อ่านข้อความของเพื่อนๆ น้องๆ ที่มาให้กำลังใจ เราซึ้งน้ำตาไหลเลย จริงๆค่ะ..
มันรู้สึกสับสน ความคิดตื้นๆเข้ามาในบางครั้งจะอยู่ต่อ หรือจะไป ไปตามหาสิ่งที่ต้องการ แต่มันต้องเริ่มศูนย์ใหม่
เรียนรู้ใครสักคน เริ่มรักใหม่เพียงเพื่ออยากได้พ่อ แม่ ลูก
แต่มันต้องฟันฝ่าหลายๆอย่าง ไม่รู้อะไรจะเกิดบ้าง
ตอนนี้สงสารสามีเค้ายังไม่รู้หรอกว่าเราคิดแบบนี้ มองดูเค้าสิ เสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยฉุนเฉียวพูดเสียงดังใส่เรา
ไม่ว่าเราจะอารมณ์ไหน ทำผิดอย่างไร หาทุกอย่างให้ได้ถ้าไม่เหนือความสามารถเค้า เราเป็นหนึ่งเหนือสิ่งใดสำหรับเค้า
ในหลายๆอย่าง ทำสิ่งใดก็เพื่อภรรยาผมทำได้คร๊าบตลอด..
เราไม่รู้ว่าจะมีชายแบบนี้หลงเหลือให้เราอีกไหม หลายๆอย่างกับสิ่งที่สามีมอบให้เพราะเค้ารักเรา มันเต็มอิ่มมันล้นเหลือ..
วันนั้นไข่ตกเต็มท้องเรา 19ใบ ใหญ่สมบูรณ์ทุกใบ เตรียมที่จะดูดออกมาผสมแล้ว แต่ก็ต้องช็อกกันเพราะสามีไม่มีเชื้อเลยสักตัว
ที่ไม่ได้ตรวจเชื้อก่อนหน้านี้ก็เพราะพวกเรามั่นใจว่าสามีมีเชื้อ เพราะเมื่อปีที่แล้วยังฉีดเชื้อได้เลย กะว่าทำอิกซี่คงสำเร็จ
เก็บเชื้อวันเดียวกับวันเก็บไข่เลย หมอก็บอกว่างั้น ก็เลยตามนั้น
จากการดูดเจาะไข่(PESA) หมอก็ถามจะตัดชิ้นเนื้อ(TESE)ในไข่ต่อไหม ซึ่งผลข้างเคียงมี สามีจะเจ็บมากอาจติดเชื้อด้วย ตรงนั้นมันบอบบางนะ เราก็บอกทำไปเถอะ จะได้รู้กัน ไข่ก็เต็มท้องอืดไปหมด จะได้ดูดไข่สักที
สรุป ไม่มี ความรู้สึกเรามันโหวงๆเหวงๆ ตัวเบาๆ
สิ่งนี้มันเกิดกับชีวิตเราแล้ว จะเอาไงดีต่อล่ะ ยังทำใจไม่ได้เลยจริงๆค่ะ ทำไมชีวิตมันต้องได้แค่ครึ่งๆกลางๆ ไม่สมบูรณ์สักทีนะ
ขอบคุณน้ำใจทุกๆคนอีกครั้งที่มาให้กำลังใจเรา ตอนนี้ได้แต่พยายามทำกิจกรรมต่างๆ เพื่อให้ลืมๆไม่คิด เดือนหน้าจะไปจำศีลห่มขาวสักครึ่งเดือน วัดบนเขาแถวบางเสร่ เผื่อจะปลงๆต่ออะไรๆ ได้บ้าง