คนแล้งน้ำใจ

[matty]

เห็นด้วยค่ะ เราเป็นผู้หญิงก้อลุกให้เด็กหรือคนแก่ คนท้อง นั่งตลอดเลย แต่ผู้ชายนั่งเฉยอ่ะ เด๋วนี้ไม่หวังจะพึ่งอะไรแล้วหล่ะค่ะ

[suiteeruk]

อันนี้ จริงๆคิดว่าขึ้นอยู่ที่การอบรมของทางบ้านตั้งแต่เล็กๆ+การปลูกจิตสำนึกที่ดีน่ะค่ะ

จริงๆสมัยนี้ คนแล้งน้ำใจกันมากจริงๆ ขึ้นรถไฟฟ้า
เค้าก็คงคิดว่า สิทธิเท่าเทียบกัน ตีตั๋วมาราคาเท่ากัน อยากขึ้นไม่ทันนั่งเองมั้งคะ

วันนั้น พี่หยก (ผู้หญิง) ใส่เฝือก เค้ายังแค่มองเลยค่ะ ไม่ลุกให้นั่งเลย
มีแต่ป้าผู้หญิงแก่ๆหน่อยคนนึง ที่คอยช่วยพี่หยกถือของเท่านั้น.....

ปล. คุณโอ๋ ถึงขนาดต้องรูดเสาเลยหรอค๊า (อ่ะล้อเล่นๆๆๆ) ^___^

[vanilla_poison]

เดี๋ยวนี้ผู้ชายเค้าคงคิดมั่งค่ะ ว่าสิทธิเท่าเทียมกัน
เวลาเราใช้บริการรถไฟฟ้า เวลาขึ้นเนี่ย ก็เป็นเหมือนกันค่ะ

[Meesook]

เอาจริงๆ เราว่าเค้าก็ไม่ได้แล้งน้ำใจแบบว่าคิดจะเอาตัวเองสบาย แล้วปล่อยให้คนที่ไม่แข็งแรงยืนลำบากๆ ไปอย่างนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่ว่าเค้า"ไม่ได้คิด"อะไรเลยเท่านั้นเอง ไม่รู้จะแปลยังไง ถ้าเป็นภาษาอังกฤษก็จะใช้คำว่า inconsiderate น่ะค่ะ ไม่ได้นึกถึงคนอื่น แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดจะเอาเปรียบคนอื่นอะไรขนาดนั้น

เพราะสังคมไทย ไม่ค่อยสอนให้ "คิด" ค่ะ ระบบการสอนเป็นแบบสอนให้จำ สอนให้ทำตามเท่านั้น ไม่ค่อยได้คิดอะไรเองเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยคิดกัน ถ้าเป็นเมืองไทยสมัยก่อน ก็ไม่ค่อยมีปัญหามาก เพราะพื้นฐานคนไทยแล้ว เป็นคนมีน้ำใจ เอื้อเฟื้อค่ะ แต่พอยุคหลังๆ นี่ ความเห็นแก่ตัวในสังคมเยอะมากขึ้น คนรุ่นหลังๆ ไม่ค่อยได้เห็นตัวอย่างการเอื้อเฟื้อ หรือความมีน้ำใจเท่าไหร่ ก็เลยไม่ค่อย "คิด" ถึงน้ำใจอะไรกันเท่าไหร่ (ดูจากในเวปเราเป็นตัวอย่างก็ได้ คนขายของที่หิวเงิน จะเอาแต่เงินเข้ามากันเยอะเชียว)

แต่ยังไงก็ตาม ถ้าเทียบกับฝรั่งแล้ว คนไทยยังถือว่ามีน้ำใจมากกว่ามากๆ ค่ะ ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ค่อยคล่องกับมารยาทสากลเท่าไหร่ อย่างการเข้าคิว หรือการให้ผู้หญิงเดินก่อน ซึ่งถือเป็นมารยาทสากล คนไทยส่วนมากยังไม่ค่อยรู้ แต่เรื่องน้ำใจเนี่ย คนไทยมีมากกว่าแน่นอนค่ะ

