หากอยู่ปกติโดยไม่มีเรื่องกับใคร ลักษณะจิตจะสบายอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่เกิดเรื่อง และเราไม่สามารถเลิกคิดถึงคนๆนั้น จิตจะมีอาการเหมือนสัตว์ถูกผูกไว้กับที่ให้อึดอัด ให้สังเกตลักษณะอึดอัดอันเกิดจากความผูกติดนั้น เมื่อความอึดอัดถูกรู้โดยไม่คิดต่อ ก็จะค่อยๆแสดงอาการคลาย เมื่อเห็นและเปรียบเทียบระหว่างผูกยึดกับคลายออกด้วยปัญญา ย่อมเห็นทั้งความไม่เที่ยงของลักษณะผูกยึด พร้อมกับตระหนักตามจริงว่าจิตที่คลายออกจากการถูกผูก มีความเป็นอิสระนั้น ดีกว่าจิตที่ถูกผูกมากนัก ความพยาบาทอาจหายไปได้ด้วยการเห็นเป็นสิบเป็นร้อยรอบด้วยปัญญาชนิดนี้


กำลังทำอยู่แต่ทำไมมันทำอยากนัก......ไม่ผูกจิตคิดพยาบาทกับใคร...แต่เขาชอบมาหาเรื่องเราจัง

ก็มักจะทำให้เกิดความโกรธ...แต่ไม่ถึงขนาดเคียดแค้น...แต่ก็พยายามปล่อยวาง...โดยการกำหนดจิต

แต่มันทำยากมากค่ะ......ขอบคุณค่ะ....กระทู้เป็นประโยชน์อย่างยิ่งค่ะ