ขอบคุณมากค่ะเจ้าของกระทู้ เราจะได้ไปร่วมกันทำบุญกันเนอะๆๆ

คือมีจิตสำนึกในเรื่องนี้ตั้งแต่อยู่ปี1เทอมสุดท้ายอะค่ะตอนนี้ก็อยู่ปี3แล้ว
เพราะเคยได้ยินคนว่ามาทางอ้อม
เราเลย คิดได้แล้วก็บริจาคเงินให้กับเด็กหรือโครงการ
ค่ายอาสา ต่างๆที่มหาลัยและคณะจัดอยู่เรื่อยๆ
เพราะทุกครั้งที่เห็นคนมาขอบริจาคค่าย
คำที่โดนว่ามาก็จะลอย...มา 555

จากประสบการณ์จริงเลยค่ะ โดนฝากบอกมาทางแฟนอะค่ะ...

ว่า "กระเป๋าน้องเอื้องนี่สามารถเป็นค่าอาหารเด็กกลางวันบนดอยได้ไม่รู้กี่มื้อเนอะ"

ซึ่งตอนนั้นเพิ่งถอยใบใหม่มาเลยค่ะ แล้วแฟนก็รู้ราคาว่าเหยียบแสน
พอแฟนบอกพี่คนนั้น รุ่นพี่เค้าก็ตกใจ แล้วแฟนก็เลยเอามาบอกเรา

คนที่พูดเค้าเป็นรุ่นพี่ที่ชอบทำค่ายอาสาพัฒนาชุมชน
แล้ววันนั้นเป็นเซคที่มีทุกชั้นปีเรียนด้วยกัน
เรากะแฟนแล้วก็เพื่อนเค้าที่เป็นรุ่นพี่ก็เรียน
แต่เราเรียนห่างๆกันเพราะอยู่ด้วยกันไม่ได้เดี๋ยวไม่เรียน
พอเราเดินเข้าห้องเรียนมา เพราะแฟนเราเข้าไปนั่งก่อนแล้ว
เค้าก็ถามแฟนเราว่า "เห้ย กะเป๋าน้องเอื้องนี่ราคาเท่าไหร่อะ"

เพราะเค้าก็พอรู้ว่ายี่ห้อนี้มันเป็นยี่ห้ออะไร เค้าเลยอยากรู้ราคา

แล้วแฟนเราเค้าก็เอามาบอกเราว่าพี่เค้าพูดแบบนั้น
พอวันนั้นได้ยิน หน้านี่ชา....เลยค่ะ

คิดได้ค่ะ นั่งคำนวนใหญ่เลยว่ามันกี่มื้อเป้นค่าอาหารได้กี่ปีหว่า...
แฟนก็บอกไม่ต้องคิดมากๆๆ

เค้าก็ปลอบใจ ว่า "เรามีกำลังซื้อของพวกนี้ได้ แต่กะแค่เงินบริจาคเล็กๆน้อยๆ
ให้กับคนที่เค้าไม่มีโอกาสแบบเรามันคงไม่หนักหนาสำหรับตะเองใช่มั้ย"

เราเลยคิดได้เลยค่ะ ไม่ได้เลิกซื้อแต่แค่แบ่งบันให้กับสังคมหรือผู้ด้อยโอกาสบ้าง



สุดท้าย...นู๋อยากให้เราได้มองเห็นถึงผู้ด้อยโอกาสในสังคมนะคะ
แล้วทุกคนจะรู้สึกและสัมผัสได้ถึงใจเค้าค่ะ

ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ให้การศึกษา ให้นู๋ไม่มีชีวิตที่ลำบาก
ให้มีโอกาสทางสังคม
ไม่ลำบาก มีความสุขสบายค่ะ

ขอบคุณค่ะ