บทเรียนจากห้องอาหารตา

[มุก]

คำจำกัดความของคำว่าพอเพียง
ในเเต่ละคนมันไม่เท่ากันอ่ะ
มีมากใช้มาก มีมากใช้น้อย เเล้วเเต่จะว่ากันไป ไม่เดือดร้อน

*มีน้อยใช้น้อย (แบ่งเหลือเก็บได้ ไม่เดือดร้อน)= พอเพียง
*แต่มีน้อยแล้วใช้มาก(ไม่เหลือเก็บ)=ไม่พอเพียง ทุกข์ใจ
กระวนกระวาย อยากด้ายๆๆๆ.............
-----
อันหลังมีตัวอย่างให้เห็นชัดเจน
v
v
ข้าเจ้าเอง ฮี่ๆ
(ดีนะที่ยังไม่มีเบ่บี๊กะเค้า)
มีเเต่เจ้าตัวเนี๊ยยยย
V
V

เคยได้ยินมั้ยคะ

ทุกสิ่งเหมือนเหรียญสองด้าน...อะไรที่เคยทำให้มีความสุข ก็จะเคยทำให้ม่ความทุกข์

..............สุข ทุกข์ ขึ้นๆ ลงๆ คะ..............
สำคัญ คือ อย่าไปจดจ่ออยู่กับมัน..ชีวิตมีอย่างอื่นอีกเยอะแยะ นอกจากกระเป๋า brandname..ตอนนี้เราทุกข์กับอย่างนึง ก็ลองปล่อยวางไปดูสิ่งที่เรามีความสุขแทน (เช่น กรณีคุณ อิจฉา กระเป๋าคนอื่น..ก็มองลูกอย่างมีความสุขแทน)

- ลูกเห็นแล้วมีความสุข เค้าดี เราก็ดีใจ...แล้วมีมั้ยที่เค้าเคยทำให้ทุกข์..."ใช่คะ"
- กระเป๋าสวยๆ ได้มาแล้วมีความสุข...แล้วเคยมั้ยที่กระเป๋าใบนั้นทำให้ทุกข์....."ใช่คะ"...เช่น..เลอะ (กรี๊ดดดด...)...กลุ้มกับเงินที่เสียไป...ขายราคาตกมาก...อยากได้อีกใบมากกว่า....เบื่อแล้ว (ก็มันออกใหม่กันบ่อยเหลือเกิน)...ฯลฯ

ทุกอย่างเป็นเหรียญสองด้าน
ทุกคนมีทุกข์มีสุขของตัวเองคะ

เราเคยรู้จักพี่คนนึง...ในสายตาเราว่าเค้า โคตระรวย แล้วนะ...ประมาณว่า มีทุกยี่ห้อในมือ...เสื้อผ้าก็ซื้อห้องดีไซน์เนอร์มาใส่.....เค้ายังเคยพูดว่า "เนี่ย..คุยกับคนรวยๆ ก็เครียดนะ...(ประมาณว่า คนที่เค้ามองว่ารวยกว่าเค้า)" ซึ่งในสายตาเรา เราเป็นเค้าก็คงพอใจแล้ว..แต่ในสายตาเค้า เค้าก็คงคิดว่า ถ้าเป็นอีกคนก็คงพอใจ...พอมองแบบนี้ก็เลยถึงบางอ้อ...อ๋อเนอะ...คนเรามันไม่มีความว่าพอหรอกคะ..จนกว่าจะ "พอจริงๆ"..ซึ่งต้องค่อยๆ หัด...การมองเห็นตัวกระตุ้นต่างๆ (เช่น ห้อง show off) แล้วปล่อยวางได้ "จริงๆ" จะช่วยฝึกจิตใจให้หลุดออกจาก สิ่งสมมติ ต่างๆ มากขึ้นคะ...

เราเคยถามเพื่อนเหมือนกัน...ว่า "คิดว่าเงินเดือนเท่าไหร่จะพอ"...เพื่อนหลายคนบอกว่า "ของแบบนี้ ยิ่งมากยิ่งดี"...เราฟังก็ เอ้อ เนอะ...!!! นี่ไง อีกตัวอย่างงงง...คนเราถ้ารู้จัก "พอ" มันก็คือ "พอ" คะ...ถ้ายังไม่รู้จัก ก็ต้องดิ้นรน หาสิ่งนอกตัวกันต่อไป...คนเงินเดือน รวมโบนัส หลายแสนต่อเดือน..ยังมองว่า อยากเติบโตมากขึ้นอีกคะ (จริงๆ คะ)...นี่แหละคะ มนุษย์...เราก็เป็น ขึ้นๆ ลงๆ เพียงแต่ ต้องค่อยๆ พยายาม จับความคิดตัวเองให้ทันว่า..นี่นะ นี่นะ...เรากำลังติดไปกับสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว...สิ่งที่จริงๆ แล้ว คือ สิ่งที่สมมติมาทั้งสิ้นคะ

เรายังเคยคิดเลยนะคะ ว่า อินเดีย ที่แบ่งคนเป็นชั้นๆ แบบสมัยก่อน อาจทำให้คนเครียด และมีความอิจฉากันน้อยกว่าปัจจุบัน...ประมาณว่า ก็ไม่เคยได้ไปสังสรรค์อะไรกับคนคนละกลุ่ม มันก็ไม่เกิดข้อเปรียบเทียบ เค้าคงเล็งเห็นว่า มันห้ามยาก ที่คนธรรมดา จะรู้สึกอะไรแบบนี้กันคะ...แต่ในสังคมเรา มันมีกันเกร่อไปหมด ดังนั้น ต้องทำใจให้เข้มแข็งคะ...อิจฉาได้ อยากมีได้...แต่คิด แล้ว รีบวางเร็วเท่าไหร่ ยิ่งดีกับตัวเท่านั้นคะ

ชอบค่ะ มีข้อคิดดีจัง