จริงๆ แล้ว เราคิดว่าที่เมืองไทยนี่ เรื่องการให้ที่นั่งในรถโดยสารสาธารณะ ก็ถือว่าดีมากๆ แล้วนะคะ เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ ในประเทศอื่นๆ ไม่ค่อยเห็นมีการลุกให้คนอื่นนั่งกันเลยค่ะ ยกเว้นแต่ว่าถ้ามีที่นั่งว่าง ก็จะให้ผู้หญิงนั่งก่อน แต่ถ้าผู้ชายนั่งอยู่ก่อนแล้ว ก็มีน้อยมากที่จะลุกเสียสละที่ให้คนอื่นนั่งค่ะ

ทินีเคยเจอคุณตาคุณยายชาวญี่ปุ่นขึ้นรถ BTS แล้วมีคนลุกให้คุณยายนั่ง คุณยายญี่ปุ่นงงไปเลยค่ะ แล้วเธอก็ปฏิเสธใหญ่เลย คนที่ให้ที่นั่งก็ยืนยันอยู่ตั้งนาน ว่าจะให้ที่นั่งคุณยาย คุณยายถึงยอมไปนั่ง คุณยายโค้งแล้วโค้งอีก เพื่อนที่อยู่ที่ญี่ปุ่นบอกว่า ที่ญี่ปุ่นเค้าไม่ทำอย่างนี้กันค่ะ เค้าจะมีที่นั่งแยกสำหรับคนแก่ แต่ถ้าเต็ม ก็ต้องไปแย่งที่นั่งปกติเอาเอง ใครได้นั่งแล้วก็นั่งยาวเลย ไม่มีการลุกให้ใคร

[seize]

เห็นด้วยค่ะ เราเป็นผู้หญิงก้อลุกให้เด็กหรือคนแก่ คนท้อง นั่งตลอดเลย แต่ผู้ชายนั่งเฉยอ่ะ เด๋วนี้ไม่หวังจะพึ่งอะไรแล้วหล่ะค่ะ

เหมือนกันเลยค่ะ -_- เรานะ แปลกใจมาก เพราะเวลานั่งรถเมล์เต็มๆทีไร พอมีคุณตาคุณยายขึ้นมานะ ผู้ชายหน้าๆเราไม่มีใครลุกใ้ห้ซักคน แล้วเห็นหงุดหงิดในหัวใจ นี่หรือคนไทย หมั่นไส้เป็นที่สุด ไม่สนใจค่ะ เราก็ลุกให้เองเลย จะทำดีจะมีน้ำใจซักอย่างมันอยู่ที่ใจ

แล้วก็มีครั้งนึง นั่ง BTS ผ่านสยาม จะไปลงอีก 3-4 ป้ายถัดไป หรือไงนี่ล่ะ แล้วทีนี้ก็มีฝรั่งขึ้นมาคู่นึงสามีภรรยา ซึ่งดูอายุมากแล้วละ น่าจะซัก 50-60 ได้ละ เป็นนักท่องเที่ยว เราก็ลุกให้เลย เพราะดูทีท่าแล้วคงหาน้ำใจกันยาก - -* มีแต่คนจ้องจะนั่ง เค้ายิ้มแบบขอบคุณ แล้วก็บอกเราไม่เป็นไรหรอก นั่งเถอะ
เราก็บอก ไม่เป็นไรค่ะ นั่งเถอะค่ะ แบบว่า pleaseeeee have a seat (นั่งเถอะค่ะ ไม่งั้นมันจะมีคนจ้องตะครุบที่นั่งอยู่อีกตาเป็นมันเลยค่าาาา << อันนี้แค่คิดนะคะ ไม่ได้พูดออกไป) สุดท้ายเค้าก็นั่งกัน ก็แอบโล่งใจ - -*

[summer]

Girl Power!!

เห็นด้วยที่ต้องลุกให้ผู้หญิง คนชรา เด็ก น่ะ
แต่มีครั้งนึงลุกให้ผู้หญิงคนนึ่ง แทนที่จะยิ้มเล็กๆ
หรือคำขอบคุณหนึ่งสักคำ แต่สิ่งที่ได้รับคือ

เชิดๆ นิ่งๆ เหมือนแบบว่า มันเป็นหน้าที่ของบ่าวที่ต้องทำ..............


