ขอคำแนะนำ จากเพื่อนๆๆ ถึงเวลาที่เรา เศร้า เหงา ทำไงคะ

[ninanina_neena]

ถ้าเป็นเรานะคะ เราจะพยายามหาอะไรทำให้ลืมๆๆ ไปซะ ไป Fitness อะไรก็ได้ค่ะ
แต่จะไม่ใช้วิธีอยู่กับเพื่อน เพราะบางทีถ้าเค้าพูดจาในเรื่องที่เราไม่อยากฟัง เราก็จะยิ่งแย่ ยิ่งเหงา
จะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากกว่า แต่หากิจกรรมเพลินๆทำ ลองดูค่ะ เผื่อช่วยด้วย
ลองทำสวยดูก็ได้ พอกหน้า อ่านหนังสือ รัยเงี๊ยะ

[ting_ja]

เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ ตอนที่คุณพ่อเราเสียใหม่เราก็เป็นแบบนั้นค่ะ

วิธีที่ดีค่ะ พึ่งธรรมะค่ะ สวดมนต์ทุกวันน่ะค่ะ ก่อนนอนค่ะ

[teerasak]

เดี๋ยวขอไปตามตัวพ่อกับตัวแม่(เราสถาปนาของเราเองนะ)ก่อนต้องมีคำแนะนำดีๆแน่นอน

[barumbum]

ฟังแล้วเข้าใจเลยค่ะ

อย่าไปเศร้า เสียใจกับอดีตค่ะ

ลองนั่งสมาธิ แผ่เมตตาดูค่ะ

แล้วก็เอาเวลามานั่งอ่านหนังสือทบทวนตำราดีกว่า จได้คะแนนดีๆ
จบไวๆ แล้วก็กลับบ้านไปหาคุณแม่ค่ะ

สู้ๆ

[hut2211]

ก่อนอื่นก็คงเป็นกำลังใจให้นะครับเหมือนกับทุกคนที่มาเป็นกำลังใจให้น้องแฮมครับ

คงไม่ใครบอกไม่เสียใจที่ต้องเสีย คนที่เรารักและรักเราไป แต่ขอให้น้องแฮมลองกลับมามองความเป็นจริงอย่างนึงนะครับ หลายคนในที่นี้เชื่อเรื่องภพชาติ มีเกิดก็ต้องมีแก่ มีเจ็บ มีตาย ครับ คุณพ่อคงไม่มีความสุขแม้ท่านอาจไปเกิดในภพเบื้องบน แล้วท่านเห็นลูก และภรรยาอันเป็นที่รัก ของท่านไม่มีความสุข น้องว่าจริงมะ แทนที่เราจะมานั่งเสียใจในการจากไป ของท่าน พี่ว่าตอนนี้มันเป็นโอกาส ที่น้องแฮมจะได้เป็นคนดูแลแม่แทนท่าน นะ เรายังมีคุณแม่อีกคน ถ้าเรามานั่งเศ้รา อยู่ แล้วอีกคนที่เศ้ราเหมือนเราคงไม่พ้นคุณแม่แน่นอน พี่ว่าน้องแฮมเอาเวลานี้ไปทำหน้าที่ลูกที่ดีหาเวลาว่างพาคุณแม่ออกไปเที่ยวพักผ่อนนอกบ้าน ไปทานข้าวบ้าง ไปวัดทำบุญ ดีกว่านะ พี่คิดว่าการที่เราทำตัวเองให้มีความสุขก่อน คนรอบๆ ข้างก็จะได้มีความสุขตามมานะ และคิดว่าคนที่เรารักเค้าก็มีความสุขกับเราด้วย .....ลองดูนะครับ
เรื่องทุกข์มันมาแล้วมันก็ไป แต่การมาของมันบางครั้งมันทำให้เราเลือกที่จะได้ทำสิ่งดี ๆ เพิ่มนะ ....แค่เราเปลี่ยนมุมมอง... ขอใหน้องสู้ สู้ และผ่านความเศร้าใจไปได้นะครับ ..
พี่พึ่งลงบทความไว้ลองเข้าไปอ่านดูนะ ครับ ...
http://siambrandname.com/forum/showthread.php?t=112229

ขอให้ลองสละเวลาซัก 1 ชั่วโมงนะครับ ฟัง อันนี้ดู http://dhamma.atspace.com/life_compass.htm สู้ สู้ ครับ
ทุกข์มันมาเพื่อให้เราเจอความสุขอันยิ่งใหญ่นะครับ ........

