ตอนสมัยยังสาวๆ มีแฟนคนแรก เคยคิดว่าเรื่องฐานะไม่สำคัญเลย
เพราะคิดว่าพ่อแม่เราก็มีกินเลี้ยงเราสบายๆ ไม่ต้องไปพึ่งเงินผู้ชายก็ได้
แฟนคนแรกฐานะเค้าถือว่าไม่ดี เค้าไม่เคยเอาเปรียบด้านการเงินเรา แต่เค้าก็ให้ความสุขเราไม่ได้เต็มที่ เวลาไปเที่ยวเรานั่งรถเมล์ไม่เป็นเค้าไม่มีรถก็ใช้รถเราไปไหนต่อไหนแต่เค้าเป็นคนขับ ^ ^" น้ำมันเราเติมเองทั้งหมด กินอาหารกันหารตลอดไม่เคยจ่ายให้เลย ของขวัญเทศกาลต่างๆ ไม่เคยมีเพราะสำหรับเค้าแค่เงินจะกินยังจะไม่มีแล้ว !!!! เค้าไม่เอาเปรียบแต่เรารู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบ นานๆไปเริ่มรู้สึกไม่ไหว ทำไมชั้นถึงไม่เคยได้อะไรเหมือนคนอื่น และเลิกกันในที่สุด

ต่อมามีพี่ที่ทำงานคนนึง เค้าแต่งกันกับผู้ชายที่มีฐานะ บ้านมีโรงงานธุรกิจส่วนตัว แต่ตัวผู้ชายจนมากๆๆๆๆ เพราะเค้าเอาเงินเข้าธุรกิจตัวเองหมดให้เงินเดือนตัวเองน้อยนิดเดียว พี่คนนั้นต้องอยู่ด้วยลำแข้งตัวเอง ผู้ชายไม่เคยจ่ายอะไรให้เค้าเลยและไม่เคยซื้อของแพงๆให้เค้าเลย น่าสงสารเป็นที่สุด แม้แต่เสื้อผ้าห้างเค้ายังไม่ค่อยกล้าซื้อเลย จะซื้อแต่ของตลาดนัด

เพื่อนสาวอีกคน คบผู้ชายรวยมาก ชื่อเค้าลงหนังสือพิมพ์ประจำ ใครๆ ก็เรียกเค้าว่าเสี่ย... แต่ไป ตปท. ไม่เคยซื้อของฝากเลย แล้วก็แสดงควาไม่สปอตออกมาบ่อยๆ จนเพื่อนๆในกลุ่มเริ่มรู้กิตติศัพท์แล้วบอกว่าคนนี้ไม่ไหวจริงๆ... อยู่มาวันหนังโทรมายืมเงินเพื่อนเราหลายแสนเพื่อเอาไปใช้ในธุรกิจเพราะต้องการปิดบังฐานะตนเองไม่ให้คนในตระกูลเค้ารู้ว่าเค้าทำธุรกิจกำลังจะไปไม่รอด... ไม่อยากให้พ่อแม่เค้าผิดหวัง จนถึงบัดนี้ ยังไม่ได้ใช้คืนเลย.. เออเนอะ..

มาตอนนี้ถึงได้เข้าใจแล้วว่า แค่รักยังไม่พอ แต่แค่ฐานะมันก็ยังไม่พอ ต้องดูหลายๆอย่างประกอบด้วย ทางบ้านเค้า นิสัยส่วนตัวของเค้า...