ความพลัดพรากจากเป็น ความพลัดพรากจากตาย

[pepsi5510]

เป็นเรื่องจริงมากๆครับ การพลัดพรากจากความตาย ยิ่งถ้าเป็นคนใกล้ชิด สะเทือนใจมาก เมื่อ 2 ปีที่แล้ว คุณพ่อเสีย ก็ทําให้เสียใจมากเหมือนกัน แต่ก็ต้องทําใจแบบบทความคุณ hut กล่าว คนเราต้องปลง ความตายไม่มีอะไรมาบังคับได้...ทุกคนก็ต้องตายเหมือนกัน.

ขอบคุณมากครับ....
ในคําสอนที่แฝงไปด้วยความรู้ และ ความเป็นจริงของชีวิตมนุษย์..

สาธุ สาธุ...

[PREZZO]

โมทนาสาธุครับ

[ple15]

อยากบอกว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ การพลัดพรากเป็นอะไรที่เจ็บปวดที่สุด ยิ่งผูกพันยิ่งเจ็บปวดมากค่ะ สำหรับเราเนี่ยแทบจะทนไม่ได้กับตอนแรกเราเสียพี่ชายที่แสนดีของเราไป ทำให้เหลือเรากับแม่แค่ 2 คน ตอนนั้นเรากับแม่ทำอะไรไม่ได้เลยนั่งร้องไห้ทุกวัน เพราะความเหงา ความคิดถึงมันทำให้เจ็บปวดที่สุด ทุกคนถามว่าทำไมยังทำใจไม่ได้อีกอยากบอกว่าปัจจุบันก็ยังทำใจไม่ได้ค่ะ แต่เวลาก็ทำให้ดีขึ้น อยากบอกใครไม่มาเจอไม่มีทางรู้เลยค่ะ เพราะเรา 3 คนสนิทกันเป็นทุกอย่างเหมือนเพื่อนกันเลยค่ะ ไปไหนไปด้วยกันตลอด ตอนนั้นหนีไปเปิด โรงงานที่ลพบุรี2 ปี แต่เห็นว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้น จึงตัดสินใจกลับมาเผชิญหน้ากับมันที่กทม. พอหลังจากนั้นอีก 2 ปีก็มาเสียแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มหาลัยมีโครงการจะแต่งงานกันในปีหน้าแต่แล้วก็มาจากเราไป ก็ยิ่งทำให้เหงาขึ้นไปอีก แต่แล้วหมา (เหมือนลูกมากกว่าค่ะ ) เค้าชื่อ Mukly เป็นพันธ์ อัลเซเชียล ค่ะ มันเหมือนคนเลยค่ะ นอนบนเตียงกับเราเลยมีหมอนของมันด้วยนะ เวลาเรากับแม่ไปโรงงาน ก็จะเปิดแอร์ทิ้งให้มัน เวลาเรากลับบ้านมันจะมาออดอ้อน เราไปไหนก็ไปตาม เรานั่งมันก็ต้องขึ้นมาโซฟานอนตักเราทุกครั้ง ใครบอกว่าหมาใหญ่ไม่อ้อน อันนี้ไม่จริงค่ะ ของเรา Super Super อ้อนเลยค่ะ แถมป้องกันเราได้ด้วย ก็มาตายจากเราไปอีก หลังจากที่แฟนเสียไม่กี่วัน เพราะแก่ตาย 13 ปีค่ะ ทุกวันนี้เราไม่เคยเป่าเค้ก ได้แต่ซื้อมากินเฉยๆๆ

ขอบคุณที่นำบทความดีๆๆ มาให้ทุกคนได้งานนะคะ ขอบคุณมากๆๆค่ะ

[aeh]

ที่บ้านจะสอนเรื่องการจากตายมากๆๆเลยค่ะ คุณตาจะสอนเสมอว่าการตายเป็นธรรมชาติ การจากกันเพราะการตายเราจึงไม่ควรจะเสียใจมากไม่ควรจะทุกข์มาก ให้เราคิดเสมอว่าการตายคือการที่เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกแต่ไม่ได้หมายความว่าความรักที่เรามีให้กันมันตายไปด้วย เราต่างรู้อยู่แก่ใจว่าเรายังรักกันอยู่ และความรักที่เรามีให้แก่กันนั้นเมื่อเราระลึกถึงเราจะมีแต่ความสุข เราจะรู้สึกว่าที่จริงแล้วเราไม่ได้จากกันไปไหนเลย เวลามีคนในครอบครัวจากไปทุกคนจะทำเหมือนปกติไม่ได้มีการสูญเสียยิ่งใหญ่มากทุกคนยังยิ้มยังหัวเราะกันได้


