แต่แอ้มมีลูกคนเดียวค่ะ

เพราะว่าเราเลี้ยงลูกกันเองค่ะ ไม่ได้มีคนช่วยเลี้ยงเพราะต้องการเลี้ยงเองจริงๆ ไม่ชอบให้คนอื่นเลี้ยงลูกให้ เพราะคิดว่าลูกของเรา เราเป็นคนที่อยากมี ฉะนั้นเราต้องเลี้ยงเองให้ได้ อบรมสั่งสอนกันเอง ดูแลกันเอง
เราทำงานบริษัท ส่วนสามีมีกิจการเล็กๆที่บ้าน เพราะฉะนั้นจึงเป็นหน้าที่ของสามีที่ต้องดูแลลูกในช่วงกลางวัน พอเย็นเรากลับบ้าน เราจะรับหน้าที่ดูแลลูกเป็นหลัก คืออาบน้ำ ป้อนข้าว จนเข้านอน พอลูกโตหน่อย สามีมีหน้าที่ส่ง-รับลูกจากโรงเรียนค่ะ

ขอบอกว่า เหนื่อยมากๆ ก็เลยเป็นเหตุให้ไม่คิดจะมีคนที่สองค่ะ แล้วพอลูกเริ่มโต ถ้าเกิดมีน้องเล็กๆขึ้นมาอีก ก็จะกลายเป็นว่า ลูกคนแรกก็จะไปทำกิจกรรมต่างๆอย่างที่เค้าอยากทำไม่ได้ เช่นเที่ยวต่างจังหวัด ไปเดินป่า ดูนก ไม่ได้อีกหลายปี เพราะกว่าเราจะพาลูกออกนอกบ้าน หรือต่างจังหวัด ก็ประมาณขวบครึ่งอ่ะค่ะ

แล้วอีกเหตุผลนึงก็คือ แค่ลูกคนเดียว เรายังรู้สึกว่าเราเลี้ยงเค้าได้ไม่ดี เท่าที่อยากทำเลยค่ะ

ก็คิดเหมือนกันนะคะ ว่าโตขึ้นเค้าจะเหงาหรือเปล่า แต่อย่างเรามีพี่ชาย และน้องชายอย่างละคน แต่ก็ไม่สนิทกันอยู่ดีค่ะ อาจจะเป็นเพราะเค้าเป็นผู้ชาย เราคิดเองทำเองมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยปรึกษาพี่น้อง จนมีครอบครัวถึงจะเริ่มปรึกษาสามีค่ะ ก็เลยทำให้คิดว่า อยู่ที่เราวางพื้นฐานให้เค้าเป็นคนแบบไหน เข้มแข็งหรือไม่ค่ะ

ส่วนตัวคิดว่า ถ้าจะมีลูกสองคน อย่าให้ห่างกันมาก อย่างน้อยกิจกรรมในบ้านจะได้ทำด้วยกันได้ค่ะ เพราะมีผู้ปกครองของเพื่อนลูกที่รู้จักกัน เค้ามีลูกห่างกันหลายปี กลายเป็นว่า ทุกวันนี้ต้องแบ่งกันดูแลลูกค่ะ คุณแม่ต้องไปดูน้องชายซึ่งเล็กกว่า ส่วนลูกสาวคนโตต้องให้คุณพ่อดูแล

แต่คนเราต่างจิตต่างใจน่ะค่ะ คิดให้ดี แล้วเต็มที่กับสิ่งที่ตัดสินใจค่ะ