ชีวิตฉันเกือบพัง เพราะฉันบ้าเครื่องสำอาง .... กระทู้แนะนำจากห้องโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่ควรพลาด!!

[rinsai]

อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
ไม่อยากบอกว่า..ตั้งแต่เล่น sbn มา 7-8 เดือน
เราหมดเงินเป็นแสนๆ ละค่ะ..ไม่อยากรวมจริงๆ ว่ามันเท่าไหร่ กลัวตัวเองรับไม่ได้

เราคิดว่าเรามีเวบขายของ ก็ขายไปบ้าง ซื้อเข้ามาบ้าง
เวลาซื้อก็จะปลอบใจตัวเองว่า "ใช้ไม่ได้ ก็เอาไปขายก็ได้ เผื่อได้กำไร"
แต่เอาจริงๆ แล้ว เราขายอะไรไปก็ขาดทุนทุกอย่าง ขายไปถูกกว่าที่ซื้อมาแบบชนิดที่ว่า
เพื่อนถามว่า "แกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ชั้นไม่เข้าใจแกจริงๆ"
เราก็ตอบไม่ได้ว่าเพระอะไร เพราะเราก็ยังไม่เข้าใจตัวเราเองเลย
แล้วเวบขายของที่เราเปิดก็นานๆ ทีกว่าจะขายได้ซักชิ้น
แต่เราซื้อของแทบทุกวัน วันละหลายๆ ชิ้น ซึ่งมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง

ของบางอย่างตามหามาแสนนาน เราก็คิดว่าถ้าได้อันนี้มา ฉันก็จะไม่ซื้อแล้ว
แต่พอสุดท้าย..มันก็ไม่เคยจบสิ้น พอได้นี่ ก็อยากได้นั่น ไปเรื่อยๆ
มันเป็นเรื่องน่าแปลกมากๆ บางทีไม่ได้ซื้อกระเป๋าแพงๆ เลย
ซื้อแต่เสื้อผ้า Landmee' บ้าแบรนด์นี้มากๆ ซื้อไปเรื่อยๆ
บางวันนัดรับของหลายรอบ ตอนเช้าแม่ค้าคนนึง ตอนเย็นแม่ค้าอีกคนนึง
จนเพื่อนๆ ที่ทำงานเห็นก็พากันส่ายหัว เดือนนี้เราหมดเงินไปกับเสื้อผ้าประมาณ 1 หมื่นบาท
ใส่เสื้อผ้าไปทำงาน ไม่ซ้ำกันเลย บางทีเราก็มานั่งถามตัวเองว่า "เป็นอะไร"
จริงๆ แล้วเราก็ไม่ใช่ดารา ที่ต้องมานั่งแต่งตัวออกงานเพื่อรับเงินทีละเยอะๆ นี่นา
ก็แค่แต่งตัว ขับรถออกมาจากบ้าน ทำงานในออฟฟิศ ซึ่งมีพนักงานเพียง 22คน
พอค่ำๆ ก็ขับรถกลับบ้าน...มันจำเป็นมากเลยเหรอ? ที่เราต้องมามีความสุขกับการ
ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ ทุกวัน มีความสุขกับเวลาที่คนชมว่า "เสื้อผ้าน่ารัก"
ซึ่งบางทีเค้าก็ชมไปอย่างนั้น ตามมารยาท หรือบางวันทุกคนก็ทำงานแบบไม่มีเวลาแม้กระทั่งพูดคุย

เราว่าเราก็อาการหนักไม่ต่างจากเจ้าของบทความเลย
แต่ไม่หนักถึงขั้นต้องไปหยิบยืมเงินใคร หรือต้องเป็นหนี้บัตรเครดิต
เพื่อให้ได้ของพวกนี้มา อย่างมากก็เงินเดือนหมด ไม่มีตังค์เก็บ
แต่แค่นี้มันก็แย่มากแล้วสำหรับเรา ตั้งใจว่าตั้งแต่เดือนหน้าจะเลิกให้ได้
ถ้าเลิกไม่ได้ก็ลดลงซักครึ่งนึงก็ยังดี

