บ้านเด็กอ่อนพญาไทค่ะ T^T

[duckkie]

อ่านแล้วเหนภาพเรยค่ะ เราเองก็เคยไปบ้านเด็กอ่อนมาเหมือนกัน ที่นั่นเด็กเล้กๆเยอะมาก บางคนก็น่าตาลูกครึ่งก็มี เค้าชอบให้อุ้ม ให้กอด บางคนก้อเอานิทานมาให้เล่าให้ฟัง เห็นภาพแล้วก้อแอบเส้าเหมือนกันค่ะ ว่าจะไปอีกท่ามีเวลาว่าง


ปล. จขกท. อยู่เอแบครึป่าววววววค้า เพราะเราก็เคยไปทำกิจกรรม ethic ตอนปี 3เหมือนกัลล แต่เราไปไหว้พระ 9 วัดคร่า

[Keeki]

เคยไปค่ะ มหาลัยบังคับเหมือนกัน อิอิ

หลังจากที่ไปอ่ะนะคะ กลับมาไม่ซื้อของแบรนด์ไประยะนึงเลยค่ะ เพราะคิดว่าราคากระเป๋าหนึ่งใบทำอะไรให้คนอื่นๆได้ตั้งเยอะ

แต่พอเวลาผ่านไป อิอิ กิเลสก็มาเหมือนเดิม

เหะๆ

ปล.ดีใจนะคะที่เจ้าของกระทู้มาแชร์เรื่องอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่า

[oatty]

ขอชมเชยกับทุกคนที่ได้ทำความดีด้วยคนนะ เพราะพี่เข้าใจน่ะ (มีลูกแล้ว อิ ๆๆ) ขนาดเห็นเด็กขอทานตัวเล็ก ๆ ยังเฮ้อ !! เวทนาน่ะ เพราะลูกเราเนี่ยอยากกินไร ได้กิน อยากได้ไรก็ยังพอที่จะได้ เห็นแล้วนึกถึงลูกเลย วันก่อนก็ให้ลูก (อายุ 4 ขวบ แล้ว) เอาเสื้อผ้าของเค้าตอนเล็ก ๆ ไปให้เด็กขอทานบน sky walk ที่พารากอนที่เดินไป CW น่ะ มีขอทานแม่ลูก หลายคู่อยู่นะ จะได้สอนให้เค้าจะได้รู้จักแบ่งปัน สงสาร และเข้าใจคนอื่นที่เค้าไม่มี พอถัดมาอีกวันเห็นเด็ก ๆ เอาชุดที่ให้มาใส่ ดีใจมาก ขวดนม ก็เอามาใช้จริง ๆ เราว่าบางทีดีกว่าให้เป็นเงินด้วยนะ เพราะตอนเอาไปให้แม่เค้าเนี่ย สายตาที่เค้ามองมา แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ มันบรรยายไม่ถูกน่ะ เหมือนเค้าดีใจจริง ๆ เลย ตอนเดินกลับจึงมีความรู้สึกดีใจ ตื้นตัน อย่างไรบอกไม่ถูก มิน่าเค้าว่าทำความดีแล้วคนอื่นไม่เห็น แต่เราเห็นจริง ๆ น่ะมันเป็นอย่างไร

[ting_ja]

อยากไปเหมือนกันค่ะ สงสารน้องๆ อยากไปช่วยเหลือ แต่บ้านอยู่ หนองคาย ตอนนี้ย้ายมาอยู่

บ้านนอก เลย ต้องมาเลี้ยงหนูน้อยบ้านเด็กหนองคาย ตอนเรียนมีโดนบังคับ ไปทำกิจกรรม

เหมือนกันค่ะ ตอนนั้น ยังไม่ค่อยคิดอะไร ยังเด็ก เคยแต่ทำบุญที่วัด พอได้ไปเลี้ยงเด็กก็ ดีไปอีกแบบค่ะ

ขออนุโมทนาด้วย ให้สวยวัน สวยคืนน่ะค่ะ

[Lookyeeja]

หยีก็ชอบไปบ้านเด็กอ่อนพญาไท ที่ปากเกร็ดอ่ะค่ะ ถ้าว่างๆ ผ่านไปแถวนั้น ก็จะแวะไปเรื่อย
อยู่กับเด็กๆ แล้วมีความสุขดีค่ะ (แต่แอบเหนื่อยเหมือนกัน เวลาเด็กงอแง 555)
พี่เลี้ยงที่นั่นก็บอกว่า ไม่ต้องอุ้มน้องเค้า เวลาเค้าขออ้อนให้อุ้มอ่ะค่ะ เพราะเค้าจะติด และงอแงเวลาเราปล่อยเค้า
เราก็ต้องทำใจแข็ง เหมือนแม่มดใจร้าย ไม่อุ้ม ไม่อุ้ม แต่เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาดีทีไร ต้องเข้าไปอุ้มทุกทีสิน่า 5555
(ครั้งล่าสุดที่ไป เจอน้องผู้ชายคนนึง หน้าเกาหลีมากๆๆๆ ทนไม่ไหว ต้องเข้าไปหอมแก้มอ่ะ น่ารักสุดๆ)

