พอมากันทุกคนแล้ว ก็เป็นเวลาประมาณ 11 โมงพอดี ทางบ้านพักคนชรา ก็เริ่มเสิร์ฟก๋วยจั๊บเจให้กับคนชราทั้งหลาย โดยให้คนชราที่เดินได้ มารับถาดอาหารไปกินที่ห้อง และสำหรับคนที่เดินไม่ได้ ก็จะมีพนักงานนำไปเสิร์ฟที่ห้อง

และทางบ้านพักฯ ก็จัดก๋วยจั๊บเจให้กับพวกเราด้วย... ก็กินกันไป เม้าท์กันไป ทีแรกจะเอาอาหารและขนมไปเสิร์ฟให้คนชราตามห้องด้วย แต่เจ้าหน้าที่ห้ามไว้ คงจะกลัววุ่นวาย ก็เลยให้ขนม และผลไม้กับเจ้าหน้าที่ไปจัดการเสิร์ฟเอง เพราะเจ้าหน้าที่เค้ารู้ดี ว่าคนไหนกินอะไรได้ ไม่ได้ ยังไงบ้าง

ก๋วยจั๊บเจน่ากินอย่างนี้...


กินข้าวเสร็จ ก็ประมาณเที่ยง ทางบ้านพักฯ ก็ตีระฆัง ให้คุณย่าคุณยายทั้งหลายมารวมตัวที่ห้องสันทนาการ ก็มีคนชรามารวมตัวกันประมาณ 40 กว่าคน เป็นคนที่ยังพอเดินได้ ที่เหลือมาไม่ได้ ก็ต้องอยู่ในห้อง.... (บ้านนี้มีคนชราทั้งหมด 100 คน)

ที่นั่น เราเตรียมคาราโอเกะไว้ให้คุณย่าคุณยายได้สนุกกัน แต่ตอนแรกๆ ก็เงียบๆ หน่อย ยังไม่คุ้นกัน ทินีก็เลยรบกวนพี่ไก่ สามีน้องแจน บอกว่าให้ช่วยไปพูดเปิดงานหน่อยค่ะ (ในฐานะที่พี่เค้าอาวุโสที่สุด)

ปรากฏว่าพี่ไก่ทำหน้าที่พิธีกรได้อย่างมืออาชีพมากๆ กล่าวเปิดงาน พร้อมร้องเพลงเรียกน้ำย่อยให้สองสามเพลงเลย... พูดคล่องไม่มีติดขัด ไม่ต้องมีสคริปต์ ไม่ต้องมีการบรี๊ฟล่วงหน้า เก่งมากๆ เอ็นเตอร์เทนได้ smooth สุดๆ ขอบอกว่าประทับใจมากๆ งานหน้าขออีกนะจ๊ะแจน... เอาคนนี้มาด้วยอีกทุกงานเลยนะจ๊ะ... ขอขอบคุณพี่ไก่เป็นพิเศษไว้ตรงนี้ด้วยค่ะ

จบไปสองเพลง ก็เริ่มแจกอังเปา พร้อมพวงมาลัย และสบู่สมุนไพรมาดามเฮง คุณย่าคุณยายดีใจกันใหญ่ ยิ้มปลื้มกันเป็นแถว...

แล้วพวกเราก็เอาอังเปา พวงมาลัย และสบู่ ไปแจกคุณย่าคุณยายที่ไม่ได้ลงมาที่ห้องสันทนาการด้วย

จากนั้นในห้องสันทนาการก็สนุกกันใหญ่ น้องแจนร้องเพลงเอ็นเตอร์เทนคนชราได้แจ๋วมากๆ ทั้งเพลงลูกทุ่ง ลูกกรุง และเพลงจีน มีเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ด้วยอ่ะ ...หลองปั๊ง... หลองเลา...

พอเริ่มอุ่นเครื่องกันแล้ว คุณย่าคุณยายก็เริ่มขอเพลง และบางคนก็ออกมาร้องเพลงเองเลย... ฟังเพลงกันไปซัก 10 เพลงได้มั้ย คุณย่าคุณยายก็เริ่มอยาก dance ขอเพลง “ลอยกระทง” พร้อมตั้งวง รำวงกันป้อเลย... โดยมีน้องแจนเป็นผู้คุมรำวง...

พอบ่ายโมงนิดๆ ก็ปิดงาน คณป้าคนนึง (อายุ 64 เอง เลยเรียกว่าป้า) ก็มาเป็นตัวแทนกล่าวอวยพรให้พวกเรา และก็มีคุณยายอีกคนนึง มากล่าวอวยพรเป็นกลอนเลย... ไม่ธรรมดานะเนี่ย

สุดท้าย คุณยายขอให้พวกเราร้องเพลง “ก่อนจากกัน ขอสัญญา...” (จำชื่อเพลงไม่ได้อ่ะ) พร้อมทั้งคล้องแขนกันไว้... ตอนที่ร้องเพลงนี้ คุณย่าคุณยายบางคนร้องตาม แล้วก็ยิ้มๆ ไปด้วย...

พอเพลงจบ คุณป้าเดินมาหาทินี แล้วบอกว่า “ขอกอดหน่อยนะคะ” แล้วเธอก็กอดแน่นๆ ลูบหัว ลูบหลัง และบอกว่า “ขอกอดแทนลูกหลานนะคะ ไม่ค่อยได้กอดลูกหลาน...” ถึงตรงนี้ ทินีก็น้ำตาไหลซะแล้ว... มันทั้งซึ้งใจ และเศร้าใจในเวลาเดียวกัน

แต่สรุป ก็สุขใจมากกว่า ที่ได้ทำให้คุณย่าคุณยายทั้งหลายมีความสุข แม้จะเป็นเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง...

ถ้าไม่มีใครมาเยี่ยม ก็อยู่กันเหงาๆ อย่างรูปนี้...