เอิ๊ก จะเรียกว่าโชคดี ดีไหมหว่า
เอาเป็นว่า เป็นเรื่องที่พอเล่าให้ใครฟัง ทุกคนจะบอก ว่า " ไม่น่าเชื่อ"
มีพี่คนหนึ่ง พูดง่าย ๆ สั้น ๆ ว่า " If it's yours , it's always yours."
เราเริ่มมีแฟนคนแรกตอนเรียนมหาลัยปีหนึ่งปลายๆ น่ะ
ก็เด็ก ๆ แล้วก็กุ๊กกิ๊ก คบกันจนเรียนจบมาเกือบปี คบกันสี่ปี
ก็มีอันต้องแยกทาง
ด้วยเหตุผลเดียว คือห่าง ...สมัยก่อนมือถือก็ไม่มีเนอะ
ทำงานใหม่ ๆ เราก็บ้างาน เค้าก็บ้า project วิศวะ ใกล้จบ
เราก็เลยจากแฟนกลายเป็นเพื่อนซะงั้น
ไม่ได้โกรธ ไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้อะไรเลย ก็เป็นเพื่อนกัน
ต่างคนก็ต่างมีแฟนใหม่ แต่อย่างหนึ่งที่ทดแทนเข้ามาคือ
เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากอย่างไม่น่าเชื่อ (สนิทกว่าตอนเป็นแฟนอีก)
กลายเป็นคุยกันได้ทุกเรื่อง ทุกครั้งที่มีปัญหาต่าง ๆ ในชีวิต
แม้ว่าจะไม่ได้เจอกัน บางทีเป็นสองปี ก็ยังคุยกันเรื่อย ๆ
โดยเฉพาะปัญหาเรื่องกะแฟนที่ต่างคนต่างคบ เราคุยกันเสมอ
มีปัญหาอะไรหนักหนาแค่ไหน เราก็รู้ว่า เราจะช่วยกันเสมอ
เค้าเอง สาวเยอะมากกกกก คบใครไม่เคยเกินปี เฉลี่ยอยู่สิบเดือน
เค้าก็คุยเสมอ ว่าเราเป็นคนที่เค้าคบได้นานที่สุด
หุหุ ผ่านไป 11 ปี ไวเหมือนโกหก จนอายุอานามก็มากมาย
ช่วง 2-3 ปีหลัง ต่างคนไม่มีแฟน ก็สนิทกันมากขึ้น
เจอกัน ไปนู่นไปนี่ จนเออ ...
(กรุณาร้องเป็นเพลง จะได้อารมณ์มากขึ้น)
ไม่รู้ว่าทุกอย่างงงง ระหว่างเราสองคนเปลี่ยนไปเมื่อไร
แต่รู้ว่ามันคือความสุขที่เข้ามา อยู่แทนอความเหงาในหัวใจ
ล๊า..ลา....
สุดท้าย ฮ่า ๆ กลับมาเป็นแฟนกันเกือบสองปีแล้วจ้า
เค้าบอกว่า ในงานแต่งงาน เราจะได้พูดได้ว่า
"เค้าเป็นแฟนคนแรก และเป็นคนสุดท้ายของเรา"
(ตรงกลางไม่นับ)
ความที่สนิทกันมาก เราก็เลยเป็นทั้งเพื่อนและแฟนไปพร้อม ๆ กัน
ไม่ต้องทำสวย ไม่ต้องเก๊ก ไม่มีฟอร์ม
เหตุการ์ณยุ่งเหยิง มากมายหลายครั้งในชีวิตเรา
มีเค้าช่วยเหลือเสมอ
จนวันนี้เราก็แน่ใจค่ะ ว่าชีวิตต่อไปจากนี้ เค้าดูแลเราได้
หุหุ ความคืบหน้าเพิ่มเติม จะมารายงานให้ทราบ เร็ว ๆ นี้