อยากบอกว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ การพลัดพรากเป็นอะไรที่เจ็บปวดที่สุด ยิ่งผูกพันยิ่งเจ็บปวดมากค่ะ สำหรับเราเนี่ยแทบจะทนไม่ได้กับตอนแรกเราเสียพี่ชายที่แสนดีของเราไป ทำให้เหลือเรากับแม่แค่ 2 คน ตอนนั้นเรากับแม่ทำอะไรไม่ได้เลยนั่งร้องไห้ทุกวัน เพราะความเหงา ความคิดถึงมันทำให้เจ็บปวดที่สุด ทุกคนถามว่าทำไมยังทำใจไม่ได้อีกอยากบอกว่าปัจจุบันก็ยังทำใจไม่ได้ค่ะ แต่เวลาก็ทำให้ดีขึ้น อยากบอกใครไม่มาเจอไม่มีทางรู้เลยค่ะ เพราะเรา 3 คนสนิทกันเป็นทุกอย่างเหมือนเพื่อนกันเลยค่ะ ไปไหนไปด้วยกันตลอด ตอนนั้นหนีไปเปิด โรงงานที่ลพบุรี2 ปี แต่เห็นว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้น จึงตัดสินใจกลับมาเผชิญหน้ากับมันที่กทม. พอหลังจากนั้นอีก 2 ปีก็มาเสียแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มหาลัยมีโครงการจะแต่งงานกันในปีหน้าแต่แล้วก็มาจากเราไป ก็ยิ่งทำให้เหงาขึ้นไปอีก แต่แล้วหมา (เหมือนลูกมากกว่าค่ะ ) เค้าชื่อ Mukly เป็นพันธ์ อัลเซเชียล ค่ะ มันเหมือนคนเลยค่ะ นอนบนเตียงกับเราเลยมีหมอนของมันด้วยนะ เวลาเรากับแม่ไปโรงงาน ก็จะเปิดแอร์ทิ้งให้มัน เวลาเรากลับบ้านมันจะมาออดอ้อน เราไปไหนก็ไปตาม เรานั่งมันก็ต้องขึ้นมาโซฟานอนตักเราทุกครั้ง ใครบอกว่าหมาใหญ่ไม่อ้อน อันนี้ไม่จริงค่ะ ของเรา Super Super อ้อนเลยค่ะ แถมป้องกันเราได้ด้วย ก็มาตายจากเราไปอีก หลังจากที่แฟนเสียไม่กี่วัน เพราะแก่ตาย 13 ปีค่ะ ทุกวันนี้เราไม่เคยเป่าเค้ก ได้แต่ซื้อมากินเฉยๆๆ

ขอบคุณที่นำบทความดีๆๆ มาให้ทุกคนได้งานนะคะ ขอบคุณมากๆๆค่ะ