เคยมีความรู้สึกนี้บ้างมั้ย แล้วทำยังงัย

[nataliepinku]

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไปค่ะ อย่าเพิ่งท้อแล้วคิดอะไรมากนะคะ
ทำใจให้สบายๆดีกว่า เหนื่อยก้อพักค่ะ ลองพักงานไปพักผ่อนหย่อนใจมั่งก้อดีนะคะ
คิดมากๆก้อปวดหัวค่ะ

มีใครไม่รู้เค้าบอกว่า " เหนื่อยเพราะทำงาน ก้อยังดีกว่าไม่มีงานทำ ท้อแท้ที่ผิดหวัง ก้อยังดีที่มีชีวิตอยู่" เวลาน้องขับรถไปทำงานให้มองออกไปนอกหน้าต่างซิค่ะ ดูคนตามถนน ตามข้างทางที่เค้าลำบากกว่าเราตั้งเยอะ พวกขายของรถเข็น ต่างๆเด็กกำพร้าที่ไม่มีข้าวจะกิน ไม่มีแม้แต่บ้านจะอยู่ เรายังสบายกว่าพวกเค้าตั้งเยอะ

บางที่อาจจะลาพักร้อนไปไหนไกลๆ หรือกลับบ้านไปหาคุณพ่อคุณแม่ พาท่านออกไปทานข้าวนอกบ้านย้าง นานแค่ไหนแล้วน้อ ที่ไม่ได้กอดและหอมพ่อแม่ นานแค่ไหนแล้วน้อที่ไม่ได้กลับไปหาท่าน แล้วกำลังใจจะกลับมาเองค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆๆค่ะ

ชอบที่พี่นีน่าบอกมากๆเลยค่ะ คิดถึงป๊าก่าม๊าขึ้นมาทันที

[yainong]

สนใจไรมากมาย เราทำดีที่สุดก็พอค่ะ ในเมื่อคิดดีทำดี ผลงานก็มี ใครจะว่ายังไงจะสำคัญหรือคะ หรือใครจะสบายกว่าเรา ก็ถ้าเค้าสบายใจแค่นั้นก็แล้วแต่ค่ะ เราภูมิใจในงานและหน้าที่ของเราเราก็มีความสุขค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ " ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน " เดินหน้าต่อไปค่า

[pen_guin]

ตอนนี้น้องน่าจะกำลังสับสนเพราะเหนื่อยล้ากับการทำงานหนัก
เราเคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำงานหนักมาก ถ้าฟ้าสว่างอยู่ กลับบ้านไม่ค่อยถูก
นั่งทำงานถึง 3 - 4 ทุ่ม โดยไม่มีโอที พอมองย้อนกลับไปก็คิดเหมือนกันว่าทำไปด้ายยย
แต่สิ่งนึงที่จะได้มาโดยไม่รู้ตัว คือประสบการณ์และความรู้จากการทำงานค่ะ

อยากให้กำลังใจนะคะ ดูจากที่ระบายแล้วเหมือนจะไม่ได้รับ feedback ที่ดี
ถ้ายังอายุน้อย ยังไม่อยากให้ท้อนะคะ ให้มองว่าเป็นการฝึกให้เราเก่งค่ะ
เมื่อไหร่ที่เก่งแล้ว งานที่เคยใช้เวลามาก จะใช้เวลาน้อยลง แล้วงานจะเบาขึ้นเองนะคะ
ความเก่งนี้ ไม่ได้เกิดผลดีกับบริษัทที่น้องทำเท่านั้น แต่มันจะติดตัวน้องไปด้วย ถือเป็นสมบัติติดตัวไป
เหมือนตอนนี้ ที่เราสามารถนำสิ่งที่ได้จากการทำงาน มาใช้ในการทำธุรกิจของตัวเอง

ในส่วนของผลตอบแทน ไม่อยากให้มองแค่เราทุ่มเทกับงาน แล้วทำไมหัวหน้าไม่เห็นปรับเงินเดือนให้แค่เพียงอย่างเดียวนะคะ
ในฐานะที่เป็นทั้งลูกน้องและหัวหน้ามาก่อน
การพิจารณาผลงาน ต้องดู 2 อย่างค่ะ ทั้งความทุ่มเท และคุณภาพของงาน
และต้องรู้จักนำเสนอด้วยนะคะ
เคยเจอมาเยอะค่ะ พวกทำงานไม่เป็น แต่นำเสนอเก่ง ได้ดีซะงั้น อย่ายอมแพ้พวกนี้ค่ะ
ถ้าเชือ่มั่นว่าทำงานออกมาได้ดี ต้องรู้จักนำเสนอด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นอาจเข้าข่าย ทำดีแล้วไม่มีคนเห็น
อดทนนิดนึงนะคะ การที่เค้าให้โอกาส ถือว่าเค้าให้เครดิตเรานะคะ บางคนไม่มีโอกาสแบบนี้ ความก้าวหน้าก็จะไม่มีค่ะ

