เข้าใจความรุ้สึกค่ะ ตอนนั้นช๊อคจนไม่กินข้าวกินน้ำไป3วัน ลงไป5โล เพื่อนต้องง้างปากกรอกน้ำ กินอะไรก็อ้วกT^T
แล้วตอนนั้นมีเรื่องทางบ้านด้วย เรื่องเรียน สุขภาพก็ทรุด เกือบเข้าโรงบาลค่ะ

บอกตรงๆว่าผ่านมา2ปีแล้วบางทีเราก็ยังน้ำตาไหล....แต่คำว่าเวลาจะช่วยนี่มันเป็นเรื่องจริงค่ะ ถ้าผ่านมาได้เราก็จะเข้มแข็งขึ้น
อย่าขังตัวเองอยู่บ้านคนเดียวค่ะ เข้าใจว่ไม่อยากออกมาข้างนอกเจอใครๆ แต่ว่าบางทีการหาอะไรทำเพื่อหันเหความสนใจก็ช่วยได้นะคะ เพื่อนๆเราก็ยังมี ถึงแม้ว่าจะห่างกันไปบ้าง แต่ยังไงเพื่อนก็ยังเปนเพื่อนค่ะ
อย่าบิ๊วตัวเองด้วยการฟังเพลงอกหักเลยค่ะ มันไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้เราคิดถึงแต่เรื่องเดิมๆ
เปลี่ยนมาสวดมน ไหว้พระดีกว่าค่ะ...ตอนนั้นพอเราเริ่มสงบสติอารมณ์ตัวเองได้บ้าง ก็หันมาสวดมน รุ้สึกสงบขึ้นจริงๆค่ะ

สู้ๆค่ะ วันนี้ร้องให้เต็มที่ มันอาจจะไม่หมดในวันเดียว แต่วันต่อๆไปก็จะน้อยลงแน่นอนค่ะ ^^