มีมนุษย์เป็นอันมากที่ไม่รู้ ตอบตัวเองไม่ได้ว่า
อะไรคือสิ่งที่ตนหรือมนุษย์ควรจะต้องการจริง ๆ
อะไรคือสิ่งที่มนุษย์ควรเดินเข้าไปหา และขึ้นให้ถึง
ตราบใดที่มนุษย์ยังตอบปัญหานี้ไม่ได้
ตราบนั้นเขาจะต้องดำเนินชีวิตอย่างลังเล ไร้หวัง
และวนเวียนเป็นสังสารจักร์ ไม่รู้ว่าอะไรคือทิศทางของชีวิต
เหมือนคนหลงป่า หรือนกหาฝั่ง บินวนเวียนอยู่ในสมุทร เพราะหาฝั่งไม่พบ...

เคยเป็นเลยค่ะ ตอนที่เราหาทางไม่เจอ
ชีวิตมันเหมือนไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม
ไร้แก่นสาร ไร้ที่ยึดเหนี่ยว ความลังเลสงสัยเยอะมาก
จะทำอะไรก็ไม่เต็มที่ เต็มกำลัง ไม่รู้ว่าทำดีไปจะได้ดีจริงรึเปล่า
คนอื่นเค๊าจะหาว่าเราโง่รึเปล่า แต่เวลาที่เอาเปรียบคนอื่นได้
จะรู้สึกฉลาด (แต่ลึกๆแล้วรู้สึกผิด ไม่ดีเลย) ทำอะไรก็มีแต่คำถาม
แต่เมื่อได้เห็นธรรมะที่แท้จริงขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว
เดี๋ยวนี้มีความสุข ทำอะไรถ้าเรามั่นใจว่าเราทำดี ใครจะว่าโง่ก็ไม่โกรธ
ใครจะว่าน่าเบื่อก็ช่างเค๊า เพราะความสุขมันอยู่ในใจเรา
จะไปบอกใครเค๊าก็ไม่เข้าใจ เห็นเอาเปรียบกันอยู่ทุกวัน
ไม่เห็นจะมีความสุขกันจริงๆซักคน ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆอ่ะ

ขอบคุณน้องhut สำหรับบทความดีๆ
ที่คนมีบุญจะได้พบได้เห็นและได้ประโยชน์
ขอร่วมอนุโมทนาด้วยนะคะ