ปรึกษาเพื่อนๆค่ะ...แบบว่ากังวล...แล้วก็กลัวบาปค่ะ

[Lukkai]

ให้ออกไปเลยน่าจะดีกว่าค่ะ แล้วระหว่างนี้คุณเมก็ดูแลร้านแทนไปก่อน (จนกว่าจะหาเด็กใหม่ได้)
ทนเหนื่อยหน่อยนะคะ จะได้ใกล้ชิดกับลูกค้ามากขึ้นด้วย เป็นการตลาดที่ดีด้วยค่ะ
ขอให้ขายดีๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ

[~ k E t S y ~]

คุณเมคะ งานคืองานค่ะ
ไม่บาป
และเราก็ต้องให้งานของเราเดินไปได้อย่างราบรื่น
ถ้าน้องเค้าไม่เหมาะสม เราก็คุยกับเค้าด้วยเหตุผลเลยค่ะ
ว่าถ้าทำไม่ได้ตามมาตรฐานที่เราต้องการ เราก็ต้องขอให้ออก
อีกอย่างตอนนี้ก็มีคนต้องการงานมากมายค่ะ

สู้ๆๆๆนะคะคุณเม........บางทีเราใจดีเกินไป ลูกจ้างถึงได้ใจอ่าค่ะ อันนี้เรื่องจริงเลย

[mAy]

เมขอขอบคุณจากใจจริงสำหรับคำแนะนำที่พี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆทุกๆท่านช่วยให้คำปรึกษาทั้งในกระทู้และทาง pm น้าค้า....ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ...K.Hut2211, K.Jann, K.Pen_quin, K.Nui007, K.Summer, K.Kae, K.Give759, K.Oatty, คุณนายน้อง, K.Asiaticia, K.Balenciaga, K.Theresa, น้องแจน, น้องเมษ์, K.Mally, คุณโก้, น้องนพ, K.Sukiyaki, K.Wawe, K.Moo, คุณโอ๋, น้องพลอย, K.Qty, น้องน๊อต, K. Lady Geordie, K.Tonkau, K.Lukkai, คุณโย, คุณอุ๋ม, K.BP, K.Ayu, พี่ทินี, คุณปู, K.Kaew ja, อาเฮีย, คุณจิ, คุณสุ และท้ายสุดเจ้นีน่า น้าค้า (เมต้องพิมพ์ชื่อให้ครบทุกท่านค้า...แอบเกรงใจที่ทุกท่านสละเวลามานั่งพิมพ์ค่ะ)

แค่เมได้อ่านความเห็นเมก็ยิ้มออกแล้วค่ะ...ไม่ใช่เมคิดเข้าข้างตัวเองนะคะ

สรุปแล้ววันนี้เมก็ไม่ได้เข้าร้านค่ะ....แล้วเมก็นั่งทบทวนแล้วว่า จะให้น้องเค้าอยู่ทำงานถึงสิ้นเดือนนี้ค่ะ ส่วนเรื่องคนใหม่ก็ไม่มีปัญหาเลยค่ะ เพราะว่าระแวกนั้นมีเด็กๆที่พร้อมและตั้งใจจะทำงานอีกหลายๆคนที่กำลังจ่อคิวอยู่ค่ะ

เมขออนุญาตอธิบายเพิ่มเติมนะคะ โดยที่สาเหตุที่เมจะไม่เตือนน้องเค้าเนื่องจาก เมตั้งใจเลิกเตือนน้องเค้าตั้งแต่เหตุการณ์ล่าสุดแล้วค่ะ (เมไม่ได้เล่าในกระทู้แรกนะคะ...เพราะเมไม่อยากให้ดูว่าเมเป็นจับจดหยุมหยิมค่ะ) คือน้องเค้าเคยเอาของข้างนอกเข้ามาตั้งขายในร้านโดยไม่บอกอะไรเมเลยค่ะ....จนคนแถวนั้นมาบอกว่า "เดี๋ยวนี้เอาขนมใหม่ๆมาขายแล้วหรอ...เนี่ย..ช่วยซื้อด้วยนะ" เมเองก็งงเป็นไก่ตาแตกสิคะ....แล้ววันั้นเมก็เตือนน้องเค้าค่ะ....ตอนที่น้องเค้าอยู่ต่อหน้าเม เค้าร้องไห้เลยนะคะ เมก็บอกว่า "ไม่ต้องร้องไห้นะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่แค่ขอให้บอกพี่ก่อน" แล้วปฏิกิริยาของน้องเค้าเหมือนจะเข้าใจที่เมพูดค่ะ