ถ้าเพื่อนๆ สนใจไปเลี้ยงเด็กเนื่องในโอกาสต่างๆ ก็ติดต่อเค้าไปได้นะคะ เบอร์โทรจำไม่ได้ละ ต้องไปค้นก่อน
หยีเคยไปเลี้ยงวันเกิดอยู่ปีนึง ปั่นป่วนดีค่ะ ป้อนนมป้อนขนม กินทิ้ง กินทิ้ง วิ่งไปมา เหนื่อยมากกกกกกกกกกกก

อ้อ ถ้าเลี้ยงมื้อกลางวัน เค้าคิด 3500 บาท แล้วเค้าจะจัดอาหารไว้ให้เลย
แต่ถ้าเลี้ยงช่วงอาหารว่างก็ช่วงบ่ายสอง เค้าให้เราเตรียมไปเอง เป็นนม ขนม อะไรพวกนี้ค่ะ

-----------------------------------------------------

เล่าเพิ่ม มีที่นึงที่เคยไป แบบว่าน้ำตาปริ่มๆ เลยอ่ะ ตอนนั้นขับรถเล่นกับเพื่อนแถวๆ แจ้งวัฒนะ
แล้วผ่านมูลนิธิบ้านครูหยุย (อย่าถามว่าไปยังไงตอนนี้ เพราะตอนนั้นมั่วทางไปมากๆ จำไม่ได้แล้ว 55)
ก็เลยแวะเข้าไปทำบุญ ดูผ่านๆ ก็เฉยๆ เป็นเด็กมีปัญหา เด็กถูกทิ้ง อะไรประมาณนั้น
แต่ไปสะดุดน้องผู้หญิงคนนึง อายุประมาณ 4 ขวบ เค้ายืนๆ นั่งๆ รอโทรศัพท์ ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะในมูลนิธิ
หยีก็มองๆ ไป แต่ก็ยังไม่ได้คิดไรนะคะ ทีนี้ครูที่มูลนิธิบอกว่า น้องเค้าคุณแม่พึ่งตายไม่นาน แล้วต้องอยู่กับยาย
แต่ยายเลี้ยงไม่ไหว ต้องปล่อยให้อดๆ อยากๆ เนื้อตัวมอมแมม ทางมูลนิธิก็เลยไปรับตัวมาอยู่ด้วย
แต่น้องเค้ายังรู้สึกว่าแม่เค้ายังอยู่ แม่เค้าจะมารับ จะโทรมาหา
เค้าก็จะนั่งรอโทรศัพท์อยู่อย่างงั้นทั้งวันเลย ภาพที่เราเห็น กับความรู้สึกที่สัมผัสได้ เราฟังปุ๊บน้ำตาเอ่อเลยอ่ะ
เฮ้อ สังคมเรา จะมีอย่างงี้อีกเยอะมั้ยเนี่ย ประเทศไทย คนจนก็ยังคงจนต่อไป คนรวยก็รวยเอารวยเอาสิน่า

-------------------------------------------------

อีกที่ที่เคยไป แล้วไม่คิดจะไปอีกเลยคือ บ้านเด็กพิการซ้ำซ้อน เห็นแล้วสงสารมากกกกกกกกกกกกก
ได้แต่บริจาคเงินไป บริจาคของไป แต่จะไม่เข้าไปเล่นกับน้องๆ อ่ะ
เคยไปเล่นครั้งนึงแล้ว บอกตรงๆ ว่าเรากลัวมาก สงสารมากด้วย
คือหยีเป็นคนประหลาด ไม่ชอบอะไรที่เคลื่อนที่แบบไร้ทิศทาง เดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แล้วน้องเค้าแบบว่า อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ ร้องกรี๊ด นอนเอาขาป่ายหัวกัน ถีบหัวกันก็มี ชักกระตุก มองตาขวางๆ
เห็นแล้ว บอกตัวเองว่า เราโชคดีขนาดไหนแล้ว ที่เกิดมาไม่มีเวรกรรม ต้องมาลำบากรันทดเหมือนน้องเค้า
ดังนั้นเกิดมาทั้งที ต้องทำอะไรดีๆ ให้สังคม ครอบครัว และตัวเองนะจ๊ะ

เป็นการตอบที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาเลย อดทนอ่านกันหน่อยนะจ๊ะ อิอิ