ขอคำแนะนำ จากเพื่อนๆๆ ถึงเวลาที่เรา เศร้า เหงา ทำไงคะ

[ninanina_neena]

ถ้าเป็นเรานะคะ เราจะพยายามหาอะไรทำให้ลืมๆๆ ไปซะ ไป Fitness อะไรก็ได้ค่ะ
แต่จะไม่ใช้วิธีอยู่กับเพื่อน เพราะบางทีถ้าเค้าพูดจาในเรื่องที่เราไม่อยากฟัง เราก็จะยิ่งแย่ ยิ่งเหงา
จะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากกว่า แต่หากิจกรรมเพลินๆทำ ลองดูค่ะ เผื่อช่วยด้วย
ลองทำสวยดูก็ได้ พอกหน้า อ่านหนังสือ รัยเงี๊ยะ

[teerasak]

เดี๋ยวขอไปตามตัวพ่อกับตัวแม่(เราสถาปนาของเราเองนะ)ก่อนต้องมีคำแนะนำดีๆแน่นอน

[due]

เดี๋ยวขอไปตามตัวพ่อกับตัวแม่(เราสถาปนาของเราเองนะ)ก่อนต้องมีคำแนะนำดีๆแน่นอน

เมื่อวานไม่ได้เข้าwebเลยเพราะพาลูกไปเรียนพิเศษ
ต้องขอบคุณที่ให้เกรียติดิวเป็นอาทตัวแม่นะคะ อิอิออ
(ทุกวันนี้คุณสามีก็เรียกแบบนี้เหมือนกัน 555)

เรื่องของน้องแฮม เป็นเรื่องที่เราทุกคนหนีไม่พ้นหรอกค่ะ
แล้วก็ห้ามไม่ให้ทุกข์ก็ไม่ได้ เพราะเราไม่ใช่พระอรหันต์
อยู่ที่ว่าเราต้องพยายามทำใจอย่าให้ทุกข์มากจนเกินไป
ให้รู้จักปล่อยวาง ให้รู้เท่าทันจิตของเรา ว่าเรานี้กำลังทุกข์
แล้วก็วางมันลงซะ รู้ค่ะว่า ทำยาก แต่ต้องหัด แล้วก็ต้องทำให้ได้
เพราะชีวิตเราไม่เจอเรื่องทุกข์ๆแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว
เพราะเรายังมีคนที่รักอีกหลายคน ถ้าต้องเกิดการพลัดพรากอีก
ใจคงสลาย เพราะฉนั้นต้องพยายามฝึกจิตให้เข้มแข็ง
อยากแนะนำให้ศึกษาเรื่องมรณสติให้เยอะๆ จะได้ไม่กลัว
ความตาย และเข้าใจในความตายมากขึ้น ว่าแท้จริงแล้ว
ความตายนั้นไม่ได้น่ากลัวเลย เมื่อเรารู้จักความตายดีแล้ว
เราก็จะไม่กลัวตาย แล้วเมื่อความตายมาถึงเราก็จะมีสติ
ไม่ทุรนทุราย แม้จะสูญเสียคนที่รัก เราก็เข้าใจและ
ยอมรับความตายนั้นได้ว่าเป็นสัจจะธรรม และก็รู้ว่าชีวิต
หลังความตายนั้นไม่ได้สูญสลาย แต่ยังมีภพชาติรออยู่
ถ้าเราเชื่อเรื่องภพชาติ เราก็จะไม่กลัวตาย เร่งสร้างความดีไว้เยอะๆ
ก็เหมือนเรากำลังสร้างวิมานในภพภูมิที่สูงกว่านี้ จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่กลัว
แต่ถ้าเราไม่แน่ใจว่าคนที่เรารักจะได้ไปสบายรึเปล่า ก็อยากแนะนำให้
ทำบุญ แล้วอย่าลืมกรวดน้ำไปให้เค๊า เค๊าก็จะได้รับ แต่ถ้าอยาก
ให้ได้รับบุญเยอะๆ อันนี้ต้องปฏิบัตวิปัสสนากรรมฐาน อานิสงค์
มากกว่าสร้างวัดสร้างโบสถ์อีก เวลากราดนำ้ไปให้ผู้ที่ล่วงลับ
ท่านก็จะได้รับบุญนั้นด้วย
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้สามารถผ่านช่วงนี้ไปได้อย่างมีสติ
และเข้มแข็งนะคะ