[ople]

หวัดดีคะ น้องแฮมพี่แพทเอง เคยเป็นเหมือนกัน พี่คิดว่าที่นู๋เศร้าน่าจะมาจากคุณพ่อเพิ่งเสีย ก้อเลยยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เหมือนพี่ตอนเสียใจมาก ๆ เวลาอยู่คนเดียวก้อชอบร้องไห้ อาบน้ำก้อร้องไห้ ขับรถก้อร้องไห้ แต่ทุกอย่างแก้ไขได้คะ เวลา จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง

และที่อยากแนะนำอีกอย่างคือลองหาหนังสือธรรมะ มาอ่านนะคะ มันช่วยได้มากจริง ๆ ช่วยปรับวิธีคิดของเราให้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

แล้วก้อถ้าเหงาเมื่อไหร่โทรมาคุยกับพี่บ้างก้อได้น้า พี่ก้อเปนคนขี้เหงาเหมือนกัน แต่ตอนนี้เลิกร้องไห้แล้ว

สู้เค้าไอ้มดแดง

[gogogals]

เหนด้วยนะคะ เด๋วนี้หนังสือธรรมะหาง่ายมากๆลองดูแถวbts siamคะ จะมีของพระมิตสุโอะ ดีมากๆๆแล้วก็ไม่เครียดด้วยคะ

[yaminter]

เห็นด้วยกับความเห็นของหลายๆท่านนะครับ เวลาจะรักษาเราเอง


บางทีการพยายามที่จะลืมอะไรสักอย่างที่เรารักมากๆ ผูกพันมากๆมันจะรู้สึกเจ็บครับ





ผมแนะนำว่าอย่าพยายามลืมให้อยู่กับความทรงจำดีๆ ยอมรับและอยู่กับมัน เราจะมีความสุขขึ้น จากการเรียนรู้





อย่าคิดมากนะน้องแฮม เป็นพี่พี่ก็ต้องร้องไห้แบบน้องเหมือนกัน




ไม่ผิดปกติที่เราจะรู้สึกแบบนี้ เรียนรู้และอยู่กับความทรงจำดีๆนะครับ



พ่อ เราอยู่ไม่ไกลหรอก ท่านก็มองเราจากที่อีกที่นึง เท่านั้นเอง





ยิ้มๆไว้นะจ๊ะ

[due]

เดี๋ยวขอไปตามตัวพ่อกับตัวแม่(เราสถาปนาของเราเองนะ)ก่อนต้องมีคำแนะนำดีๆแน่นอน

เมื่อวานไม่ได้เข้าwebเลยเพราะพาลูกไปเรียนพิเศษ
ต้องขอบคุณที่ให้เกรียติดิวเป็นอาทตัวแม่นะคะ อิอิออ
(ทุกวันนี้คุณสามีก็เรียกแบบนี้เหมือนกัน 555)

เรื่องของน้องแฮม เป็นเรื่องที่เราทุกคนหนีไม่พ้นหรอกค่ะ
แล้วก็ห้ามไม่ให้ทุกข์ก็ไม่ได้ เพราะเราไม่ใช่พระอรหันต์
อยู่ที่ว่าเราต้องพยายามทำใจอย่าให้ทุกข์มากจนเกินไป
ให้รู้จักปล่อยวาง ให้รู้เท่าทันจิตของเรา ว่าเรานี้กำลังทุกข์
แล้วก็วางมันลงซะ รู้ค่ะว่า ทำยาก แต่ต้องหัด แล้วก็ต้องทำให้ได้
เพราะชีวิตเราไม่เจอเรื่องทุกข์ๆแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว
เพราะเรายังมีคนที่รักอีกหลายคน ถ้าต้องเกิดการพลัดพรากอีก
ใจคงสลาย เพราะฉนั้นต้องพยายามฝึกจิตให้เข้มแข็ง
อยากแนะนำให้ศึกษาเรื่องมรณสติให้เยอะๆ จะได้ไม่กลัว
ความตาย และเข้าใจในความตายมากขึ้น ว่าแท้จริงแล้ว
ความตายนั้นไม่ได้น่ากลัวเลย เมื่อเรารู้จักความตายดีแล้ว
เราก็จะไม่กลัวตาย แล้วเมื่อความตายมาถึงเราก็จะมีสติ
ไม่ทุรนทุราย แม้จะสูญเสียคนที่รัก เราก็เข้าใจและ
ยอมรับความตายนั้นได้ว่าเป็นสัจจะธรรม และก็รู้ว่าชีวิต
หลังความตายนั้นไม่ได้สูญสลาย แต่ยังมีภพชาติรออยู่
ถ้าเราเชื่อเรื่องภพชาติ เราก็จะไม่กลัวตาย เร่งสร้างความดีไว้เยอะๆ
ก็เหมือนเรากำลังสร้างวิมานในภพภูมิที่สูงกว่านี้ จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่กลัว
แต่ถ้าเราไม่แน่ใจว่าคนที่เรารักจะได้ไปสบายรึเปล่า ก็อยากแนะนำให้
ทำบุญ แล้วอย่าลืมกรวดน้ำไปให้เค๊า เค๊าก็จะได้รับ แต่ถ้าอยาก
ให้ได้รับบุญเยอะๆ อันนี้ต้องปฏิบัตวิปัสสนากรรมฐาน อานิสงค์
มากกว่าสร้างวัดสร้างโบสถ์อีก เวลากราดนำ้ไปให้ผู้ที่ล่วงลับ
ท่านก็จะได้รับบุญนั้นด้วย
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้สามารถผ่านช่วงนี้ไปได้อย่างมีสติ
และเข้มแข็งนะคะ