ปล.ส่วนตัวคิดว่าการจากเป็นทุกข์กว่าการจากตายค่ะ(อาจเพราะธรรมะในใจยังน้อยอยู่)การจากเป็นเรารู้เลยว่ารักมันหมดแล้วความรู้สึกมันมีแต่ความเจ็บปวด คราบน้ำตา แต่สำหรับการจากตายเรายังรู้สึกว่าเรายังรักกันอยู่

[wawe]

ขออนุญาติคุณ hut2211 แทรกบทธรรมจาก พระไตรปิฏก ฉบับเซ็น เกี่ยวกับเรื่องนี้ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
การระลึกถึงควาามตายอยู่เสมอ ๆ ที่เรียกว่า "เจริญมรณานุสติ" เป็นประจำนั้น ย่อมมีคุณประโยชน์ หรืออานิสงฆ์มหาศาลยากที่จะหาอะไรมาเปรียบเทียบได้
ผู้ที่เจริญมรณานุสติเป็นนิตย์ ย่อมเป็นผู้ไม่ประมาทมัวเมาในชีวิต ในความหนุ่มสาว และในความไม่มีโรค
ในอดีตกาล มีชาวนาอยู่ครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูกชาย ลูกสะใภ้ ลูกสาว และคนใช้ ทุกคนในครอบครัวนี้ต่างเจริญมรณานุสติอย่างเคร่งครัดเป็นประจำเสมอมิำได้ขาด
วันหนึ่ง สองพ่อลูกได้ไปไถนาแต่เช้าตามปกติ พอตกสาย ลูกชายก็ถูกงูมีพิษกัดถึงแก่ความตายในทันที พ่อจึงได้อุ้มร่างของลูกชายไปนอนไว้บนคันนา เอาผ้าคลุมไว้ แล้วแกก็ไถนาไปตามปกติเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เกิดขึ้น ระหว่างนั้นมีเพื่อนบ้านเดินผ่านมา แกจึงฝากบอกให้ที่บ้าน จัดอาหารมาส่งให้พ่อเพียงคนเดียว และบอกให้คนในบ้านมากันให้หมด ฝ่ายแม่ และทุกคนในบ้านเมื่อได้รับคำบอกเล่าเช่นนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชาย ทุกคนจึงนุ่งขาวห่มขาวมายังทุ่งนาโดยไม่มีใครร้องไห้แม้แต่คนเดียว และช่วยกันจัดหาฟืนมากองไว้ และยกศพขึ้นทำการเผาอย่างง่าย ๆ โดยไม่มีพิธีรีตองแต่อย่างใด ขณะไฟกำลังไหม้ศพอยู่นั้น ชาวบ้านเดินผ่านไปผ่านมารู้สึกแปลกใจว่าทั้งห้าคนนั้นเผาศพใครอยู่ จึงถามไปว่าเผาศพใคร และทำไมไม่มีใครร้องไห้เสียใจเลย ผู้เป็นพ่อเลยตอบไปว่า "เป็นลูกชายคนเดียวของผม" ผู้เป็นแม่ก็ตอบว่า "เป็นลูกชาย " คนต่อมาก็ตอบว่า "เป็นเมีย" คนต่อมา "เป็นน้องสาว" และคนสุดท้าย "เป็นคนรับใช้" ชาวบ้านเลยถามต่อว่า "ไม่เห็นมีใครร้องไห้ คร่ำครวญอาลัยเลย" ผู้เป็นพ่อตอบว่า "อันว่าลูกชายของผมจากไปและทิ้งร่างไว้เหมือนงูทิ้งคราบ การร้องไห้ คร่ำครวญถึงคราบงูไม่มีประโยชน์ฉันใด การเศร้าโศกถึงคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เิกิดประโยชน์อันใด" ผู้เป็นแม่ตอบว่า "ลูกชายของดิฉันนี้เมื่อเขาเกิดมาในท้องของดิฉัน เขาก็มาเอง ไม่มีใครเชื้อเชิญ เมื่อเขาจากไปเขาก็มิได้บอกลา ดิฉันจึงไม่อาลัยถึงเขา" ผู้เป็นภรรยาตอบว่า "ขึ้นชื่อว่าสามีที่ดีใคร ๆ ก็ย่อมรักและหวงแหนเป็นธรรมดา แต่เด็กแม้จะร้องไห้เอาพระจันทรฺ์บนท้องฟ้าไม่ได้ฉันใด ดิฉันจะร้องไห้ให้สามีฟื้นคืนมา ย่อมเป็นไปไม่ได้ฉันนั้น" น้องสาวตอบว่า "ถ้าดิฉันร้องไห้จนผ่ายผอม น้ำตาแทบเป็นสายเลือด พี่ชายของดิฉันก็ไม่ฟื้นคืนมาแน่" และคนใช้ตอบบ้าง "หม้อดินใส่น้ำที่แตกแล้วย่อมเชื่อมให้สนิทดังเดิมไม่ได้ฉันใด ดิฉันจะโศกเศร้า ร่ำไห้ถึงนายที่ตายแล้วก็ไม่มีฟื้น"

