ขอคำแนะนำ จากเพื่อนๆๆ ถึงเวลาที่เรา เศร้า เหงา ทำไงคะ

[HaM_BaS]

ยอมรับว่า พิมข้อความทู้นี้ทั้งน้ำตาคะเพราะอาการตอนนี้ เศร้าขึ้นมาเอง แบบบอกไม่ถูก เคยสงสัยตัวเองว่าเราเป็นโรคที่มีอาการทางจิตหรือเปล่า ไม่ได้อกหัก หรือเสียใจเรื่องชู้สาวใดๆๆทั้งสิ้นนะคะ

แฮม เป็นเด็ก ตจวคะ มาเรียนกทมอยู่คนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่กทม พ่อแฮมเสียได้สามเดือนก่อน แฮมคิดถึงคุณพ่อมากๆๆ บางครั้งแฮมคิดถึงแม่ ห่วงความรู้สึกคุณแม่ แม่แฮมมักจะแอบร้องให้เพราะคิดถึงพ่อ

บางเวลาที่เหงา อยู่ดีๆๆก็ร้องให้ และเศร้าขึ้นมา มีวิธีแก้ไงยังไงกันบ้างคะ ร้องให้ไม่หยุดเลยไม่เข้าใจตัวเองจริงๆๆ

[suiteeruk]

อืม...ความรู้สึกนี้ เคยเกิดขึ้นกับหยกเหมือนกันอ่ะค่ะ
ตอนนั้น เสียคุณพ่อไปใหม่ๆ รู้สึกว่ามันเคว้งคว้างบอกไม่ถูกอ่ะค่ะ

วิธีแก้ของหยกคือ...หยกจะไม่ค่อยอยู่คนเดียวน่ะค่ะ
อยู่คนเดียวตอนนั้น มีความรู้สึกเหงามากกกกก
คุณแฮมลองโทรไปหาคุณแม่บ่อยๆซิคะ
หรือไม่ก็ไปหาเพื่อนๆอ่ะค่ะ
อย่าพยายามอยู่คนเดียวนะคะ
อยู่คนเดียวแล้วมันฟุ้งซ่านอ่ะค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ยังไงๆ ก็มีเพื่อนๆใน SBN เป็นกำลังใจให้นะคะ

[wannit]

น่าสงสารอ่ะ
เห็นด้วยกับคุณหยกค่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ

พยายามหาสิ่งที่เราชอบทำ จะได้ไม่มีเวลาคิดไปเรื่องเศร้า

นิ่งซะนะคะ อย่าร้องไห้อีกเลย

คุณแฮมต้องทำได้นะคะ

เข้มแข็งไว้ค่า คุณแม่คุณแฮม ก็คงอยากให้คุณแฮมเข้มแข็งเหมือนกัน
คิดถึงใจแม่ให้เยอะๆ นะคะ และนับวันเรียนจบ + ตั้งใจเรียน จะได้กลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ไวๆ นะคะ

[clumsylady]

พี่ก็เป็นค่ะ คุณพ่อเพิ่งเสียได้ครบปี หลังจากเข้ารพ. ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต รักษาตัวได้แค่ 20 วันก็จากไป
แต่แม่และลูก ก็เข้าใจว่ามันคือธรรมดาของชีวิต เกิด แก่ เจ็บ ตาย เพียงแต่ว่าจะเมื่อไรเท่านั้นเอง
แรกๆ ก็นั่งมองหน้ากันเอง แล้วก็ร้องไห้ด้วยความคิดถึง ยิ่งคุณแม่จะมีอาการมากกว่า เพราะท่านทั้งสองรักและผูกพันกันมานาน

อยากร้องก็ร้องไห้ได้ค่ะ ร้องเท่าที่อยากร้อง ไม่ต้องฝืน คิดถึงและระลึกถึงท่านได้ แต่อย่าฟูมฟาย จนไม่มีสติ จากนั้นก็หาอะไรทำ อย่าให้ว่าง หรือ ฟุ้งซ่าน หากิจกรรม งานอดิเรกทำ แล้วก็คุยกับคุณแม่บ่อยๆ นะคะ ท่านจะได้ไม่รู้สึกว่าทุกคนหายจากท่านไปหมด

เวลาจะช่วยให้ค่อยๆ ดีขึ้นเองค่ะ

[HaM_BaS]