แฟนเราบอกว่า "ทำไมต้องหาเรื่องซื้อของ เพื่อให้มีเรื่องหรือปัญหาอื่นๆ" ตามมา
พอซื้อของมา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "จะใช้ยังไงให้คุ้ม"
พอซื้อกระเป๋ามา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "มีกระเป๋าแล้ว ต้องเอากระเป๋าไปใส่หูจับ"
พอมีหูจับแล้วอันเดิมดำแล้วก็ต้องหาเรื่องซื้ออันใหม่ คือหาเหตุผลในการใช้เงินไม่จบไม่สิ้น
เราไม่เคยเชื่อฟังเค้าเลย แต่พอมานั่งคิด "มันก็เป็นแบบที่เค้าว่าจริงๆ"
คิดดูสิคะ..ขนาดคนที่เรามองว่า "เค้าคิดอะไร ทำอะไรไม่ได้เรื่อง เค้ายังคิดแบบนี้ได้"
แล้วเราล่ะ ทำไมคิดไม่ได้?

อยากให้ทุกๆ คนที่เป็นเหมือนเรา เป็นเหมือนเจ้าของบทความ
แสดงความตั้งใจร่วมกัน และเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน
เพื่อลดอาการโรค shopaholic ของพวกเรานะคะ...เราต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ

[tonkau]

คนเราเวลาไม่มีสติก็น่ากลัวจัง

ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีดีแบบนี้มาแบ่งปัน ได้ไว้เตือนใจตัวเอง

[tonkau]

อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
ไม่อยากบอกว่า..ตั้งแต่เล่น sbn มา 7-8 เดือน
เราหมดเงินเป็นแสนๆ ละค่ะ..ไม่อยากรวมจริงๆ ว่ามันเท่าไหร่ กลัวตัวเองรับไม่ได้

เราคิดว่าเรามีเวบขายของ ก็ขายไปบ้าง ซื้อเข้ามาบ้าง
เวลาซื้อก็จะปลอบใจตัวเองว่า "ใช้ไม่ได้ ก็เอาไปขายก็ได้ เผื่อได้กำไร"
แต่เอาจริงๆ แล้ว เราขายอะไรไปก็ขาดทุนทุกอย่าง ขายไปถูกกว่าที่ซื้อมาแบบชนิดที่ว่า
เพื่อนถามว่า "แกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ชั้นไม่เข้าใจแกจริงๆ"
เราก็ตอบไม่ได้ว่าเพระอะไร เพราะเราก็ยังไม่เข้าใจตัวเราเองเลย
แล้วเวบขายของที่เราเปิดก็นานๆ ทีกว่าจะขายได้ซักชิ้น
แต่เราซื้อของแทบทุกวัน วันละหลายๆ ชิ้น ซึ่งมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง

ของบางอย่างตามหามาแสนนาน เราก็คิดว่าถ้าได้อันนี้มา ฉันก็จะไม่ซื้อแล้ว
แต่พอสุดท้าย..มันก็ไม่เคยจบสิ้น พอได้นี่ ก็อยากได้นั่น ไปเรื่อยๆ
มันเป็นเรื่องน่าแปลกมากๆ บางทีไม่ได้ซื้อกระเป๋าแพงๆ เลย
ซื้อแต่เสื้อผ้า Landmee' บ้าแบรนด์นี้มากๆ ซื้อไปเรื่อยๆ
บางวันนัดรับของหลายรอบ ตอนเช้าแม่ค้าคนนึง ตอนเย็นแม่ค้าอีกคนนึง
จนเพื่อนๆ ที่ทำงานเห็นก็พากันส่ายหัว เดือนนี้เราหมดเงินไปกับเสื้อผ้าประมาณ 1 หมื่นบาท
ใส่เสื้อผ้าไปทำงาน ไม่ซ้ำกันเลย บางทีเราก็มานั่งถามตัวเองว่า "เป็นอะไร"
จริงๆ แล้วเราก็ไม่ใช่ดารา ที่ต้องมานั่งแต่งตัวออกงานเพื่อรับเงินทีละเยอะๆ นี่นา
ก็แค่แต่งตัว ขับรถออกมาจากบ้าน ทำงานในออฟฟิศ ซึ่งมีพนักงานเพียง 22คน
พอค่ำๆ ก็ขับรถกลับบ้าน...มันจำเป็นมากเลยเหรอ? ที่เราต้องมามีความสุขกับการ
ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ ทุกวัน มีความสุขกับเวลาที่คนชมว่า "เสื้อผ้าน่ารัก"
ซึ่งบางทีเค้าก็ชมไปอย่างนั้น ตามมารยาท หรือบางวันทุกคนก็ทำงานแบบไม่มีเวลาแม้กระทั่งพูดคุย

