันอย่างสงบสุข ที่มีที่ยึดเหนี่ยวเดียวกัน ความเป็นชาติเดียวกัน...

เขาเองไม่รู้ว่า ชาติเดียวกันคืออะไรเขาไม่รู้

เขาต้องการถ่ายทอดให้คนส่วนอื่นได้รับทราบ และไม่อยากให้ลืมว่าที่แห่งนี้ยังมีอยู่และเรียกว่า ประเทศไทย เช่นกัน เหตุการณ์ความรุนแรงยังเกิดขึ้นทุกวัน ผู้ปฎิบัติหน้าที่ เสียชีวิตก่อนวัยอันควร

เขาเริ่มรู้ตัวว่าเขาจากดินแดนแห่งนี้ไปไม่ได้ หากเขาไม่ทำหน้าที่นักข่าว จะมีใครมาทำข่าว เพื่อนนักข่าวคนอื่นเท่าที่เขาพูดคุยคงไม่มีใครกล้ามา แล้วภาพที่เขาอยากให้คนส่วนอื่นได้เห็น จะมีใครรู้ดีไปกว่าเขา ว่า เขาอยากเห็นภาพอะไร

นับจากวันแรกที่เขาเดินทางมายังดินแดนแห่งนี้ เขาเดินทางถ่ายภาพ เขาไม่รู้ว่าเขาตามหาภาพอะไร ภาพอะไรที่เขาอยากเห็นและอยากให้คนอื่นได้เห็น

4ปีที่เขาเดินทางถ่ายภาพ ทำให้ภาพที่เขาอยากเห็นและอยากให้คนอื่นได้เห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้เขารู้ว่า ภาพที่เขาอยากให้คนส่วนอื่นได้เห็นคืออะไร

“คนที่กำลังเสียสละ ทุกข์ทุกคน”

ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะรู้ว่า ภาพที่เขาอยากให้คนที่ไม่ได้อยู่ในดินแดนสามจังหวัดได้เห็น คือภาพอะไร แต่เขาก็อยากจะถ่ายภาพเหล่านี้ต่อไป และเขาเองก็ไม่อาจจาก ภาพที่เขาเห็นมาได้

ภาพ คน ที่กำลังเสียสละกว่าเขา…

รถไฟเดินทางไปปลายทางที่ปลายด้ามขวานของประเทศไทย

เขาอยากให้คนไทยที่เหลือได้เห็นภาพเดียวกับเขา

เขาจะถ่ายภาพต่อไป เพื่อว่า...

วันหนึ่งภาพที่เขาถ่ายจะช่วยให้คนไทยเห็นภาพเดียวกัน

[yourfwd]

โต๊ะทำงานของคนกลัวตัวตาย

".....ท่องคาถาเอาไว้ว่าไม่อาจตาย ทุกๆลมหายใจมีไว้รอเธอ หลั่งเลือดทาแผ่นดินภาคภูมิเสมอ ฉันจะเคียงข้างเธอ........บนแผ่นดินของเรา..."

... ... ...

รู้ว่าเสี่ยงทุกครั้งที่ออกทำงาน
อะไรก็เกิดขึ้นได้ทุกวินาที
ปลอบใจตัวเองไว้ตลอดว่าตายไม่ได้
แต่ถ้าเกิดมีวันนั้นจริง ๆ ก็ไม่เสียดายนะ
เกิดมา ตายครั้งเดียว ไม่เคยกลัว
ตายเพื่อชาติ ไม่กลัวและไม่เสียดายเลยจริง ๆ

(คัดจาก http://polize.diarysisi.com/?20080113 บันทึกของหมวดตี้)

เป็นข้อความที่ผมได้อ่านจากหน้าเว็บบล็อก
ที่ไว้บันทึกเรื่องราวประจำวันของผู้หมวดหนุ่มวัย 24

วันนี้ผมตั้งใจจะเขียนบทความในหนังสือเล่มใหม่

เรื่องราวเกี่ยวกับการแย่งบ่อน้ำสาธารณะของหมู่บ้าน มาเป็นประโยชน์ของตนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ต่อจากเรื่องสั้นในหนังสือ “สิ่งที่พ่อไม่เคยรู้”

แต่ผมไม่สามารถเขียนหนังสือได้ ข่าวการตายของผู้หมวดทำให้ผมต้องนั่งอ่าน เรื่องที่ผู้หมวดเขียนเอาไว้ในอินเตอร์เน็ตทั้งวัน หลายวัน

การตายของหมวด ทำให้ผม ละอายใจ

ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านี้

ความรู้ที่ผมมีความจริงที่ผมมองเห็น
ช่างมีค่าน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับความเสียสละที่หมวดมี

ผมไม่รู้จะทำสิ่งใด

บ้านเมืองที่หมวดมองเห็น
ภาพประเทศที่หมวดแบกไว้

ผมไม่รู้ว่าประชาธิปไตยขนานไหน จะเหมาะกับสังคมเรา

ผมรู้แต่ว่า ขนาดบ้านเมืองเราที่มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข ที่ทรงงานอย่างเสียสละให้เห็นเป็นตัวอย่างผู้นำที่ดียิ่ง บ้านเมืองเรายังมีปัญหาทางการเมืองมาตลอด แล้ว การปกครองแบบอื่นๆ ที่ไม่มีตัวอย่างผู้นำที่เสียสละ จะนำพาประเทศชาติได้หรือ

ผมอยากให้คนไทยตื่นขึ้นจากความเห็นแก่ตัว ลุกขึ้นมาสู้กับความชั่วช้าทั้งหลาย ทำให้คนเลวกลัว เปิดทางให้คนเสียสละได้นำพาแผ่นดิน

อยากให้ทุกคนทำหน้าที่ตน อย่างรับผิดชอบ
เพราะคนที่ทำหน้าที่รักษาแผ่นดิน ที่เสียสละ ตายแทนเรา...

อายุน้อย ลง กว่าเรา ทุกวัน


ผมอยากให้ฝันของผู้เสียสละเป็นจริง

การปกครองที่ได้ผู้นำที่เสียสละ รับผิดชอบ เป็นผู้นำพาแผ่นดิน
และเดินตามพ่ออย่างไม่หลงทาง…

ผมจึงตัดสินใจเขียนเรื่องสั้น เรื่องนี้ขึ้นมา
ขณะที่กำลังฟังเพลง "สุดแผ่นดิน"

นี้ คือ สิ่งหนึ่ง ที่ คน รักตัว กลัวตาย พึงทำ

เพื่อ รับผิดชอบ ต่อ โอกาส ที่ได้รับ จากผู้ที่เสียสละ ที่ตายแทน ตน

21.00 น. ประเทศใคร ?.. ในหนึ่งวัน

[yourfwd]

เพลงที่ หมวด ชอบ

[yourfwd]

เรื่องสั้นที่ได้รับจากการ ส่งต่อกันทาง Facebook ในขณะนี้

ประเทศใคร.. ในหนึ่งวัน

ขอบคุณเจ้าของบทความเรื่องสั้นนี้ขออนุญาตนำมาส่งต่อ