บทเรียนจากห้องอาหารตา

[VilePuPae]

บอกตรงๆว่าก็แอบคิดเหมือนคุณมุกเหมือนนะคะ แต่ว่าเราไม่คิดนานนะคะ เดี๋ยวต่อมอิจฉาทำงานจะเสียสุขภาพจิต ส่วนตัวเรื่องกระเป๋าราคาเป็นหมื่นเก็บเงินซื้อจากเงินที่เหลือเก็บ (งงมั้ยค่ะ) แบ่งเก็บเป็น 3 ส่วนอ่ะคะ

ส่วนที่ 1. เงินเก็บเพื่อสำรองกิจการ
ส่วนที่ 2. เก็บไว้แบงค์ เผื่อ ฉุกเฉิน
ส่วนที่ 3. เอาไว้ซื้อของที่อยากได้ (ส่วนนี้เงินไม่ร้อนคะ เงินเย็นๆ ) อาจจะซื้อได้ไม่บ่อยเท่าที่ใจอยากได้ แต่ซื้อมาแล้วไม่กระทบเงินส่วนอื่นๆ ไม่เดือดร้อน และนั้นทำให้เราสุขใจและ HAPPY กับของที่ซื้อมา

[Keeki]

ไม่ค่อยได้เข้าห้องอาหารตาบ่อยค่า แต่ว่าชอบห้องพูดคุยเกี่ยวกับสินค้าแบรนด์เนม

เราโชคดีอย่าง อิอิ เห็นก้อไม่อยากได้อ่ะ ชมแค่สวยๆแล้วก็ผ่านไป เพราะคิดว่าไงก็ม่ายช่ายของๆเรา พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ค่ะ มีบ้างที่เห็นว่า โอว้ สวยจางเรยอยากได้ แต่แวบนึงก็หายอยากค่ะ

[kap]

เคยได้ยินมั้ยคะ

ทุกสิ่งเหมือนเหรียญสองด้าน...อะไรที่เคยทำให้มีความสุข ก็จะเคยทำให้ม่ความทุกข์

..............สุข ทุกข์ ขึ้นๆ ลงๆ คะ..............
สำคัญ คือ อย่าไปจดจ่ออยู่กับมัน..ชีวิตมีอย่างอื่นอีกเยอะแยะ นอกจากกระเป๋า brandname..ตอนนี้เราทุกข์กับอย่างนึง ก็ลองปล่อยวางไปดูสิ่งที่เรามีความสุขแทน (เช่น กรณีคุณ อิจฉา กระเป๋าคนอื่น..ก็มองลูกอย่างมีความสุขแทน)

- ลูกเห็นแล้วมีความสุข เค้าดี เราก็ดีใจ...แล้วมีมั้ยที่เค้าเคยทำให้ทุกข์..."ใช่คะ"
- กระเป๋าสวยๆ ได้มาแล้วมีความสุข...แล้วเคยมั้ยที่กระเป๋าใบนั้นทำให้ทุกข์....."ใช่คะ"...เช่น..เลอะ (กรี๊ดดดด...)...กลุ้มกับเงินที่เสียไป...ขายราคาตกมาก...อยากได้อีกใบมากกว่า....เบื่อแล้ว (ก็มันออกใหม่กันบ่อยเหลือเกิน)...ฯลฯ

ทุกอย่างเป็นเหรียญสองด้าน
ทุกคนมีทุกข์มีสุขของตัวเองคะ

เราเคยรู้จักพี่คนนึง...ในสายตาเราว่าเค้า โคตระรวย แล้วนะ...ประมาณว่า มีทุกยี่ห้อในมือ...เสื้อผ้าก็ซื้อห้องดีไซน์เนอร์มาใส่.....เค้ายังเคยพูดว่า "เนี่ย..คุยกับคนรวยๆ ก็เครียดนะ...(ประมาณว่า คนที่เค้ามองว่ารวยกว่าเค้า)" ซึ่งในสายตาเรา เราเป็นเค้าก็คงพอใจแล้ว..แต่ในสายตาเค้า เค้าก็คงคิดว่า ถ้าเป็นอีกคนก็คงพอใจ...พอมองแบบนี้ก็เลยถึงบางอ้อ...อ๋อเนอะ...คนเรามันไม่มีความว่าพอหรอกคะ..จนกว่าจะ "พอจริงๆ"..ซึ่งต้องค่อยๆ หัด...การมองเห็นตัวกระตุ้นต่างๆ (เช่น ห้อง show off) แล้วปล่อยวางได้ "จริงๆ" จะช่วยฝึกจิตใจให้หลุดออกจาก สิ่งสมมติ ต่างๆ มากขึ้นคะ...

เราเคยถามเพื่อนเหมือนกัน...ว่า "คิดว่าเงินเดือนเท่าไหร่จะพอ"...เพื่อนหลายคนบอกว่า "ของแบบนี้ ยิ่งมากยิ่งดี"...เราฟังก็ เอ้อ เนอะ...!!! นี่ไง อีกตัวอย่างงงง...คนเราถ้ารู้จัก "พอ" มันก็คือ "พอ" คะ...ถ้ายังไม่รู้จัก ก็ต้องดิ้นรน หาสิ่งนอกตัวกันต่อไป...คนเงินเดือน รวมโบนัส หลายแสนต่อเดือน..ยังมองว่า อยากเติบโตมากขึ้นอีกคะ (จริงๆ คะ)...นี่แหละคะ มนุษย์...เราก็เป็น ขึ้นๆ ลงๆ เพียงแต่ ต้องค่อยๆ พยายาม จับความคิดตัวเองให้ทันว่า..นี่นะ นี่นะ...เรากำลังติดไปกับสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว...สิ่งที่จริงๆ แล้ว คือ สิ่งที่สมมติมาทั้งสิ้นคะ

เรายังเคยคิดเลยนะคะ ว่า อินเดีย ที่แบ่งคนเป็นชั้นๆ แบบสมัยก่อน อาจทำให้คนเครียด และมีความอิจฉากันน้อยกว่าปัจจุบัน...ประมาณว่า ก็ไม่เคยได้ไปสังสรรค์อะไรกับคนคนละกลุ่ม มันก็ไม่เกิดข้อเปรียบเทียบ เค้าคงเล็งเห็นว่า มันห้ามยาก ที่คนธรรมดา จะรู้สึกอะไรแบบนี้กันคะ...แต่ในสังคมเรา มันมีกันเกร่อไปหมด ดังนั้น ต้องทำใจให้เข้มแข็งคะ...อิจฉาได้ อยากมีได้...แต่คิด แล้ว รีบวางเร็วเท่าไหร่ ยิ่งดีกับตัวเท่านั้นคะ

[Sweet_Jasmine]

NOBODY IS PERFECTค่ะ

จริงๆแล้วชีวิตคนเราเท่ากันหมดแหล่ะค่ะ ทุกข์เท่ากัน สุขเท่ากัน
คนรวยก็มีความทุกข์แบบคนรวย คนจนก็ทุกข์แบบคนจน
มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ แต่คนละแบบเท่านั้นเองค่ะ


จริงๆแล้วอยู่ที่วิธีคิดของแต่ละคนมากกว่า ที่สำคัญอย่าเปรียบเทียบเพราะเหนือฟ้ายังมีฟ้า
มันเทียบไปได้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ เค้าถึงบอกว่าเหนือฟ้า แบบว่าเหนือไปได้อีกเท่าไหร่เนี่ย!

[eggbird]

ในinternetใครจะเขียนอะไรลงไปก็ได้ ใครจะถ่ายรูปอะไรลงไปก็ได้

บางทีของชิ้นนั้นอาจจะไม่ใช่ของขวัญจากแฟนก็ได้ เค้าอาจจะซื้อเอง แต่เค้าอยากเขียนลงไปว่าแฟนซื้อให้ เราไม่มีทางรู้...


บางทีกระเป๋าที่เค้าเอามาshowอาจจะไม่ใช่ของเค้าเองก็ได้ แต่เค้าอยากจะเอามาลงว่าเป็นของเค้า เราไม่มีทางรู้ อีกเหมือนกัน...


หรือ ของเหล่านั้นอาจจะเป็นของขวัญจากแฟนเค้าจริงๆ กระเป๋าใบสวยพวกนั้นเป็นของเค้าทั้งหมดทุกใบจริงๆก้อได้ แต่ก็อย่าลืมว่า ไม่มีใครสมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่างหรอก

เห็นด้วยอย่างแรง โลกinternet บางทีก็มองหลายๆมุมไว้บ้างก็ได้นะ

ห้องอาหารตาก็ดูขำๆๆ เหมือนเราดูละครก็ดี ไม่ต้องไปอินกับมันมากค่ะ

[bill_wn]

เห็นด้วยนะครับบ....ชอบๆๆตรงดีๆๆ

[Oan_Klom]

คนเราจะมี หรือไม่มี มันก็อยู่ที่ใจของเราเอง ว่าพอ หรือไม่พอ................
ใครจะมีเท่าไหร่ก็มีกันไป รู้แต่ว่าเรามีได้แค่นี้ เท่านี้ ก็พอแล้ว
ชอบกระทู้นี้คะ เราเองก็เป็นคนนึงที่มีกิเลส เกิดความหลงใหลในรูปของกระเป๋า
และอิจฉาเล็กๆ สำหรับเพื่อนๆๆ ที่มีกระเป๋ากันมากมาย
สวยจริงๆๆ อยากได้ก็อยากได้ แต่สุดท้ายได้แต่มอง พอได้มา แต่ละใบกว่าจะได้ก็อยากได้แล้วอยากได้อีก
จนบางทีหายอยากไปก็มี ซึ่งแต่ละใบที่ซื้อมา (อะไรที่เป้นของเรามันก็เป็นของเราแหล่ะ จะดิ้นรนมากมายไปทำไม)
ก็จะดูด้วยความชื่นชมกับตัวเองว่าน้ำพักน้ำแรงเราเองนะเนี่ย (อีกส่วนถูกเก็บให้เจ้าตัวน้อยไว้แล้วด้วย อดข้าวเพื่อกระเป๋าเราทำได้ เพื่ออะไรเนี่ย...................)
(สามีเอาแต่พูด จะเอาใบไหนก็บอกสิ เดี๋ยวซื้อให้ จนซื้อมากี่ใบแล้วก็ไม่เคยออกสักที 555)

สรุป เพียงจิตเห็นจิต รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็เป็นสิ่งที่ดีแล้วคะ (เห็นว่าจิตตัวเองมีตัณหา กิเลส ราคะ.........รู้ว่าเกิดกิเลสความอยากได้แล้ว สามารถดับมันก็ดี ถ้าไม่สามารถจิตก็กระวนกระวายไม่มีที่สิ้นสุด)

ต้องค่อยๆๆ ฝึกฝนกันไป

[rdg]

Sometimes,i couldn't help thinkining.. it is just too materialism here, don't you think?

[barumbum]

ชอบค่ะ ตรงดีๆๆ

แต่คนที่เค้ามีกระเป๋ามากมาย อาจไม่มีความสุขก็ได้นะค่ะ

ไม่มีใครเพอร์เฟคค่ะ

[GangatoppU]

พอเพียง....เช่นกันค่ะ

อยากได้แบบพอประมาณ และที่เข้าและใช้สำหรับเรา

....กระทู้นี้อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ....ยังไงก็เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันนะค่ะ....