บ่นด้วยคน
เป็นเหมือนกันค่ะ แต่เป็นแบบนี้มานานแล้ว
ปีแรก เจอกันทู้กกกวัน
ปีสอง เจอกันทุกสองถึงสามเดือน
ปีที่สาม สี่ เจอกันทุกเดือน
ปีที่ห้า เจอกันทุกสามสัปดาห์
ปีที่หก เจ็ด เจอกันทุกสองถึงสามสัปดาห์
ปีที่แปด แต่งงานแล้ว เจอกันทุกหนึ่งถึงสองสัปดาห์
ปี่ที่เก้า ปีนี้ เจอกันทุกสัปดาห์

ก็สลับกัน ขับรถไปหา ดีที่ไม่ไกล (ขับรถไปตจว.ก็ยังดีกว่าขับไปเบรคไปในกทม.ล่ะว้า) แต่โดยหน้าที่การงาน ไม่สามารถกลับได้ทุกสัปดาห์ เจ็บใจเจงๆ
ปีนี้ ไกลหน่อย แต่ได้เจอกันบ่อยขึ้น สงสารแฟนเหมือนกัน หน้าหนาวขับรถฝ่าหิมะมาหา เช้าวันจันทร์รีบออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ นี่อีกไม่นานก็หนาวอีกแล้ว หน้าหนาวนี่จะรักกันมากเป็นพิเศษ ไม่ค่อยตีกัน แฮะๆ

ตอนนี้เฝ้ารอวันที่จะเจอกันทุกวัน เหมือนเมื่อเก้าปีก่อน ดูใกล้ความจริงมากขึ้นแล้วค่ะ (แต่ก็แอบกังวล ชักไม่ชินแล้วอ่ะ บางทีก็งงตัวเอง บาง
ทีอยู่คนเดียวมากๆ ก็โลกส่วนตัวสูง แฮ่)

ยอมรับว่าต้องใช้ความเข้มแข็ง อดทนและมั่นคงมากค่ะ

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