แม่แฮมมาหาเมื่อวาน แต่วันนี้ท่านเดินทางกลับไปแล้วคะ อยากให้ท่านอยู่หลายๆๆวัน แต่ก็คงไม่ได้ ต้องกลับไปดูแลร้าน อยากกลับไปบ้านกับแม่จัง ช่วงเวลาที่เราต้องไกลกันตอนนั้นมันที่แม่ก้าวขึ้นรถ จี๊ดมาเลยคะ

[Keeki]

เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ

เราก็ไปอยู่ต่างประเทศมาหลายปีค่ะ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่นานแล้ว แต่ก็อาศัยคุยเอาค่ะ ดีว่าเราชินกับความ lonely ค่ะ

[noo_pizza]

บ่นเรื่องตัวเองเยอะไป คนแก่นึกถึงอดีต ขออนุญาตลบนะคะ


เป็นกำลังใจให้เข็มแข็งค่ะ
ท่องไว้ว่า ความสำเร็จของลูกจะทำให้แม่เราท่านมีความสุขที่สุดค่ะ

วันนี้เราอาจจะเหงาบ้าง เศร้าบ้าง แต่ให้นึกถึงอนาคตไว้เยอะ ๆ
เดี๋ยวนี้การสื่อสารดี โทรคุยกะท่านบ่อย ๆ คุยกันทุกวันก็ยังได้

ตะก่อน เราก็แยกจากพ่อแม่มาเรียนตั้งแต่ 15 เหมือนกัน
การสื่อสารก็ไม่ดีเท่านี้ อาทิตย์หนึ่ง โทรศัพท์คุยแค่ครั้งเดียว เพราะค่าโทรก็แพง

ทุกวันนี้ โตจนแก่ โทรคุยกับป๊าทุกวัน เวลาเดิม ๆ หลังเลิกงาน
บางทีเลิกดึก ต้องโทรไปก่อนกลัวท่านจะรอ...
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลกใบนี้ ไม่เคยห่างการติดต่อเกินสามวันค่ะ

[authentic_only]

^
^
^
เก่งจังเลยคุณนู๋ อายุ 11-12 เรายังโดดหนังยางอยู่เลย 15 มีบัตรประชาชน


คุณหนูแฮมคิดซะว่า อยู่เพื่อคุณแม่ มันน่าจะง่ายกว่าเพื่อตัวเอง
ตั้งใจเรียนให้จบ แล้วไปทำงานใกล้แม่นะคะ ทำบุญสวดมนต์เยอะๆ ให้คุณพ่อคุณแม่

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[takky_and_kong]

ให้กำลังใจตัวเองอ่ะค่ะ

เวลาผิดหวัง เหงา เสียใจ

จะชอบคุยกับตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองอ่ะค่ะ

ถ้าเหงาก้อจะออกไปข้างนอกเดินเที่ยว

พอนานวันเข้าก้อจะเข้มแข็งเองอ่ะค่ะ สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจค่ะ

[mymimi]

เป็นกำลังใจให้มากๆเหมือนกันคะ
เพราะจริงๆแล้วเราก็เพิ่งเสียคุณพ่อไปเหมือนกัน
เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน เราก็เศร้ามากๆเหมือนกัน

วิธีของเรา เวลาเราเศร้า คือเราจะพยายามทำอย่างอื่น
ไม่นั่งเฉยๆ เพราะถ้านั่งเฉยๆ สมองมันก็จะคิดไปไกล
ยิ่งทำให้เศร้ามากๆ

สวดมนต์ นั่งสมาธิก็ช่วยได้มากๆนะคะ
มันจะทำให้จิตใจเราสงบขึ้น
แล้วยังได้แผ่เมตตาให้คุณพ่อด้วย

ช่วงแรกๆที่คุณพ่อเสีย เราหนีตัวเองออกจากสังคมเลย
ปิดมือถือ ไม่คุยกับใครทั้งนั้น รู้สึกไม่มีอารมณ์รื่นเริงใดๆ
แต่พอทำอย่างนั้นไปซักพัก เริ่มรู้สึกชีวิตห่อเหี่ยวเกินไป
พ่อคงไม่สบายใจ ถ้าเราเป็นแบบนี้ เราต้องกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิมให้มากที่สุด
ทำตัวเองให้มีความสุข ให้พ่อสบายใจ
และพยายามทำตัวให้น่ารัก เป็นลูกที่ดีของแม่มากที่สุดคะ