เราว่าเราก็อาการหนักไม่ต่างจากเจ้าของบทความเลย
แต่ไม่หนักถึงขั้นต้องไปหยิบยืมเงินใคร หรือต้องเป็นหนี้บัตรเครดิต
เพื่อให้ได้ของพวกนี้มา อย่างมากก็เงินเดือนหมด ไม่มีตังค์เก็บ
แต่แค่นี้มันก็แย่มากแล้วสำหรับเรา ตั้งใจว่าตั้งแต่เดือนหน้าจะเลิกให้ได้
ถ้าเลิกไม่ได้ก็ลดลงซักครึ่งนึงก็ยังดี

แฟนเราบอกว่า "ทำไมต้องหาเรื่องซื้อของ เพื่อให้มีเรื่องหรือปัญหาอื่นๆ" ตามมา
พอซื้อของมา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "จะใช้ยังไงให้คุ้ม"
พอซื้อกระเป๋ามา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "มีกระเป๋าแล้ว ต้องเอากระเป๋าไปใส่หูจับ"
พอมีหูจับแล้วอันเดิมดำแล้วก็ต้องหาเรื่องซื้ออันใหม่ คือหาเหตุผลในการใช้เงินไม่จบไม่สิ้น
เราไม่เคยเชื่อฟังเค้าเลย แต่พอมานั่งคิด "มันก็เป็นแบบที่เค้าว่าจริงๆ"
คิดดูสิคะ..ขนาดคนที่เรามองว่า "เค้าคิดอะไร ทำอะไรไม่ได้เรื่อง เค้ายังคิดแบบนี้ได้"
แล้วเราล่ะ ทำไมคิดไม่ได้?

อยากให้ทุกๆ คนที่เป็นเหมือนเรา เป็นเหมือนเจ้าของบทความ
แสดงความตั้งใจร่วมกัน และเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน
เพื่อลดอาการโรค shopaholic ของพวกเรานะคะ...เราต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณ rinsai และตัวข้าวเองด้วยเหมือนกันค่ะ

[Karnwadee]

ตามอ่านตั้งแต่ใน pantip แล้วค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องบอกต่อคนรอบข้างจริงๆ มีประโยชน์มากๆค่ะ

หลังจากอ่านเรื่องนี้แล้ว เราก็เริ่มทำ list รายจ่าย แล้วพบว่า ที่จ่ายๆไป80% คือเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า และเค้ก/เครื่องดื่มตามร้านแพงๆ เฮ้อ!!!

[Earnilicious]

เป็นกระทู้ที่เตือนใจได้ดีมากๆคะ

[wann]

อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
ไม่อยากบอกว่า..ตั้งแต่เล่น sbn มา 7-8 เดือน
เราหมดเงินเป็นแสนๆ ละค่ะ..ไม่อยากรวมจริงๆ ว่ามันเท่าไหร่ กลัวตัวเองรับไม่ได้...

.....ลดอาการโรค shopaholic ของพวกเรานะคะ...เราต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ[/B][/COLOR]

เป็นกำลังใจให้คุณ rinsai นะคะ อยากบอกว่า อดทนไม่ซื้อของได้ครั้งหนึ่ง ก็จะมีครั้งต่อไปเรื่อย ๆ คะ ลองดูนะคะ เราเคยผ่านมันมาได้แล้ว ....