แต่ผลก็คือว่า มีร้านเพื่อนบ้านโทรมาบอกเลยค่ะ...ว่าเค้าเอาเมไปว่าให้ร้านอื่นๆฟัง หาว่าเมรำเลิกบุญคุณกับเค้า....55555 ...ทันทีที่เมรู้เรื่อง เมยิ้มเลยนะคะ คือไม่อารมณ์เสียเลยค่ะ แล้วก็ถึงบางอ้อว่าทำไมน้องเค้าถึงทำงานที่ 7-11 หรือร้านอาหารตามสั่งก่อนหน้านี้ ได้แค่ไม่นานค่ะ.....แล้วเมก็บอกตัวเองค่ะว่าเมจะไม่พูดเรื่องทำนองนี้กับเค้าแล้วค่ะ....แต่เมมีไปบอกน้องเค้าแบบอารมณ์ดีมากๆเลยนะคะ ว่าเมทราบเรื่องที่เค้าพูดกับร้านอื่นๆ แล้วเมก็แค่บอกน้องเค้าไปว่า "ในชีวิตนี้ พัชไม่เคอเจอคนดีหรอ...ถ้าพัชคิดจะไปพูดเรื่องของพี่กับคนอื่นๆ พัชมั่นใจได้อย่างไรว่าพี่จะไม่ดีกับคนอื่นๆเหมือนที่พี่ดีกับพัช....แล้วคนหลายๆคนเค้ารู้เองเลยนะ ว่าเค้าควรจะเลือกใคร" แค่นี้เองค่ะ....หน้าน้องเค้าซีดเป็นไก่ต้มเลยค่ะ.....จริงๆแล้วมีเรื่องมากกว่านี้ในนะคะ ในช่วงประมาณ 6 เดือนค่ะ แต่เมเกรงใจที่เพื่อนจะต้องมานั่งอ่านค่ะ

นอกจากนี้ยังไม่นับรวมการที่น้องเค้าขายมิสทีนและ friday กับอะไรทางแคตตาลอคอีกหลายๆอย่างค่ะ...แต่ตรงนี้ไม่มีปัญหาสำหรับเมนะคะ อะไรที่อลุ้มอล่วยได้..ก็ไม่คิดมากค่ะ.....แต่เมไม่อยากจะบอกว่าเค้าสามารถทำให้ลูกค้าที่มาซื้อกาแฟรำคาญได้ด้วยการตื้อขายของค่ะ..5555 (พยายามไม่เศร้าค่ะ)

ขออนุญาตพิพม์เพิ่มอีกนิดนะคะ....ถ้าถามว่าน้องเค้ามีข้อดีไหม...เมตอบได้เลยนะคะ ว่า "มีมาก" ด้วยค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องทำงานค่ะ...555....คือตั้งแต่เมรู้จักน้องเค้า....เมเห็นคุณค่าของเงินเยอะมากๆๆๆๆค่ะ บอกตรงๆเลยนะคะจากเดิมที่เมไม่รู้จักพอ...ซื้อแล้วซื้ออีก...จนเมเห็นคุณค่าของกระเป๋าแต่ละใบมากๆ...แล้วรู้สึกภูมิใจและดีใจกับชีวิตตัวเองเลยค่ะ

สุดท้ายนี้เมเลยรู้สึกท้อแท้เล็กๆ เพราะเค้าคงไม่คิดเลยค่ะ ว่าเราพยายามช่วยเค้าจริงๆ....เค้าคิดว่าที่เมช่วยซื้อมิสทีนเค้าเนี่ย...เมคงเอามาใช้เอง...5555

สรุปแล้วเมขอเรียนเพื่อนๆค่ะ....ว่าเมคงตัดสินใจที่จะไม่คุยอะไรกับเค้าแล้วค่ะ....ส่วนเรื่องค่าชดเชย เมคงต้องดูการทำตัวของเค้าในช่วงเวลาที่เหลือค่ะ ...แล้วก็ขึ้นกับตัวเค้าเองค่ะว่าจะได้มากหรือน้อยค่ะ

เมขอขอบพระคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอีกครั้งน้าค้า
คราวหน้าถ้าเมมาโพสต์กระทู้...ขอให้เป็นเรื่องดีๆด้วยเถ้อ...สาธุ