สาธุ อนุโมทนาในบทความนี้ด้วยนะคะ สำหรับตัวเองเมื่อก่อนคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างเราเป็นผู้กำหนดเองได้ ทุกอย่างที่เป็นของเราต้องเป็นของเราตลอดไป กระทั่งพบกับความพลัดพราก การสูญเสีย กว่าจะทำใจได้ว่าทุกอย่างที่คิดว่าตัวกู ของกู มันไม่ใช่ สิ่งแน่แท้ก็คือตาย ที่เหลือคือ ความรู้สึกที่ดี ที่หลงเหลืออยู่ในใจเท่านั้น ตอนเสียลูกชายด้วยอุบัติเหตุด้วยวัย 25 ปี เมื่อเดือนมีนาคม ปี 50 ช๊อคมากไม่มีน้ำตาเลย ตั้งสติ คิดว่าการที่ลูกจากไปเค้าอาจจะไปอยู่ในที่ ๆ ดีกว่าก็ได้ เค้าอาจจะเป็นคนที่โชคดีที่ตายก่อน เพราะคนที่ตายแล้วก็ไม่ต้องรับรู้อะไร ๆ ได้ สรุปแล้วทุกข์อยู่ที่ใจ สุขก็อยู่ที่ใจนะคะ