เรื่องมันผ่านมาได้ซักเกือบ 20 ปีเเล้วมั้งคะ ตอนนั้นงานจุฬาวิชาการเรากับสามีได้ทำงานร่วมกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง ตอนนั้นรู้สึกว่าพี่คนนี้ดีจัง มาคอยช่วยงาน ช่วยขนของ หาของให้กินตอนเย็นๆ พองานจบลงก็ยังคงเจอกันในห้องสมุดอ่านหนังสือด้วยกัน คุยกันไปคุยกันมา จนวันนึงพี่เค้านัดกินข้าวที่ร้านอินเตอร์ใกล้ๆคณะ ก็ไปกินกันเเล้วก็พูดว่าเราเป็นเเฟนกันดีมั้ย เขินมากๆค่ะเเต่ก็ตกลง ตอนนั้นจำได้ว่าเค้าจะโทร.หาทุกวันทั้งๆที่ก็เจอกันที่คณะทุกวันอยู่เเล้ว จากนั้นเราก็คบกันมาจนเรียนจบ เราได้ทุนไปเรียนต่อ สามีเราอยากจะเเต่งงานเลยเเต่เราคิดว่าไปเรียนให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า ช่วงที่เราไปเรียนต่อนั้นสามีเราจะส่งของทุกอย่างที่เราอยากได้ไปให้อย่างสม่ำเสมอ จน 2 ปีต่อมาสามีเราได้ทุนไปเรียนต่อบ้างเเต่เป็นคนละทวีปกัน เราก็ยังคงติดต่อกันเช่นเดิม จนเราเรียนจบก่อนเค้า เราจึงตัดสินใจเเต่งงานเเละไปอยู่เป็นเพื่อนเค้าในปีสุดท้ายที่เค้าเรียน ช่วงที่ไปอยู่ด้วยกันที่โน่นเป็นเวลาที่มีความสุขมากตามประสาข้าวใหม่ปลามัน เค้าเป็นทั้งเพื่อนเเละสามีที่ดีมากๆ เเต่อย่างว่านะคะคนเราอยู่กันไปนานๆมันก็เรื่องกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา เวลามีปัญหาเราก็พยายามคิดถึงสมัยที่รักกันใหม่ๆ นึกถึงความดีของเค้าเเล้วก็พอจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ตอนเป็นเเฟนกันอะไรมันก็ดีไปหมด เเต่ตอนมาใช้ชีวิตคู่กันจริงๆเนี่ยต้องปรับตัวอดทนมากๆเลยนะคะ ขอให้พี่ๆน้องๆโชคดีในความรักก็เเล้วกันค่ะ