[due]

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์

คำพูดนี้เป็นคำที่พระพุทธเจ้าสอนนางวิสาขา
ความจริงแล้วไม่ใช่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นะ

คือนางวิสาขาเสียหลานไปคนหนึ่ง นางรักหลานคนนี้มาก
พระพุทธเจ้าก็ถามว่า ที่ร้องไห้เพราะอะไร
นางวิสาขาบอก เพราะหลานคนนี้ตาย
พระพุทธเจ้าถามอีกว่า หลานคนอื่นตาย ทำไมไม่เห็นร้องขนาดนี้
นางบอกว่า หลานคนนี้รักมาก เป็นแก้วตาดวงใจ
ท่านถามอีกว่า ถ้าสมมุติมีหลานที่นางวิสาขารักแบบนี้
แบบเดียวกันนี้ อีก ๑๐๐ คน จะไม่อกแตกตายเหรอ
นางวิสาขาก็คิดได้ว่า เออ... ใช่ มันเป็นไปได้ที่เราจะรักใครได้มากขนาดนี้

บางคนรักหมายิ่งกว่าผัว คือตัวความรักมันแสดงให้เห็นว่า
ไม่ว่าจะรักใคร จะรักอะไร มันคือความทุกข์
มันไปยึด รักแบบไปยึด ไม่ใช่รักแบบเมตตา

รักแบบเมตตาคือปรารถนาดี
รักแบบกรุณาคือมีความคิดอยากจะช่วย
รักแบบพลอยยินดีไปกับเขา อนุโมทนาไปกับเขาด้วย
รักแบบมีความเข้าใจ มีเหตุผล
คือทุกอย่างที่มาที่ไป เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา

ถ้ารักแบบนี้ จะหลุดพ้นจากความรักแบบยึด
จะเป็นรักแบบที่มีคนอื่นเป็นที่ตั้งของความรัก
ไม่ใช่ตัวเราเป็นที่ตั้งของความรัก

รักแล้วต้องร้องไห้ คือมีเราเป็นที่ตั้งของความรักนะ
มีตัวเราได้ประโยชน์จากความรัก
มีตัวเราเป็นผู้รับผลประโยชน์จากความรัก

แต่รักแบบมีคนอื่นเป็นที่ตั้งของความรักนี้ ผลประโยชน์ไปตกกับเขา
เราปรารถนาดีกับเขา อยากช่วยเขา พลอยยินดีไปกับเขา
เราเข้าใจเหตุ เข้าใจผล ที่เขาต้องเป็นไปอย่างหนึ่ง ๆ
เขาตายไปก็เข้าใจว่าถึงเวลาที่เขาต้องไป
ความรักแบบนั้นไม่ทำให้เราเป็นทุกข์ เพราะว่ารักแบบไม่ยึด

เป็นข้อสรุปที่พระพุทธเจ้าบอกนางวิสาขา
วิสาขา... มีรักหนึ่งก็ทุกข์หนึ่งนะ
มีรักสิบก็ทุกข์สิบ มีรักร้อยก็คือทุกข์ร้อย
แล้วถ้าหากว่าไม่มีรักเลย ก็ไม่มีทุกข์เลย

รักแบบโลก ๆ
แต่ถ้ารักด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
แบบนี้มีได้ไม่มีประมาณ
และก็เป็นสุขได้ไม่มีประมาณ



ที่มา:http://larndham.net/index.php?showtopic=32322&st=240