จำได้เสมอว่าครั้งเมื่อเรายังเด็ก ดูข่าวพระองค์ท่านเสด็จไปทรงงานในถิ่นทุรกันดารทุกวันๆ เคยคิดสงสัยเองว่าพระองค์ท่านทรงเป็นพระมหากษัตริย์ แต่ทำไมต้องเสด็จไปทรงงานในที่ๆ ดูห่างไกลจากความเจริญอย่างนั้นอยู่เสมอ..........................ในปีมหามงคลผู้คนจำนวนมากออกมาแสดงความจงรักภักดิ์ดี และพากันเปล่งเสียง "ทรงพระเจริญ" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพผู้คนยืนเรียงรายไปจนสุดลูกหูลูกตา แม้ไม่เห็นพระองค์ท่าน แต่เพียงรู้ว่าพระองค์ท่านประทับอยู่ ณ ที่นั้น....โบกพระหัต์อย่างอ่อนโยน พร้อมกับที่ทรงแย้มพระสรวล....เป็นภาพที่สุขใจทุกๆ ครั้งที่ได้เห็น.......King of King....ราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่.....ก้องไปทุกฟ้าดิน......
...............พฤษภาคม 53............สิ่งที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น ไม่คิดว่าจะได้เห็น ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินได้ฟัง....เกิดขึ้น ได้เห็น ได้ยินได้ฟัง...ถึงวันนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะบอกกับตัวเองและคนรอบข้างอยู่เสมอว่า ถึงคนไทยจะไม่รักกันเหมือนสมัยปู่ย่าตายาย แต่จงอย่าละทิ้งความรักต่อชาติบ้านเมือง...อย่าได้ละทิ้งความจงรักภักดิ์ดีต่อพระองค์ท่าน.......ขอพระองค์ทรงพระเจริญ.......เรารักในหลวงค่ะ
ขอบคุณ SBN webmaster และสังคม SBN ที่สร้างสรรค์แต่สิ่งดีๆ ค่ะ