ในส่วนของพนักงานอื่นๆ อยากให้ทำใจนะคะ หลีกเลี่ยงยาก ถ้าทำงานร่วมกับคนอื่น
อยากให้มองในแง่บริษัท บางครั้งก็ไม่ได้อยากได้พนักงานพวกนี้ไว้นะคะ
แต่ตามกฎหมายแรงงานแล้ว ไม่สามารถไล่ใครออกได้ง่ายๆนะคะ ต้องชดเชยกันอานเลย
ดังนั้น ถ้าไม่เหลือขอจริงๆ เค้าก็คงยังทำงานได้ต่อไปอะคะ

มองโลกในแง่ดีนะคะ อย่างที่เพื่อนๆคอมเมนท์ มีงานทำยังดีกว่าไม่มี
คนที่ได้ทำงานที่ชอบถือเป็นคนที่โชคดีที่สุด แต่มีคนจำนวนน้อยมากที่จะโชคดีแบบนั้น
ดังนั้น ความสุขในการทำงาน อยู่ทีใจนะคะ ทำใจให้รักในงานที่ทำให้ได้ จะดีที่สุดค่ะ

[SuperMonkey]

เคยเป็นครับ...เข้าใจเลย

[nikio]

เคยเป้นเลยคะ....ซักเมื่อเริ่มตั้งแต่เมื่อกลางๆเดือนมิ.ย. ที่ผ่านมานี่เอง...
เป้นมาสามอาทิตย์ได้..
เพิ่งหายได้อาทิตย์เดียวเอง...
ปัญหาคล้ายครึงกัน...ร้องไห้ทุกวันเลย...
กลางคืนก็ผวาตื่นตลอดแล้วก็นอนไม่หลับ...เป้นแบบนี้นานเลยคะ...
นน.ลดเลย...รู้สึกว่าตัวเองเครียด...อยู่คนเดียว...
ไม่มีใครเลย....พูดกับใครก้ไม่มีใครเข้าใจ...
จะพึ่งแฟน...มันก็พึ่งไม่ได้...ดูมันไม่สนใจเรา (แต่ปากมันบอกว่ามันสนใจ)
พอตอนนี้หายแล้วคะ....จู่ๆพอทุกอย่างคลี่คลายก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม...

ส่วนแฟนก็บอกเลิกเลยคะ....ยามเราต้องการเพื่อนเพื่อระบาย แต่พึ่งไม่ได้ไม่รู้จะเก้บไว้ทำไม...(แต่เค้าขอเวลาแก้ตัวนะค่ะ แต่คงต้องเริ่มพยายามใหม่ เพราะตอนนั้น เค้าทำให้เราเห้นอะไร หลายๆอย่างคะ)

เอาเป้นว่าเป้นกำลังใจให้นะค่ะ....เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้คะ....
เข็มแข็งไว้นะค่ะ...ถ้าไม่ไหวก็ร้องไห้โฮเลยนะค่ะ....ช่วยได้เยอะจิงๆคะ....

[cherry_k]

มาให้กำลังใจค่ะ เข้มแข็งเข้าไว้นะคะ

ถ้ามันยังเครียดๆอยู่ ลองพักสักหน่อยดีกว่ามั๊ยคะ

ลาหยุดไปอยู่เงียบๆสักสองสามวัน ปิดมือถือ มันอาจจะทำให้เราได้อยู่คนเดียวและคิดอะไรบางอย่างได้นะคะ

เข้มแข็งค่ะ สู้สู้นะคะ เอาใจช่วยค่ะ

[natraps]

เป็น"กำลังใจ"ให้นะค่ะ

เคยเป็นค่ะ บางทีเหมือนเรากำลังแบกอะไรอยู่นะค่ะ แล้วพอมีเหตุการณ์อะไรเข้ามาก็เหมือนฟางเส้นสุดท้าย ที่ทำให้เราทั้งเหนื่อยและท้อค่ะ

ลองถอยออกมาจากตรงนั้นสักหนึ่งก้าวนะค่ะ แล้วเราจะได้เห็นอะไรชัดเจนมากยิ่งขึ้นค่ะ

ร้องเพลงให้ฟังหนึ่งเพลง (หนึ่งท่อนค่ะ) "หากเหนื่อยนัก ก็จงหยุดพัก" ใช้ได้จริงค่ะ

พักร้อนสัก 2-3 วันนะค่ะ แล้วไปเที่ยวเงียบๆ สงบๆ ชาร์ตแบตหน่อยค่ะ ลองคุยกับคนที่บ้านดูนะค่ะ ยังไงๆ พ่อแม่ พี่น้อง คือคนที่จะไม่ทิ้งเราไปไหนค่ะ

สู้ๆ ค่ะ

[AAA]

เคยคิดค่ะ ในอดีตเมื่อตอนเริ่มทำงานใหม่ ๆ ค่ะ คิดคล้าย ๆ น้องแหละค่ะตอนนั้นพี่ทำงานต่างจังหวัดอาทิตย์นึงกลับบ้านนอนบ้านแควันเดียว แล้วก็ต้องไปทำงานอีก เหงามากกกกกกกกกกก......ร้องไห้บ่อย ๆ ด้วย ถามตัวเองว่าทำไม ตรู......ต้องลำบากทำงานอย่างนี้ด้วยนะ งานของพี่ไม่มีเพื่อนคนอื่น ๆ นะค๊ะ เป็น saleman ตจว. ทำงานเสร็จก็เข้าที่พัก วัน ๆ ไม่ได้คุยกับใครนอกจากลูกค้า ลูกค้าก็มีแต่ผู้ชายยิ่งทำตัวลำบากใหญ่ เครียดมากกกกกกกค่ะ

คำตอบคือ เพื่อวันข้างหน้าจะได้มีหน้าที่การงานที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ มีรายได้มากกว่าเดิม ทนสักพัก แล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างที่คาดไว้

หลังจากนั้นพอมีหน้าที่การงานดีขึ้น รายได้มากขึ้น คำถามก็มีอีกอยู่ดีว่าทำไมต้องให้ลูกค้า เจ้านาย บ่นด่าทุกวัน ทำไมมันเครียดอย่างนี้ ทำไมต้องเหนื่อยต้องดิ้นรนอย่างนี้ เพื่ออะไร คำตอบคือเพื่อเงินค่ะ เพื่อตอบสนองความต้องการ กิเลสของตัวเองค่ะ

หลังจากได้คำตอบพี่เอาเงินในธนาคารมาคำนวณเลยค่ะว่าจะอยู่ได้กี่ปีโดยใช้เงินเท่าที่จำเป็นค่ะ โดยลดละทุกอย่าง หยุดความต้องการทั้งหมด หลังจากนั้นลาออกจากงานเลยค่ะ อยู่บ้านเฉย ๆ วัน ๆ เอาแต่กินนอน ไม่ทำอะไรเลยอยู่ปีกว่า ๆ ค่ะ

แล้วค้นพบว่า...... ทำไมเราทำตัวไร้สาระอย่างนี้ เรียนมาก็เยอะ ทำไมไม่ทำอะไรเลย ทำตัวเป็นคนไร้ค่าไร้ประโยชน์มากค่ะ ยิ่งนานวันเราก็เริ่มแก่ เด็กรุ่นหลังก็มีแต่พัฒนาขึ้น ..... เริ่มเลยค่ะ หางานใหม่ ..... หลังจากนั้นจึงรู้ว่า.... นี่แหละค่ะคือชีวิต ทุกคนมีความอยาก และไม่อยากอยู่ในคน คนเดียวกัน วันนี้เราทุกข์ พรุ่งนี้เราสุข ....

..... วันนี้คุณอาจจะเหนื่อย ล้า ลองหยุดสักพัก ..... แล้วคุณก็จะค้นพบตัวเองว่าต้องการอะไร.... และต้องทำอย่างไรค่ะ

หรือไม่ก็ตอนนี้น้องยังเด็กยังเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ถ้าน้องโตขึ้นมีหน้าที่การงานที่ดีขึ้น อาวุโสขึ้น ตอนนั้นน้องอาจจะเป็นผู้กระทำก็ได้ค่ะ มันเป็นวัฎจักรค่ะ

[Meesook]

เคยเป็นค่ะ แต่หายเร็ว เพราะ "งานไม่ใช่ชีวิต" ค่ะ

แต่อย่างไรก็ตาม การมีปัญกาในชีวิต หรือความรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ เนี่ย เราต้องยอมรับว่าเป็นธรรมดาของชีวิตค่ะ แต่เดี๋ยวอารมณ์ท้อแท้นี้มันก็หายไป และเดี๋ยวมันก็จะมาอีกได้ หรือไม่ก็มีปัญหาอื่นอีก นี่คือชีวิตค่ะ

อยากแนะนำให้น้องมองที่ตัวเองเป็นนะคะ และชื่นชมตัวเอง เรื่องผลงาน หรือการโปรโมทนั้น เป็นเพียงรางวัลเปลือกนอกค่ะ รางวัลที่แท้จริงคือน้องได้เรียนรู้ค่ะ แค่ได้ทำงาน ก็ได้รางวัลแล้วค่ะ

แนะนำหนังสือสองเรื่อง A Conversation with God อันนี้ไม่ใช่พระคริสต์นะคะ ต้องลองไปอ่านดู และอีกเล่มนึง The Tao of Pooh ค่ะ ใช่ชีวิตตามวิถีหมีพูห์นั้น ตรงกับที่เต๋าบอกไว้ค่ะ และจะทำให้ไม่เครียดอีกเลยด้วยค่ะ

ส่วนเรื่องคนที่ทำงานนั้น อย่าเอาอารมณ์ไปอยู่ตรงนั้นเลยนะคะ เพราะคนพวกนี้ไม่สำคัญกับชีวิตเราค่ะ เราเจอคนพวกนี้ก็แค่ไม่กี่ปี พอน้องลาออก หรือเค้าลาออก ชีวิตก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วค่ะ คนที่เราควรจะแคร์ คือคนที่สำคัญในชีวิตค่ะ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ เพื่อนสนิท แฟน...

น้องควรจะพักผ่อนบ้างค่ะ หยุดงานซักเดือน หรือสองอาทิตย์ ใช้ชีวิตสบายๆ นอนเยอะๆ ออกกำลัง ไปทำบุญบ้างฝึกวิปัสสนาก็ดีนะคะ ช่วยได้เยอะเลยค่ะ แต่ไม่แนะนำให้ไปฝีกตอนจิตใจว้าวุ่น เพราะมันจะฟุ้งซ่านเยอะ

อ้อ แนะนำอีกอย่าง ลองแบ่งเวลาไปช่วยงานตามมูลนิธิต่างๆ สิคะ แบบนี้ จะทำให้เราฝึกการ ทำดีโดยไม่หวังผลค่ะ เพราะมูลนิธิ ไม่มีเงินจ่ายให้ แต่ความจริงเราได้ผลตอบแทนดีเยี่ยมเลยค่ะ คือเราได้เรรียนรู้ชีวิต จากชีวิตของคนอื่นค่ะ ทำให้มองคนอื่น มากกว่ามองแต่ตัวเอง ก็จะเลิกหมกมุ่นกับปัญหาของตัวเองไปได้

Meesook เองงานยุ่งมาก และเดินทางตลอดเวลา แต่ก็แบ่งเวลาไปช่วยมูลนิธิ Wishing Well เป็นมูลนิธิสำหรับเด็กที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ทำให้ชีวิตช่วงที่เหลืออยู่ของเด็กๆ เหล่านั้น มีความสุขที่สุด

พอได้ไปทำงานใกล้ชิดกับเด็กที่ป่วยเหล่านี้นะคะ เห็นได้เลยว่าปัญหาของเรานี่มันน้อยนิดจริงๆ เพราะมีปัญหาเดี๋ยวก็หาย แต่ปัญหาของน้องที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายน่ะ ไม่มีทางหายได้เลยค่ะ น้องๆ พวกนี้ mature มาก ไม่เคยงอแงอะไรเลย ไม่โกรธกับเรื่องเล็กน้อย เพราะเค้ารู้ว่าเค้ามีเวลาน้อย ต้องทำทุกเวลาให้มีความสุขที่สุด

น้องบางคน ความสุขของเค้าคือ แค่ได้กินพิซซ่า ก็มีความสุขแล้ว... มีน้องที่ใกล้จะไปแล้ว ขอกินพิซซ่า เราก็จัดหามาทำปาร์ตี้พิซซ่าให้ในโรงพยาบาล ให้เพื่อนๆ และญาตอของน้องกินด้วย น้องคนนั้นมีความสุขมากจนลืมความปวดจากโรคมะเร็ง น้องหลับไปพร้อมรอยยิ้ม และไม่ตื่นมาอีก...

เห็นแล้วก็ซึ้ง แล้วก็ย้อนมาดูตัวเองค่ะ ว่าทำไมต้องอยากมี อยากได้อะไรมากมาย (โดยเฉพาะกระเป๋า ฮี่ ฮี่ ฮี่... เอ้ย นอกเรื่อง!) ได้เข้าใจการอยู่อย่างพอเพียงอย่างแท้จริงค่ะ
ป.ล.ถ้าใครสนใจจะไปช่วยมูลนิธิ ติดต่อมาทางพีเอ็มนะคะ แต่ทางมูลนิธิไม่ได้รับทุกคนนะคะ ต้องไปสัมภาษณ์ให้ผ่านก่อน จึงจะไปเป็นอาสาสมัครได้ค่ะ