การปรับตัวเนี่ย อยู่ที่ตัวเราเองมากกว่าครับ

ไปอเมกายังไม่เท่าไหร่ครับ ยิ่งพูดภาษาอังกฤษได้แล้ว

ผมมาเรียนต่อที่ฝรั่งเศสแบบอยู่คนเดียวเรยครับ อยู่หอเอง ไม่มีญาติ ภาษาก็ไม่ได้เรยตอนมา 555555+

ดีที่ว่า ที่โรงเรียนมีพี่ๆ คนไทย เค้าก็คอยช่วยเรื่องแปลเอกสารได้บ้าง แต่เราก็ต้องดิ้นรนเองครับ เพราะว่าพี่เค้าก็เรียน ไม่ว่างทำอะไรให้เรา ไปขออินเตอร์เนต ขอโทรศัพท์ ลงทะเบียนเรียน ติดต่อหอ แจ้งซ่อม ทำเองหมดครับ

ภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ก็ใช้ภาษาอังกฤษบ้าง ภาษามือบ้าง เราพูดอังกฤษ เค้าพูดฝรั่งเศส 5555+ ก็เดาๆ เอาครับ บางคำในภาษาฝรั่งเศสมันเหมือนๆ กับภาษาอังกฤษ แต่ออกเสียงต่างกัน เราก็พยาม map เอา ว่าเค้าพูดอะไร

อาจารย์ก็กดดัน พูดด้วยแต่ภาษาฝรั่งเศส (แต่ถ้าเดาไม่ออกจริงๆ ก็ขอให้เค้าพูดอังกฤษได้ครับ แต่ได้แปปเดียวนะ 5555+)

เดือนแรกที่มาเป็นช่วงปิดเทอมครับ ก็ไปเล่นกีฬาที่หาดจำลองข้างหอพัก ก็ได้เพื่อนๆ ฝรั่งเศสรุ่นๆ เดียวกัน แต่เค้าทำงานกันแล้ว เยอะแยะเลยครับ พวกนี้เค้าก็จะภาษาอังกฤษดีหน่อย เค้าก็อยากฝึกภาษาอังกฤษกับเราด้วย ก็เลยโชคดีไป สื่อสารกันรู้เรื่อง

แต่ในกลุ่มกันเองเค้าก็คุยภาษาฝรั่งเศส เราก็ได้ฝึกฟัง ฝึกเดาความครับ ตอนนี้ภาษาก็ยังไม่ดีนัก แต่ถือว่าพัฒนาไปได้ดีมากสำหรับคนที่เพิ่งมาไม่นาน

ตอนนี้ก็มีเพื่อนสนิทเยอะครับ เราก็รู้จักเพื่อนของเพื่อน ต่อๆ ไปอีก ไปสมัครชมรมกีฬาด้วยกัน ก็รู้จักเพื่อนๆ ที่ชมรมอีก เค้ามีแข่งกันระหว่างชมรม เราก็แข่งด้วย ก็ไปรู้จักเพื่อนๆ ต่างชมรม ตอนนี้มีเพื่อนฝรั่งเยอะมากๆๆๆ ไปมาหมดแระครับ งานเลี้ยง งานแต่ง งานกาล่า ขึ้นบ้านใหม่ งานปีใหม่ วันไหนเค้าเชิญไปตัดริบบิ้นเปิดร้าน หรืองานไหนจะบอกครับ 55555+ (ล้อเล่น)

บอกได้เลยครับว่าที่อยู่เนี่ย แทบจะไม่ได้อยู่แบบนักเรียนต่างชาติเท่าไหร่ เพราะว่ามีแต่เพื่อนๆ คนในพื้นที่ทั้งนั้น กิจกรรมต่างๆ การใช้ชีวิต เหมือนคนท้องถิ่นซะมากกว่าการอยู่แบบนักเรียนต่างชาติ

อันนี้เล่าเพื่อให้เห็นครับว่า รูปแบบการใช้ชีวิต และวิธีการฝึกภาษา เราเลือกได้ครับ อยู่ที่เราจะวางตัวเราเองแบบไหน เข้าหาเพื่อนหรือเปล่า กล้าที่จะทำความรู้จักคนอื่นหรือไม่ กิจกรรมที่เราเข้าร่วม

ไปแค่ 3 เดือนไม่ต้องคิดมากครับ แป๊ปเดียวเอง (แต่ผมเข้าใจนะ ว่าผู้หญิงกับผู้ชาย คิดทำ คงไม่ได้เหมือนกันเป๊ะๆ ก็ลองดูเป็นแนวๆ นะครับ) :wink: