ปัจจุบันนี้มีเรื่องร้ายๆ ให้ได้ยิน ได้ฟัง ได้เห็น อยู่เสมอๆ เรื่องร้ายๆ
ส่วนใหญ่มักเกิดจากตัณหาตัวเดียว ตัณหาที่ทำให้คนต้องอยู่ในห้วงแห่งอวิชชา
หน้ามืดตามัว เห็นผิดเป็นชอบ ประกอบกรรมชั่วร้าย

มีชาย2 คนพี่น้อง คนผู้พี่มีภรรยาแล้ว ส่วนผู้น้องนั้นก็ไปคบหาทำชู้กับพี่สะใภ้
พี่สะใภ้เกิดอาการหลงรักผู้น้องขึ้น จึงยุยงให้น้องฆ่าพี่เสียจะได้อยู่ด้วยกัน
อย่างมีความสุข ฝ่ายน้องชายด้วยความรักที่ท่วมทับอย่างโงศีรษะไม่ขึ้น
จึงเชื่อนางอย่างสนิทใจหวังจะได้อยู่ร่วมชายคาฉันผู้ผัวตัวเมียกับพี่สะใภ้

พี่ชายนั้น เมื่อถูกฆ่าตาย เขาได้คิดถึงความรักที่เฝ้าฟูมฝักต่อนางตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้
ด้วยความความรักยิ่งในนางนั้นเอง ทำให้เขามาบังเกิดเป็นงูเขียวอยู่ที่เรือนหลังนั้น
ไม่ว่านางผู้เคยเป็นภรรยาจะนั่งในที่ไหน งูเขียวคงวนเวียนไปใกล้ๆนางด้วยความรักใคร่

แต่แล้วเหตุการณ์ซ้ำสองก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อนางบังเกิดโทสะฆ่างูเขียวซึ่งอดีตคือ
สามีของนางเสีย ฝ่ายงูเขียวครั้นตายแล้ว ก็ยังมิวายจืดจางความรักที่มีต่อนางได้
จึงมาบังเกิดเป็นสุนัขอยู่ในบ้านนั้นนั่นเอง

ครั้นสุนัขนั้นเจริญเติบใหญ่ก็บังเกิดความรักใคร่หญิงนั้นอีก ไม่ว่านางจะไปไหน
ก็คอยติดสอยห้อยตามไปเสียทุกที จนคนทั้งหลายพากันหัวเราะเยาะเย้ยว่า
นั่นพรานสุนัขไปแล้วๆ จนนางหมดความอดทน เธอสวนวิญญาณฆาตกรอีกครั้ง
สุนัขผู้โชคร้ายจึงกลายเป็นศพในเวลาต่อมา

สุนัขนั้น แม้เมื่อตายก็มิได้หายรักไม่ ยังคงรักนางอยู่ไม่จืดจาง จึงได้มาเกิดเป็นโค
อยู่ในบ้านนั้นเมื่อเติบใหญ่ก็มีจิตรักใคร่ในหญิงนั้น จะไปไร่ไถนาก็ติดตามไป
จนหญิงนั้นเกิดความไม่พอใจ ฆ่าโคตายไปในที่สุด

โคผู้น่าสงสาร แม้เกิดมาในกำเนิดแห่งเดรัจฉานแต่มันก็ยังมีความรักที่ได้ฟูมฝักมา
แต่ครั้งยังเป็นคนด้วยความรักอันนั้นจึงได้เกิดในท้องแห่งหญิงนั้นนั่นเอง

เมื่อนางคลอดบุตรมาแล้ว ปรากฏว่าเป็นชาย ตายายญาติพี่น้องต่างดีใจกันเป็นหนักหนา
ได้บุตรสักคราละทีนี้ ฝ่ายบุตรนั้น ทันทีที่คลอดออกมาก็ระลึกชาติได้ในหนหลังว่า
หญิงผู้เป็นแม่นี้เป็นอริศัตรูกับเราทุกชาติทุกครา ไม่ว่าเราจะเกิดในกำเนิดใดก็ตามจองเวร
จองภัยฆ่าไปเสียในทุกครา เมื่อระลึกได้ดังนี้แล้ว จึงไม่ให้หญิงผู้เป็นแม่นั้นจับต้องเลย
พอนางจะอุ้มแกก็ร้องไห้จนลั่นบ้าน ตายายจึงนำมาเลี้ยงอุปการะไว้ตลอดมา

ครั้นทารกนั้นเติบใหญ่สอนพูดจาได้ ตายายจึงไต่ถาม ทารกนั้นจึงบอกความว่า
หญิงนี้ไม่ใช่มารดาเป็นหญิงข้าศึก เบียดเบียนฆ่าให้ตายมาหลายชาติแล้ว
คนทั้งหลายยายตาได้ฟังหลานเล่าเรื่องราวมาให้ฟังก็รู้เหตุ
จึงมีความสังเวชสลดใจแล้วก็เลี้ยงไว้ ครั้นหลานโตใหญ่ตาก็พาหลานไปสู่วิหารแห่งหนึ่ง
๒ คนตาหลานก็บวชในพระพุทธศาสนา เจริญพระวิปัสสนาก็ได้สำเร็จพระอรหันต์
ตัดกิเลสขาด ดับขันธ์แล้วเข้าสู่พระนิพพานพ้นจากกองทุกข์..

ตัณหา ไม่มีใครไม่รู้จัก แต่ส่วนใหญ่รู้กันไม่จริงปล่อยให้มันครอบงำ
เหมือนรู้จักโทษของสุรา ยาเสพติด บุหรี่ เหล้า เบียร์ แต่ก็ยังดื่ม ยังเสพ
คนเหล่านั้น ไม่มีใครไม่รู้จักโทษของยาเสพติด แต่พวกเขาปล่อยให้ตัณหาครอบงำ
การจะตัดตัวตัณหา ไม่จำเป็นจะต้องสละเรือน ออกบวชอย่างในนิทานธรรมบท
แต่การพยายามถอนตัวเองจากอบายมุขและสิ่งไม่ดีทั้งหลาย
อันเป็นการไม่สนองแก่ตัณหาตัวเอง ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับการจะห่างไกลจากอบาย

ที่มา : วัดไตรมิตร