หรอ!!!

[srichardson]

มันเป็นธรรมดาคะของสังคมปัจจุบันคะ

ทำใจนะคะเจ๊

ปล....วันนี้หนูไปเดินเที่ยวสยามมาไหมคะ

อิอิ

แล้วได้อะไรบ้างจ้ะนู๋

ว่าแต่ว่า ที่เจ๊บ่นเนี่ย... คงไม่ใช่เป็นเพราะคนพวกนั้นเค้าไม่ลุกให้เจ๊ (สูงอายุ) และลูกๆ (เด็ก) ใช่มั้ยเคอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...

ชะ ..ที่เห็นบ่อยๆหน่ะมันไม่ใช่นะซิถ้าเค้าไม่ลุกให้ลูกเจ๊นั่งเหรอ เจ๊เข้าไปยืนปจันหน้าและพูดเลย "ช่วยลุกให้เด็กนั่งหน่อยค่ะ แบบจิกๆด้วยนะ"

เห็นด้วยค่ะว่าคนสมัยนี้แล้งน้ำใจมากกว่าแต่ก่อนเยอะ ส่วนใหญ่ที่ลุกให้เด็ก คนแก่ และคนท้องนั่งจะเป็นผู้หญิงเสียส่วนใหญ่

แต่ก้อใช่ว่าจะไม่มีสุภาพบุรุษหลงเหลือเลยนะคะ เพราะเคยเจอหลายครั้งเหมือนกันค่ะที่ลุกให้เรานั่ง ทั้งที่เรายังไม่แก่และไม่ได้ท้อง (แถมท่าทางไม่ได้อ่อนแอแม้แต่นิด) เวลานั้นรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ แม้จะเป็นการกระทำที่น้อยนิดแต่ก้อทำให้รู้สึกว่า อืม..ยังมีสุภาพบุรุษหลงเหลืออยู่นะเนี้ย รู้สึกดีและประทับใจค่ะ

นั่นแหล่ะค่ะมีแต่ผู้หญิงลุกทั้งนั้น

ปกติที่ประเทศไทยเลย

ขนาดโอ๋ขาเจ็บนะ ใส่กางเกงขาสั้นขึ้นรถไฟฟ้า รอยแผลเป็นจากการผ่าตัดที่ขายาวเหยียด

คุณท่านชายทั้งหลายที่นั่งอยู่เค้า่ก็มองนะ ยังไม่ลุกให้นั่งเลย

จนเข้าตาจน ต้องยืนรูดเสาไป

เซ้กซี่ไม่หยอกเลย

เอิ๊ก เอิ๊ก

เป็นพี่นะน้องโอ๋ จะไปยืนจ้องหน้าเอามือชี้ไปที่ขาทันทีเลย

เจ๊ครับ ถ้าไปกับผม ผมจะพกเสื่อ เอาไปให้พี่ปูนั่งเลยครับ

อย่ารมณ์เสีย อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ เด๋วไปกัดใครเข้าแล้วจะลำบากนะพี่~!!

จริงป่าวจ้ะแย้ม เอารถเบนซ์ไปรับพี่จะง่ายกว่ามั่ง ฮิๆๆ ตอนนี้พี่ลำบ้าก ลำบากจ้ะ

คงได้แต่ทำใจจริงๆค่ะ เรื่องแบบนี้อยู่ที่พื้นฐานของแต่ละคนแตกต่างกันมากๆ

สังคมไทยโบราณไม่ค่อยให้เกียรติเพศหญิงสักเท่าไหร่ ผู้ชายเป็นใหญ่เสมอ

อยู่ตามออฟฟิสก็น่าโมโหเหมือนกันค่ะ เคยเจอกันบ้างไม๊คะ

เรามายืนกดลิฟท์รอก่อน พอบรรดาผู้ชายทั้งหลายมายืนออๆรอหน้าลิฟท์

ลิฟท์มาเท่านั้นแหล่ะ กรูกันเข้าไปก่อน ปล่อยให้หญิงสาวอย่างเรายืนเหวอไปเลยค่ะ

แย่งกันเข้า แย่งกันออก ไม่ค่อยมีมารยาทในการให้เกียรติเพศหญิงสักเท่าไหร่

แต่ถ้าเป็นผู้ชายต่างชาติทางยุโรปหรืออเมริกัน เค้ามักจะให้เกียรติผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเราก่อนเสมอค่ะ

CEO บริษัทเรากดลิฟท์ยืนรอให้สาวๆออฟฟิส รวมทั้งแม่บ้านออกจากลิฟท์ก่อนทุกครั้งค่ะ

เรื่องแบบนี้คงต้องโทษที่การศึกษาและพื้นฐานครอบครัว หรือ สังคมละค่ะ

ถูกต้องค่ะพื้นฐานครอบครัวและ "สามัญสำนึกด้วย" แต่คนบางคนก้อสอนไม่จำนะ

ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผู้หญิงเราออกมาเรียกร้องสิทธิสตรีกันไงคะ .....ผู้ชายบางคนก็เลยอาจจะคิดไปว่า...ก็ไหนอยากเท่าเทียมกันนักไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นก็ไม่ต้องมาหวังเรื่องน้ำจงน้ำใจอะไรแบบนี้ แข็งแกร่งกันนักก็ยืนหยัดด้วยลำแข้งของหร่อนๆไปละกัน.....ซากอ้อยยยยจริงๆสังคมนี้


อีกอย่างที่พายปวดตับมากช่วงนี้ คือไอ้เวลาไปยืนรอข้ามถนนที่ทางม้าลายเนี่ย.....ได้เห็นความแล้งน้ำใจของคนไทยสมัยนี้จริงๆ คือแบบมีหลายรูปแบบนะคะ ทั้งแบบที่ชะลอความเร็วเหมือนจะให้เราเดินไป แต่พอใกล้ถึงก็ไม่เบรคซะงั้น ไหลผ่านหน้าเราไปอย่างช้าๆ ...บางทีรถก้อติด การที่เค้าหยุดให้เราซักแป๊บ มันไม่ได้ทำให้เค้าไปช้าลงเลย เพราะถัดไปอีกแค่สองช่วงคันรถ มันก้อจอดติดกันอยู่ ก็ยังไม่คิดจะหยุด...บางทีคนเค้าข้ามกันแล้ว ตัวเองอยู่ตั้งไกล แต่เจือกเหยียบคนเร่งสุดแรงญาติมัน แทบจะเก็บสแปร์คนเดินข้ามยังกะพินโบว์ลิ่ง


เศร้าใจเหลือจะกล่าวค่ะ

น้องพายเรื่องสิทธิสตรีหน่ะเป็นบางเรื่องที่ผู้หญิงอย่างเราสมควรได้รับการปฎิบัติเหมือนผู้ชายอย่างเช่น ตำแหน่งงานบางตำแหน่งที่ผู้หญิงก้อสามารถทำได้เหมือนผู้ชายก้อไม่สมควรที่จะกีดกันอย่างนี้เป็นต้น แต่อันนี้เค้าเรียกว่า "มารยาทและความเป็นสุภาพบุรุษ" ต่างหากนะพี่ว่า

Girl Power!!

เห็นด้วยที่ต้องลุกให้ผู้หญิง คนชรา เด็ก น่ะ
แต่มีครั้งนึงลุกให้ผู้หญิงคนนึ่ง แทนที่จะยิ้มเล็กๆ
หรือคำขอบคุณหนึ่งสักคำ แต่สิ่งที่ได้รับคือ

เชิดๆ นิ่งๆ เหมือนแบบว่า มันเป็นหน้าที่ของบ่าวที่ต้องทำ..............


หรอ!!!

