เห็นด้วยค่า ยังจำได้เลยว่าตอนที่ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมครั้งแรกดีใจมากๆ ปลาบปลื้ม ขัดถูดูแลด้วยความรักสุดๆ แทบจะเอามานอนกอดแทนหมอนข้าง เห่อไปนาน แต่เดี๋ยวนี้เพิ่งซื้อมาไม่ทันไรก็เลยเฉยๆ ละ เหมือนระยะการเห่ออยู่แค่ตอนที่เราจ่ายเงินถือถุงหรูออกมาจากชอป ตอนนั้นจะอิ่มเอิบ ฟูฟ่องล่องลอยแบบสุดๆ กลับบ้านก็หยิบขึ้นมาถ่ายรูป ชื่นชมด้วยความรักพลางคิดว่าจะเอามาถือกับชุดไหนดี แทบจะเตรียมเสื้อผ้ารองเท้าทั้งสัปดาห์เพื่อให้เข้ากับกระเป๋าใบใหม่นี้ให้ได้ แต่พอถือไปสักสามสี่วันจะเริ่มรู้สึกเบื่อละ แล้วก็เริ่มเสาะหาเป้าหมายใหม่ต่อไป...

ที่เป็นแบบนี้เพราะ "คุณค่า" ของเขาในสายตาเราลดลงมั้งคะ ตอนแรกๆ เราไม่เคยมีก็จะเห่อมากหน่อย แบบนี่คือแบรนด์เนมใบแรกใบเดียวที่มีเชียวนะ แต่พอมีใบต่อๆ มา ก็ไม่ใช่ใบแรกใบเดียวแล้วอ่ะ และพอมีหลายใบมากเข้า ก็กลายเป็นความเคยชินว่า ก็แค่แบรนด์เนมอีกใบล่ะน่า... คิดว่าเป็นเพราะในใจเรารู้แล้วมั้งคะว่าแบรนด์เนมไม่ใช่ของที่ไขว่คว้ามาได้ยากสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว