Quote Originally Posted by minnatabo View Post
คืนนั้นผมนอนไม่ได้ คือนอนไม่หลับ มีแต่เรื่องนี้มาวนเวียนในสมอง

มันสบสน มันขยะขแยง มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานจัง

ตอนเช้าผมรอจนพ่อตื่น ลงไปกราบเท้าพ่อ ขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา

ผมเคยคิดว่าผมเจ๋งแล้ว ผมอายุเท่านี้ผมหาเงินเองได้ ผมซื้อของแบรนเองได้

ไม่เห็นต้องแคร์อะไร แต่ตอนนั้นที่คิดได้เพิ่มคือ ถ้าสมมติ พ่อแม่ไม่ส่งให้เรียนสูงขนาดนี้

ไม่ทุ่มเทให้เราขนาดนี้ แล้วเราจะมีวันนี้หรอ

ผมถามแม่ว่า แม่ ทำไมเวลาแม่ทะเลาะกะพ่อทำไมแม่ยังทนอยู่ล่ะ แม่บอกสั้นๆแค่ว่า "ก็เพื่อลูกไง"

ผมรู้สึกได้ว่า ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักของพ่อและแม่อีกแล้วว

ผมเคยคิดว่า ผมรักคนนั้นมากๆ รักซะจนถ้าขาดเค้าไปชีวิตผมคงไม่เหลืออะไรแล้ว

ผมคิดผิดครับ

แบบนั้นมันคือหลง หลงคือรักแต่ไม่มีสติ

ตอนนี้สติผมกลับมาแล้วครับ
ทำเพื่อท่าน เป็ฯสิ่งที่ประเสริฐที่สุดแล้วครับ
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ได้แบบมีสติครับ