ครั้งหน้าถ้าเจอคน "ไม่มีมารยาท" อย่างนี้อีกให้พูดดังๆไปเลยค่ะว่า "ไม่เป็นไหรครับไม่ต้องขอบคุณผมหรอก"

[hut2211]

คงบอกตรง ๆ นะครับว่า คงทุกข์มากมายถ้าคิดแบบนี้...
เพราะเราคงบังคับคนอื่นให้เป็นอย่างใจเราไม่ได้ครับ ....
แต่ไม่ได้หมายความว่าคิดแบบนี้ไม่ได้นะครับ ...
เพราะสังคมเปลี่ยนไป มีปัจจัยต่าง ๆ มากมาย
นับวัน ผู้รับมากกว่าผู้ให้ครับ คงแก้อะไรไม่ได้มาก
แก้ที่ตัวเองก่อน แก้จากการเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ
โดยไม่ต้องดูว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะเราเป็นคนเหมือน ๆ กัน
ลองอ่านเรื่องนี้ดูครับ

ความดีที่เป็นมงคล
วันหนึ่งข้าพเจ้ากำลังนั่งทำงาน ถ้าข้าพเจ้าจำไม่ผิดดูเหมือน
จะเป็นเดือนเมษายน............ มองดูนาฬิกาก็เห็นใกล้เพลเข้าไปแล้ว
จึงอยากจะเร่งมือให้งานเสร็จเรียบร้อยก่อนเที่ยง เวลาบ่ายจะได้มีเวลา พักผ่อน
ทันใดนั้น ข้าพเจ้ามองเห็นเพื่อนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
แต่งกายไม่ค่อยจะเรียบร้อยและดูยับเยิน เหมือนว่าเกิดต่อสู้ล้มลุก คลุกคลานมาเช่นนั้น
แต่ใจนั้นคิดว่าคงจะไม่มีเหตุเช่นนั้นเกิดขึ้นแน่ เพราะเพื่อนผู้นี้เป็นคนรักสงบและมีนิสัยดี
ตั้งแต่คบกันมา ข้าพเจ้า ก็มองเห็นแต่ความสุภาพเรียบร้อย จิตใจก็มีแต่ความเมตตากรุณา
คงจะมีอะไรสักอย่างหนึ่งจึงทำให้มีสภาพเช่นนี้ เรื่องการชกต่อย
ทะเลาะวิวาทรับรองได้ว่าคงไม่มีแน่ เมื่อข้าพเจ้าเชิญให้นั่งแล้ว
ก็เรียกเด็กเอาน้ำอัดลมมาให้ดื่ม แทนที่ข้าพเจ้าจะเป็นฝ่ายถาม
แกกลับถามข้าพเจ้าว่า
"คุณรู้ไหมว่า ผมทำไมมีสภาพเช่นนี้"
ข้าพเจ้าบอกว่า "สงสัยเหมือนกัน กำลังจะถามอยู่แล้ว"
แต่แทนที่แกจะตอบ แกกลับบอกว่า
"ประเดี๋ยว ขอให้ผมเข้าไปทำความสะอาดในห้องน้ำก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง"
ข้าพเจ้านั่งทำงานต่อไปจนแกออกจากห้องน้ำมานั่งดื่ม
น้ำอัดลม......... ข้าพเจ้าจึงเงยหน้าขึ้นพูดว่า
"ไง เป็นอย่างไรมาอย่างไร ถึงมีสภาพเหมือนหนุมานคลุกฝุ่น เช่นนี้ ลองเล่าให้ฟังซิ"
แกก็เริ่มเล่าว่า
"คืออย่างนี้ ผมได้มีโอกาสพักร้อน ๒ อาทิตย์ แต่ไม่ได้ไปไหน หมายถึงไปตากอากาศ
เมื่อตอนสายวันนี้ตั้งใจจะมาสนทนากับคุณ เพราะคิดถึง ก็ขึ้นรถประจำทางที่หน้าบ้าน.........
ระหว่างทางรถแวะ ส่งคนลงบ้างรับคนขึ้นบ้าง แต่คนลงน้อยกว่าคนขึ้นคนก็ออก จะมากขึ้นเป็นลำดับ
ไม่ช้าคนที่ขึ้นมาภายหลังไม่มีที่นั่ง"
ในจำนวนผู้โดยสารมีแม่ชีสูงอายุผู้หนึ่งต้องยืน เพราะ คนแน่นไม่มีใครจะสละที่นั่งให้
ผมรู้สึกสงสารและเห็นใจผู้ที่มีอายุ ทั้งยังเป็นผู้ทรงศีล จึงลุกขึ้นเพื่อจะเชิญให้นั่ง
แต่พอผมลุกขึ้นยัง ไม่ทันสุดตัว ไม่ทันเชิญให้แม่ชีนั่ง
ก็มีเถ้าแก่ผู้หนึ่งแกรีบเบียดตัว ลงไปนั่งทันที ทีนี้ผมจะทำอย่างไร
นึกว่าจะโกรธเถ้าแก่คนนั้น ก็ไม่ถูก และผมเองก็ไม่ชอบโกรธใคร
เพราะความโกรธย่อมจะเกิด เรื่องไม่ดีไม่งามตามมาทีหลัง เรื่องเล็กๆ น้อยๆ
ก็อาจเป็นเรื่องใหญ่ โตได้ มาคิดดูว่ามันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่บอกเชิญให้
แม่ชีทราบก่อน แล้วจึงลุกขึ้นให้นั่งภายหลัง ถ้าทำเช่นนี้ก็คง เรียบร้อย
ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องไปคิดอีก แต่ผมลุกขึ้นแล้ว จะเชิญให้แกนั่งทีหลังนั้น
เป็นความผิดของผมเอง จะโทษใครไม่ได้ เพราะเถ้าแก่คนนั้นอยู่ใกล้กว่า
คงนึกว่าถึงจุดหมายปลายทางที่ ผมจะลง ฉะนั้นพอผมลุกยังไม่ทันสุดตัว
แกก็เอาก้นหย่อนไป เบียดแทนที่ผม เพราะแกกลัวคนอื่นจะแย่งนั่งเสียก่อน
ตกลง ผมก็ต้องมายืนเอามือเกาะราวแทนเถ้าแก่ผู้นั้นต่อไป หันไปมอง
ก็เห็นแกนั่งอย่างสบายใจอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ผมไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็ได้แต่นึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจว่า เรามันเซ่อ จะทำอะไรต่อไปควร
จะรอบคอบและละเอียดกว่านี้ อดคิดไม่ได้ว่า
คนอื่นเขาจะหันมา มอง เห็นผมเป็นตัวตลกชอบยืนห้อยโหนมากกว่าชอบนั่ง
จึงอุตส่าห์ สละที่นั่งให้เถ้าแก่ผู้ที่ยังแข็งแรงผู้นี้นั่ง ผมนึกแล้วชักจะอาย
อยากจะลงจากรถเดินไปดีกว่า แต่มาคิดดูทางมันยังอีกไกลมาก
และปลอบตัวเองว่า เรามันคิดมากไปเอง ไม่มีใครสนใจเรา
ถ้าจะ คิดคงเป็นเวทนามากกว่ายิ้มเยาะ สู้ยืนบนรถประจำทาง ดีกว่าเดินไปตามถนน
เพราะมันถึงเร็วกว่านี้และไหนๆ ก็เสีย สตางค์แล้ว คิดได้ก็ใจสงบ
หันไปเห็นแม่ชีแกยิ้มให้ เหมือนจะเป็น ความหมายของคำพูดว่า
"ขอบใจที่อุตส่าห์สละที่นั่งให้ยายนั่ง แม้ยายจะไม่ได้นั่ง แต่ก็ขอขอบใจที่มีน้ำใจดีด้วย"
แล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรอีก รถได้แล่นไปตามเส้นทางตลอดมา พอมาถึงสี่แยกแห่งหนึ่ง
ผมและผู้ที่ยืนเกาะราวต่างเซมือหลุดจาก ที่เกาะ ต่างล้มไม่เป็นท่า
เพราะรถได้ห้ามล้ออย่างกะทันหัน เสียงยาง เสียดครูดไปกับถนน
คนที่ยืนเกาะราวเพลินๆ บางคนก็หงายไปข้าง หลัง บางคนก็คะมำไปข้างหน้า
แล้วแต่ผู้ยืนจะหันหน้าไป ทางไหน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง "โครม" ใหญ่
รู้สึกรถสั่นสะเทือน และ กำลังตะแคงจะล้มมิล้มแหล่ แต่แล้วก็กลับทรงตัวอยู่ได้
ปรากฎว่าได้ ถูกรถประจำทางอีกคันหนึ่งชนเอากลางคัน ต่างคน ต่างก็เหยียบห้าม ล้อไว้
ฉะนั้นพอหัวอีกคันหนึ่งวิ่งชนเข้ากลางคัน รถที่ผมโดยสารมา ก็หยุดพอดี
ถ้าแรงอีกหน่อยคงจะชนคว่ำ คงจะบาดเจ็บสาหัส ไป ตามๆ กันเป็นแน่
พวกเราล้มครั้งที่สอง เพราะล้มครั้งแรกยังไม่ทัน ลุกขึ้นตั้งตัวได้เรียบร้อย
ต่างก็กลิ้งลงไป นอนระเกะระกะซ้อนกันอยู่ ในรถ ผมเองอยู่ข้างล่างแย่สักหน่อย
กว่าผู้ล้มอยู่ข้างบนจะลุกขึ้นหมด ผมก็ขัดยอกไปทั้งตัวรีบลุกขึ้น ออกจากรถทันที
ปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าให้เรียบ ร้อยหายยู่ยี่บ้างพอสมควร แล้วก็รีบลงจากรถ
มายืนดูอยู่ข้างถนน และ ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เพราะยังตื่นเต้นอยู่
แล้วก็เห็นตำรวจจราจร หลายนาย บางราย ก็คุมตัวคนขับไว้
และประชาชนเข้ามุงดู ต่างพูด กันเซ็งแซ่และเถียงกันว่าใครผิดใครถูก
เกือบจะเอาศัพท์อะไรไม่ได้ ทันใด ผมก็ได้ยินเสียงเด็กกระเป๋าร้องบอกว่า
"ยังมีคนอยู่บนรถอีกคนหนึ่งลุกไม่ได้"
เสียงครางอยู่บนรถด้วยความเจ็บปวด ผมชะโงกไปดูบนรถ
เห็นคนนอนกุมศรีษะอยู่ ทันใดเด็กกระเป๋ากับตำรวจก็ขึ้นไป
สักครู่ก็เห็นครึ่งหามครึ่งพยุงคนป่วยลงมา แกเดินไม่ไหว
ตำรวจ กับเด็กกระเป๋าต้องใช้บ่าแบกใต้รักแร้คนละข้าง แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่ง
ตรงไปยกเท้าทั้งสองข้างไม่ให้ลาก ตำรวจอีกผู้หนึ่งเข้าช่วยพยุงคอ ไว้
พอผมเห็นหน้าคนป่วยก็ตกตะลึง
พอแกเล่ามาถึงตอนนี้ก็หยุด แสดงว่าแกเกิดตื่นเต้นขึ้นมา
อีก ในสิ่งที่ผ่านมาสดๆ ข้าพเจ้าอยากรู้จึงถามว่า
"เป็นญาติหรือคนรู้จักใช่ไหม" แกทำหน้าเศร้าแล้วบอกว่า "
ไม่ใช่หรอกครับ แกคือเถ้าแก่ที่นั่งแทนที่ผมนั่นเอง
รู้สึก ว่า มีอาการสาหัสมากหลับตาไม่ได้สติ เลือดออกทางศรีษะมาก
ผมเห็น ตำรวจกับเด็กกระเป๋าและชายอีกผู้หนึ่งช่วยกันพยุงหาม
และ ประคอง ศรีษะไว้ ขึ้นรถรับจ้างพาไปส่งโรงพยาบาลทันที
ผมเห็น แม่ชีแกเดิน เข้ามาใกล้ผม ยิ้มแล้วพูดว่า"
"คุณหมดเคราะห์หมดโศกแล้ว เพราะความดีของคุณจึงเป็น มงคลแก่ตัวเอง"
ผมไม่รู้จะพูดอะไร เพราะยังตื่นเต้นอยู่ เพียงแต่ยกมือขึ้นไหว้ รับคำพร้อมกับพูดเพียงว่า
"ขอบคุณครับ" แล้วผมก็หลบขึ้นรถ สามล้อมาหาคุณนี่แหละครับ
ข้าพเจ้าได้ฟังแกเล่า ข้าพเจ้าพลอยดีใจไปด้วย เพราะความดี ของเพื่อนแท้ๆ
ที่ได้พ้นเคราะห์มาได้ ทำให้คนอื่นที่เห็นแก่ตัว ต้องไปรับเคราะห์แทน
แต่ก็อดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ดีใจที่เพื่อน พ้นเคราะห์ ส่วนคนอื่นจะเป็นอย่างไรช่างหัวมัน
ไม่ต้องนึกถึง เพราะเรา ไม่รู้จักมาก่อน หากว่าคนเจ็บนั้นเป็นคนรู้จักหรือญาติ
จิตใจก็คง เปลี่ยนแปลงไปอีก คนเราส่วนมากก็เป็นเช่นนี้แทบทุกคน
แต่เพื่อน ผู้นี้รู้สึกจะแปลกสักหน่อย แกบอกว่าเห็นอกเห็นใจเถ้าแก่คนนั้น
ต้อง มารับเคราะห์แทนแก และบอกว่าป่านนี้พ่อแม่ลูกเมียพี่น้องรู้เรื่อง
คงจะร้องไห้เสียใจในเคราะห์กรรมอันนี้ไปตามกันเป็นแน่ แกพูด แล้วก็แสดงความเศร้ากับข้าพเจ้าว่า
"ผมคิดว่าควรไปเยี่ยมเยียนแกบ้าง เพราะแกต้องรับเคราะห์ แทนผม
เวลานี้คงนอนอยู่โรงพยาบาลกลางเป็นแน่ วันหลังผมจึง จะมารับประทานอาหารด้วย วันนี้ขอตัว"
ว่าแล้วแกก็รีบลาไปทันที ทำให้ข้าพเจ้าต้องงง เพราะความ หุนหันของแก
เนื่องจากข้าพเจ้าตั้งใจจะเลี้ยงอาหารเที่ยงเพื่อรับขวัญ แต่เพื่อนออกไปก่อนก็จนใจ นี่ก็เป็นเรื่องน่าคิดเหมือนกัน
สวัสดี