[due]

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์

คำพูดนี้เป็นคำที่พระพุทธเจ้าสอนนางวิสาขา
ความจริงแล้วไม่ใช่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นะ

คือนางวิสาขาเสียหลานไปคนหนึ่ง นางรักหลานคนนี้มาก
พระพุทธเจ้าก็ถามว่า ที่ร้องไห้เพราะอะไร
นางวิสาขาบอก เพราะหลานคนนี้ตาย
พระพุทธเจ้าถามอีกว่า หลานคนอื่นตาย ทำไมไม่เห็นร้องขนาดนี้
นางบอกว่า หลานคนนี้รักมาก เป็นแก้วตาดวงใจ
ท่านถามอีกว่า ถ้าสมมุติมีหลานที่นางวิสาขารักแบบนี้
แบบเดียวกันนี้ อีก ๑๐๐ คน จะไม่อกแตกตายเหรอ
นางวิสาขาก็คิดได้ว่า เออ... ใช่ มันเป็นไปได้ที่เราจะรักใครได้มากขนาดนี้

บางคนรักหมายิ่งกว่าผัว คือตัวความรักมันแสดงให้เห็นว่า
ไม่ว่าจะรักใคร จะรักอะไร มันคือความทุกข์
มันไปยึด รักแบบไปยึด ไม่ใช่รักแบบเมตตา

รักแบบเมตตาคือปรารถนาดี
รักแบบกรุณาคือมีความคิดอยากจะช่วย
รักแบบพลอยยินดีไปกับเขา อนุโมทนาไปกับเขาด้วย
รักแบบมีความเข้าใจ มีเหตุผล
คือทุกอย่างที่มาที่ไป เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา

ถ้ารักแบบนี้ จะหลุดพ้นจากความรักแบบยึด
จะเป็นรักแบบที่มีคนอื่นเป็นที่ตั้งของความรัก
ไม่ใช่ตัวเราเป็นที่ตั้งของความรัก

รักแล้วต้องร้องไห้ คือมีเราเป็นที่ตั้งของความรักนะ
มีตัวเราได้ประโยชน์จากความรัก
มีตัวเราเป็นผู้รับผลประโยชน์จากความรัก

แต่รักแบบมีคนอื่นเป็นที่ตั้งของความรักนี้ ผลประโยชน์ไปตกกับเขา
เราปรารถนาดีกับเขา อยากช่วยเขา พลอยยินดีไปกับเขา
เราเข้าใจเหตุ เข้าใจผล ที่เขาต้องเป็นไปอย่างหนึ่ง ๆ
เขาตายไปก็เข้าใจว่าถึงเวลาที่เขาต้องไป
ความรักแบบนั้นไม่ทำให้เราเป็นทุกข์ เพราะว่ารักแบบไม่ยึด

เป็นข้อสรุปที่พระพุทธเจ้าบอกนางวิสาขา
วิสาขา... มีรักหนึ่งก็ทุกข์หนึ่งนะ
มีรักสิบก็ทุกข์สิบ มีรักร้อยก็คือทุกข์ร้อย
แล้วถ้าหากว่าไม่มีรักเลย ก็ไม่มีทุกข์เลย

รักแบบโลก ๆ
แต่ถ้ารักด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
แบบนี้มีได้ไม่มีประมาณ
และก็เป็นสุขได้ไม่มีประมาณ



ที่มา:http://larndham.net/index.php?showtopic=32322&st=240