คิดเสียว่า กรรมที่เราได้ทำร่วมกันเมื่อชาติก่อน มันสิ้นสุดลงแค่นี้ จึงทำให้เราได้มีเวลาร่วมกันเพียงเท่านี้

คิดเสียว่า เลิกกับเค้าไปตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้แต่งกัน ดีกว่า แต่งกันไป มีลูกผูกพันธ์ ปัญหาจะมากกว่านี้ ความเจ็บช้ำมันอาจจะมากกว่านี้ และมันอาจส่งผลกระทบต่อลูกเราก็ได้

ไม่มีใคร หรืออะไร ช่วยเราได้เท่าตัวเราเอง ต่อให้รู้สึกเสียใจแค่ไหน ก้อจงอดทน เพราะเรานั้นเกิดมาด้วยความรักของพ่อและแม่ สิ่งที่น่าเสียจัยกว่าไม่ใช่การโดนคนที่เรารักทอดทิ้ง แต่คือการไม่รักตัวเองนะคะ

ถ้ายังทำใจไม่ได้ ก้อไม่ต้องฝืนมาก แค่มีสติรับรู้ทุกการกระทำ เจ็บ ก้อยอมรับว่าเจ็บ เสียใจ ก้อยอมรับว่าเสียใจ แต่เราต้องเปิดรับความสุข หรือความรักที่คนอื่นมอบให้เราด้วย แล้วทุกๆอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

เวลา....ทำให้ทุกอย่างผ่านไปค่ะ