Originally Posted by
rinsai
อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
ไม่อยากบอกว่า..ตั้งแต่เล่น sbn มา 7-8 เดือน
เราหมดเงินเป็นแสนๆ ละค่ะ..ไม่อยากรวมจริงๆ ว่ามันเท่าไหร่ กลัวตัวเองรับไม่ได้
เราคิดว่าเรามีเวบขายของ ก็ขายไปบ้าง ซื้อเข้ามาบ้าง
เวลาซื้อก็จะปลอบใจตัวเองว่า "ใช้ไม่ได้ ก็เอาไปขายก็ได้ เผื่อได้กำไร"
แต่เอาจริงๆ แล้ว เราขายอะไรไปก็ขาดทุนทุกอย่าง ขายไปถูกกว่าที่ซื้อมาแบบชนิดที่ว่า
เพื่อนถามว่า "แกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ชั้นไม่เข้าใจแกจริงๆ"
เราก็ตอบไม่ได้ว่าเพระอะไร เพราะเราก็ยังไม่เข้าใจตัวเราเองเลย
แล้วเวบขายของที่เราเปิดก็นานๆ ทีกว่าจะขายได้ซักชิ้น
แต่เราซื้อของแทบทุกวัน วันละหลายๆ ชิ้น ซึ่งมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง
ของบางอย่างตามหามาแสนนาน เราก็คิดว่าถ้าได้อันนี้มา ฉันก็จะไม่ซื้อแล้ว
แต่พอสุดท้าย..มันก็ไม่เคยจบสิ้น พอได้นี่ ก็อยากได้นั่น ไปเรื่อยๆ
มันเป็นเรื่องน่าแปลกมากๆ บางทีไม่ได้ซื้อกระเป๋าแพงๆ เลย
ซื้อแต่เสื้อผ้า Landmee' บ้าแบรนด์นี้มากๆ ซื้อไปเรื่อยๆ
บางวันนัดรับของหลายรอบ ตอนเช้าแม่ค้าคนนึง ตอนเย็นแม่ค้าอีกคนนึง
จนเพื่อนๆ ที่ทำงานเห็นก็พากันส่ายหัว เดือนนี้เราหมดเงินไปกับเสื้อผ้าประมาณ 1 หมื่นบาท
ใส่เสื้อผ้าไปทำงาน ไม่ซ้ำกันเลย บางทีเราก็มานั่งถามตัวเองว่า "เป็นอะไร"
จริงๆ แล้วเราก็ไม่ใช่ดารา ที่ต้องมานั่งแต่งตัวออกงานเพื่อรับเงินทีละเยอะๆ นี่นา
ก็แค่แต่งตัว ขับรถออกมาจากบ้าน ทำงานในออฟฟิศ ซึ่งมีพนักงานเพียง 22คน
พอค่ำๆ ก็ขับรถกลับบ้าน...มันจำเป็นมากเลยเหรอ? ที่เราต้องมามีความสุขกับการ
ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ ทุกวัน มีความสุขกับเวลาที่คนชมว่า "เสื้อผ้าน่ารัก"
ซึ่งบางทีเค้าก็ชมไปอย่างนั้น ตามมารยาท หรือบางวันทุกคนก็ทำงานแบบไม่มีเวลาแม้กระทั่งพูดคุย
เราว่าเราก็อาการหนักไม่ต่างจากเจ้าของบทความเลย
แต่ไม่หนักถึงขั้นต้องไปหยิบยืมเงินใคร หรือต้องเป็นหนี้บัตรเครดิต
เพื่อให้ได้ของพวกนี้มา อย่างมากก็เงินเดือนหมด ไม่มีตังค์เก็บ
แต่แค่นี้มันก็แย่มากแล้วสำหรับเรา ตั้งใจว่าตั้งแต่เดือนหน้าจะเลิกให้ได้
ถ้าเลิกไม่ได้ก็ลดลงซักครึ่งนึงก็ยังดี
แฟนเราบอกว่า "ทำไมต้องหาเรื่องซื้อของ เพื่อให้มีเรื่องหรือปัญหาอื่นๆ" ตามมา
พอซื้อของมา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "จะใช้ยังไงให้คุ้ม"
พอซื้อกระเป๋ามา ก็ต้องมานั่งคิดว่า "มีกระเป๋าแล้ว ต้องเอากระเป๋าไปใส่หูจับ"
พอมีหูจับแล้วอันเดิมดำแล้วก็ต้องหาเรื่องซื้ออันใหม่ คือหาเหตุผลในการใช้เงินไม่จบไม่สิ้น
เราไม่เคยเชื่อฟังเค้าเลย แต่พอมานั่งคิด "มันก็เป็นแบบที่เค้าว่าจริงๆ"
คิดดูสิคะ..ขนาดคนที่เรามองว่า "เค้าคิดอะไร ทำอะไรไม่ได้เรื่อง เค้ายังคิดแบบนี้ได้"
แล้วเราล่ะ ทำไมคิดไม่ได้?
อยากให้ทุกๆ คนที่เป็นเหมือนเรา เป็นเหมือนเจ้าของบทความ
แสดงความตั้งใจร่วมกัน และเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน
เพื่อลดอาการโรค shopaholic ของพวกเรานะคะ...เราต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ
