ความพลัดพรากจากเป็น ความพลัดพรากจากตาย

[tooktik_ss]

เห็นด้วยค่ะ เราจึงต้องอยู่กับวันนี้ ทำวันนี้ของเราให้ดีที่สุด ติ๊กก็มีเพื่อนคนนึง เป็นคนตลก เฮฮา แถมยังเป็นคนเก่ง ทำงานหลายอย่าง ได้เงินเดือนละ หลายแสน ทำงานจนไม่มีเวลาใช้เงิน ได้แต่เก็บส่งไปให้ที่บ้าน ตื่นเช้าทุกวัน กลับดึก เป็นอย่างนี้ทุกวันไม่มีวันหยุด เค้าก็บอกว่าเค้าเหนื่อย แต่ก็ต้องทำ เพราะโอกาสไม่ได้เข้ามาง่ายๆ อยากใช้เงินก็เสียดาย อยากเก็บไว้มากกว่า จนวันนึงเจ็บคอ ไปหาหมอเค้าบอกว่าเป็นต่อมทอมซิลอักเสบ
และด้วยความที่ทำงานทุกวัน ไม่มีเวลารักษาตัว ประกอบกับงานที่ต้องใช้เสียงอยู่ตลอดเวลา จนผ่านไปไม่นาน กลับกลายเป็นว่ามันได้กลายเป็นมะเร็ง และได้ลามไปที่ต่อมน้ำเหลือง หมดทางรักษา
ไม่นานหลังจากนั้นก็เสียชีวิตลง ทิ้งเงินประกันชีวิต กับทรัพย์สินต่างๆให้กับครอบครัว ทั้งๆที่ตอนมีชีวิตอยู่ก็ประหยัดอดออมเพื่อครอบครัวมาโดยตลอด
(ลืมบอกไปว่าเพื่อนคนนี้เป็นมังสวิรัติตั้งแต่เริ่มรู้จักกันเมื่อแปดปีที่แล้ว)
เรื่องของเพื่อนคนนี้ทำให้เราหันมามองตัวเอง ทำอะไรอย่างที่เราอยากทำ ถ้าไม่ได้ทำให้ตัวเรา หรือคนอื่นเดือดร้อน ติ๊กว่าก็โอเค และจงมีความสุขกับวันนี้แต่พอดีๆไม่มากไม่น้อยไป ส่วนวันพรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้
ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิดถึงเพื่อนคนนี้ค่ะ

จบแล้ว มาร่วมแบ่งปันความรู้สึกดีๆค่ะ

[due]

เข้ามาร่วมอ่านความเห็นของทุกๆคน
ทำให้รู้สึกปลงกับชีวิตมากๆขึ้น
เพราะชีวิตเรา ยังไม่เคยต้องเสียคนที่เป็นที่รักก่อนเวลาอันควร
ก็เลยยังไม่รู้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น เราจะทำใจได้มากน้อยแค่ไหน
แต่ทุกวันนี้ก็พยายามทำมรณานุสติอยู่เรื่อยค่ะ

ขอบคุณน้องhut คุณwawe ที่นำบทความดีๆมาให้สติกันนะคะ
สาธุค่ะ