[hut2211]

ขออนุญาติคุณ hut2211 แทรกบทธรรมจาก พระไตรปิฏก ฉบับเซ็น เกี่ยวกับเรื่องนี้ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
การระลึกถึงควาามตายอยู่เสมอ ๆ ที่เรียกว่า "เจริญมรณานุสติ" เป็นประจำนั้น ย่อมมีคุณประโยชน์ หรืออานิสงฆ์มหาศาลยากที่จะหาอะไรมาเปรียบเทียบได้
ผู้ที่เจริญมรณานุสติเป็นนิตย์ ย่อมเป็นผู้ไม่ประมาทมัวเมาในชีวิต ในความหนุ่มสาว และในความไม่มีโรค
ในอดีตกาล มีชาวนาอยู่ครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูกชาย ลูกสะใภ้ ลูกสาว และคนใช้ ทุกคนในครอบครัวนี้ต่างเจริญมรณานุสติอย่างเคร่งครัดเป็นประจำเสมอมิำได้ขาด
วันหนึ่ง สองพ่อลูกได้ไปไถนาแต่เช้าตามปกติ พอตกสาย ลูกชายก็ถูกงูมีพิษกัดถึงแก่ความตายในทันที พ่อจึงได้อุ้มร่างของลูกชายไปนอนไว้บนคันนา เอาผ้าคลุมไว้ แล้วแกก็ไถนาไปตามปกติเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เกิดขึ้น ระหว่างนั้นมีเพื่อนบ้านเดินผ่านมา แกจึงฝากบอกให้ที่บ้าน จัดอาหารมาส่งให้พ่อเพียงคนเดียว และบอกให้คนในบ้านมากันให้หมด ฝ่ายแม่ และทุกคนในบ้านเมื่อได้รับคำบอกเล่าเช่นนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชาย ทุกคนจึงนุ่งขาวห่มขาวมายังทุ่งนาโดยไม่มีใครร้องไห้แม้แต่คนเดียว และช่วยกันจัดหาฟืนมากองไว้ และยกศพขึ้นทำการเผาอย่างง่าย ๆ โดยไม่มีพิธีรีตองแต่อย่างใด ขณะไฟกำลังไหม้ศพอยู่นั้น ชาวบ้านเดินผ่านไปผ่านมารู้สึกแปลกใจว่าทั้งห้าคนนั้นเผาศพใครอยู่ จึงถามไปว่าเผาศพใคร และทำไมไม่มีใครร้องไห้เสียใจเลย ผู้เป็นพ่อเลยตอบไปว่า "เป็นลูกชายคนเดียวของผม" ผู้เป็นแม่ก็ตอบว่า "เป็นลูกชาย " คนต่อมาก็ตอบว่า "เป็นเมีย" คนต่อมา "เป็นน้องสาว" และคนสุดท้าย "เป็นคนรับใช้" ชาวบ้านเลยถามต่อว่า "ไม่เห็นมีใครร้องไห้ คร่ำครวญอาลัยเลย" ผู้เป็นพ่อตอบว่า "อันว่าลูกชายของผมจากไปและทิ้งร่างไว้เหมือนงูทิ้งคราบ การร้องไห้ คร่ำครวญถึงคราบงูไม่มีประโยชน์ฉันใด การเศร้าโศกถึงคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เิกิดประโยชน์อันใด" ผู้เป็นแม่ตอบว่า "ลูกชายของดิฉันนี้เมื่อเขาเกิดมาในท้องของดิฉัน เขาก็มาเอง ไม่มีใครเชื้อเชิญ เมื่อเขาจากไปเขาก็มิได้บอกลา ดิฉันจึงไม่อาลัยถึงเขา" ผู้เป็นภรรยาตอบว่า "ขึ้นชื่อว่าสามีที่ดีใคร ๆ ก็ย่อมรักและหวงแหนเป็นธรรมดา แต่เด็กแม้จะร้องไห้เอาพระจันทรฺ์บนท้องฟ้าไม่ได้ฉันใด ดิฉันจะร้องไห้ให้สามีฟื้นคืนมา ย่อมเป็นไปไม่ได้ฉันนั้น" น้องสาวตอบว่า "ถ้าดิฉันร้องไห้จนผ่ายผอม น้ำตาแทบเป็นสายเลือด พี่ชายของดิฉันก็ไม่ฟื้นคืนมาแน่" และคนใช้ตอบบ้าง "หม้อดินใส่น้ำที่แตกแล้วย่อมเชื่อมให้สนิทดังเดิมไม่ได้ฉันใด ดิฉันจะโศกเศร้า ร่ำไห้ถึงนายที่ตายแล้วก็ไม่มีฟื้น"

ขอบคุณเรื่องเล่าดี เช่นกันครับ อนุโมทนาสาธุครับ ...

[tooktik_ss]

เห็นด้วยค่ะ เราจึงต้องอยู่กับวันนี้ ทำวันนี้ของเราให้ดีที่สุด ติ๊กก็มีเพื่อนคนนึง เป็นคนตลก เฮฮา แถมยังเป็นคนเก่ง ทำงานหลายอย่าง ได้เงินเดือนละ หลายแสน ทำงานจนไม่มีเวลาใช้เงิน ได้แต่เก็บส่งไปให้ที่บ้าน ตื่นเช้าทุกวัน กลับดึก เป็นอย่างนี้ทุกวันไม่มีวันหยุด เค้าก็บอกว่าเค้าเหนื่อย แต่ก็ต้องทำ เพราะโอกาสไม่ได้เข้ามาง่ายๆ อยากใช้เงินก็เสียดาย อยากเก็บไว้มากกว่า จนวันนึงเจ็บคอ ไปหาหมอเค้าบอกว่าเป็นต่อมทอมซิลอักเสบ
และด้วยความที่ทำงานทุกวัน ไม่มีเวลารักษาตัว ประกอบกับงานที่ต้องใช้เสียงอยู่ตลอดเวลา จนผ่านไปไม่นาน กลับกลายเป็นว่ามันได้กลายเป็นมะเร็ง และได้ลามไปที่ต่อมน้ำเหลือง หมดทางรักษา
ไม่นานหลังจากนั้นก็เสียชีวิตลง ทิ้งเงินประกันชีวิต กับทรัพย์สินต่างๆให้กับครอบครัว ทั้งๆที่ตอนมีชีวิตอยู่ก็ประหยัดอดออมเพื่อครอบครัวมาโดยตลอด
(ลืมบอกไปว่าเพื่อนคนนี้เป็นมังสวิรัติตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเมื่อแปดปีที่แล้ว)
เรื่องของเพื่อนคนนี้ทำให้เราหันมามองตัวเอง ทำอะไรอย่างที่เราอยากทำ ถ้าไม่ได้ทำให้ตัวเรา หรือคนอื่นเดือดร้อน ติ๊กว่าก็โอเค และจงมีความสุขกับวันนี้แต่พอดีๆไม่มากไม่น้อยไป ส่วนวันพรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้
ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิดถึงเพื่อนคนนี้ค่ะ

จบแล้ว มาร่วมแบ่งปันความรู้สึกดีๆค่ะ

[due]

เข้ามาร่วมอ่านความเห็นของทุกๆคน
ทำให้รู้สึกปลงกับชีวิตมากๆขึ้น
เพราะชีวิตเรา ยังไม่เคยต้องเสียคนที่เป็นที่รักก่อนเวลาอันควร
ก็เลยยังไม่รู้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น เราจะทำใจได้มากน้อยแค่ไหน
แต่ทุกวันนี้ก็พยายามทำมรณานุสติอยู่เรื่อยค่ะ

ขอบคุณน้องhut คุณwawe ที่นำบทความดีๆมาให้สติกันนะคะ
สาธุค่ะ