บทเรียนจากห้องอาหารตา

[มุก]

[QUOTE=KeRoRo;482582]
อ้ะ แน่นอน ฮ่ะ ความสามารถนี้ใครก้เลียนแบบไม่ได้ งิงิ คริๆๆๆๆๆๆ นี่ยังใช้มารยามะหมดนะฮ่ะเนี่ย
ถ้าปล่อยหมด ไม่อยากจะคิดเรยยยยยยยย คริๆๆๆๆๆๆๆ

5555 ท่าทางจะไม่มีการบอกต่อด้วยใช่ไม๊คะ

Sometimes,i couldn't help thinkining.. it is just too materialism here, don't you think?

อย่าไปคิดงั้นเลยค่ะ เวลาเราเข้ามา เรารู้แค่ว่าเรามีความสุขกับการได้เห็นของที่เราชอบ และ(บางที)ก็มีโอกาสได้สอยในราคาน่าร๊ากด้วย

ความรู้สึกเดียวที่เกิด คือ สวยจัง แล้วก็จบเพราะว่าคิดต่อไปทันทีว่า

กว่าจะหาเงินมาซื้อได้ฉันต้องเหนื่อยอีกเยอะๆๆเลย เอาเป็นว่ารักตัวเองไว้ก่อน
ขอเหนื่อยเท่าเดิม ซื้อกระเป๋าใบที่ราคาย่อมเยาว์ลงมานิดส์แล้วกัน

กระเป๋า นาฬิกา กว่าจะได้มาแต่ละใบต้องใช้เงินส่วนที่เหลือจริงๆๆๆ ตั้งหลายเดือน บางใบอาจเป็นปี
แต่ความสุขที่ได้เราว่าหลังจากได้มา + ลูบๆๆ คล้ำๆๆ แล้วก็หายเห่อ ใช้เวลารวมๆ กันไม่เกินวันนึงอะ

แฟนเราไม่ซื้อให้หรอกถ้าบอกว่าอยากได้ใบนี้ ราคาเท่านี้ เค้าอาจจะไปซื้อทองให้ในราคาเท่ากัน แล้วบอกเราว่าถ้าอยากได้ก็เอาทองไปขายแล้วเอาเงินไปซื้อกระเป๋าเอง แล้วใครจะไปขายลงอะ

พูดเหมือนพี่เราเลยค่ะ เค้ายุให้เราซื้อทองเก็บตั้งแต่บาทละ 7000 กว่า แต่ดันไม่เชื่อเค้า ดูตอนนี้สิคะ