....เชื่อว่าทุกคน เมื่อถึงจุดหนึ่ง จะอิ่มตัวเองคะ

[PaTiTo]

ขอบคุณคุณเจ้าของเรื่องที่มาเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง และขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่มาโพสให้อ่านนะค่ะ
มีประโยชน์ และเตือนสติให้ตัวเองมากๆเฃย ขอบคุณค่ะ

[pong]

มีใครรู้จัก แนะนำให้อ่านเลยค่ะ ดีมากๆ

[nimnim]

อ่านแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ น่าสงสาร จขกท ( ในพันทิพย์ ) มากๆ

จากการซื้อเพราะอยากลองใช้ กลายเป็นซื้อเพราะเสพย์ติด

น่ากลัวมากๆ

ดีใจกับเธอเหลือเกินที่สุดท้าย หันหน้ากลับเข้าหาครอบครัว

และได้รับการบำบัด เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว ก็น่าเป็นห่วงมาก ว่าจะจบลงที่จุดไหน

เฮ้อ อ่านแล้วอยากให้กระทู้นี้ เด็กๆสาวๆวัยรุ่น ที่เริ่มแต่งตัว แต่งหน้า ได้อ่านกัน

เพื่อจะได้เป็นอุทาหรณ์ เพราะสมัยนี้น่าเป็นห่วงมากๆ เห็นเด็กๆหลายๆคนใช้เิงินเกินตัวกัน

จนเหมือนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปซะอย่างนั้น

[cocoa]

จริงค่ะ ช่วงแรกๆ เข้า sbn ด้วยว่าได้ราคาน่ารักมาเรื่อยๆ
รู้ตัวอีกที แม่เจ้า ทำอะไรลงไป ไม่กล้านับกระเป๋าเลย
ซื้อตกเดือนละประมาณสองใบในขณะนั้น ใบนึงห้าหลัก คูณเลขแล้วคงเป็นลม
เป็นจนพี่ๆ น้องๆ ผองเพื่อน ในนี้พยายามเพ่งเล็ง อย่าให้เห็นว่าซื้ออะไรอีก
(ต้องขอขอบคุณพี่ๆ น้องๆ ผองเพื่อนเหล่านั้นมากๆ ที่ช่วยพยายามห้าม)

ก็ค่อยๆ ลด ละ เลิก โชคดีมีช่วงทำงานหนัก เดินทางบ่อย
พอไม่ได้เข้าซักพัก ก็เลยเลิกไปได้มากอ่ะค่ะ
ความอยากยังมีอยู่ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า ไม่ได้ก็ไม่เป็นรัย ^^

ตอนนี้มาเป็นกับน้องไบรธ์แทน ดีว่าเป็นเหมือนงานอดิเรก
สามารถนั่งประดิดประดอย เอาไปร่วมกิจกรรมถ่ายรูปกับเพื่อนๆ นอกบ้าน
หัดถ่ายรูปให้สวยๆ จัดแสง จัดท่า จัดทาง ค่อยดูเป็น hobby ที่คุ้มค่า
ฝึกสมาธิ ฝึกฝีมือ หัดใช้จินตนาการ นอกเหนือไปจากการมีตามกระแส
และเป็นครั้งแรกที่ที่บ้านเห็นด้วยกับการซื้อของแบบนี้
(แต่ถ้าทราบราคา กับเห็นกรุกระเป๋าทั้งหมดสงสัยบ้านแตก ^^")

ปล. แต่ก็พูดไปงั้นอ่ะ วันนี้ไม่ได้ตัวที่เล็งไว้เหมือนใจจะขาด
ดีว่าท่องสติสติสติ ไปเรื่อยๆ น้ำตาตกเพราะไม่ได้ซื้อของดูจะไม่เข้าท่าเลยเนอะ

สู้ๆ ค่ะ มองรอบๆ ตัว หาอะไรอย่างอื่นทำ แล้วจะพบว่า โลกข้างนอก กว้างกว่า Internet เยอะนะคะ ^^