บางครั้งหลายอย่างมันคงไม่เป็นอย่างใจเราคิดครับ
เพราะเราไม่รู้ว่าเหตุแห่งกรรมนั้น เราทำกันมาอย่างไร...
เพียงแต่บอกได้ว่า ให้ พูด คิด ทำ แต่สิ่งดี ๆ ไว้
นั่นคือการสร้างเหตุ ที่ดีไว้ ผล ที่ดี ๆ ก็ตามมาเองครับ ....
ยาวไปหน่อยต้องขอโทษด้วยครับ แต่หวังว่าน่าจะเป็นประโยชน์นะครับ .....

[Lukkai]

เคยถามเพื่อนเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ผู้ชายไม่ลุกให้ผู้หญิงนั่ง มันบอกว่าผู้ชายก็เมื่อยเป็น
สรุปว่าเห็นแก่ตัวค่ะ

[Angellique]

เจ๊คะ
มันแบบนี้หละค่ะ
จะกลายเป็นวัตถุนิยมมากขึ้น

เพราะคนในเมืองมันล้นทะลัก ทุกอย่างต้องแย่งกันหมด
ตื่นมาแต่เช้า แย่งกันไปทำงาน แย่งกันขึ้นรถโดยสาร
ตอนเย็นก็ต้องแย่งกันกลับบ้าน แย่งกันหายใจ แย่งกันใช้ถนน

ถ้านานๆไป ก็อาจจะมีประเภทแย่งกันแบบเก้าอี้ดนตรีเลยล่ะค่ะ