เรื่องจริงของ พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
อยากให้อ่าน ดีมาก ( เรื่องจริงของ พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ) :
มีคนเล่าให้ฟังว่าสมัยก่อนคุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญศิลปินเพลงเพื่อชีวิต
แกอยู่ในป่ากับเพื่อน 5 - 6 คนทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกันล่าสัตว์ป่ามาทำอาหาร
วันหนึ่งเป็นเวรของคุณพงษ์เทพ แกก็คว้าปืนยาวสะพายบ่าเดินเข้าป่าไป
อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพคือแกงเนื้อลิง พอเดิน เข้าป่าไปได้สักพัก
เห็นลิงตัวหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้หันหลังให้ แกก็รีบยกปืนประทับบ่ายิงเปรี้ยงไปที่ตัวลิง
เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดข ึ้นปกติ ลิงพอถูกยิงจะหล่นตุ๊บจากต้นไม้ทันที
แต่ลิงตัวนี้นั่งจับกิ่งไม้เฉยไม่หล่นลงมาจะว่ายิงไม่ถูกก็ไม่
น่าเป็นไปได้ เพราะคุณพงษ์เทพแกยิงปืนแม่นระยะแค่นี้
เป้าใหญ่ขนาดนี้ไม่พลาดแน่นอน ในขณะที่กำล ังสงสัยอยู่นั้นลิงตัวที่ถูกยิงร้อง
โหยหวนเสียงดังมาก ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ๆ
วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง แล้วร้องโหยหวนเหมือนกัน หมด
แกตกใจ ยืนตกตะลึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สักครู่ลิงตัวที่ถูกยิง โยนวัตถุเล็กๆ สีดำๆ ชิ้นหนึ่งให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด
แล้วก็หล่นตุ๊บลงมาจากต้นไม้คุณพงษ์เทพรีบวิ่งไปดู
ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง ทะลุหน้าอกเลือดแดงฉานเต็มตัว คุณพงษ์เทพเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนี
ลิงที่ตกลงมาเป็นลิงแม่ลูกอ่อนขณะที่ถูกยิงเธอกำลังให้นมลูก ลูกตัวน้อยกำลังดูดนมอย่างมีความสุขทันทีที่ถูกยิง ถ้าเป็นลิงตัวอื่นจะหล่นตุ๊บลงจากต้นไม้
แม่ลิงตัวนี้ยังหล่นไม่ได้ยังตายไม่ได้ เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำคือรักษาชีวิตลูกน้อยให้พ้นอันตราย
เธอกัดฟันโหนกิ่งไม้ไว้แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจมองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทาง
ด้วยความตกใจพยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมดตะโกนสุดเสียงร้องเรียกฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ฝากฝัง
ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้วมองดูลูกถูกพาไปจนลับสายตาแล้วแน่ใจว่าลูกปลอดภัยแล้วจึงหลับตาแล้วหล่นลงมา..ตาย..
คุณพงษ์เทพก้มมองหน้าลิงแล้วร้องไห้เพราะที่เบ้าตาลิงมี หยดน้ำตาใสๆ กำลังไหลรินคุณพงษ์เทพรีบเดินกลับที่พัก
เอาปืนไปเผาทิ้ง ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลยตลอดชีวิต และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ลิงที่มีต่อลูกน้อย เป็นแรงบันดาลใจ
ให้พงษ์เทพแต่งเพลงขึ้น มาเพลงหนึ่ง ชื่อว่า ' ลิงทะโมน '
เพื่อยกย่องเชิดชคุณค่าของความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก
*****************
แม่นะหรือ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่
คือผู้รัก ลูกตน กว่าใครใคร
คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา
คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม
กลุ้มเรื่องทุกข์
คือคนสุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา
คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุรา
คือคนคอย ให้เมตตา ลูกทุกคราว
เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่น
เป็นผ้าผืนคอยห่มให้ เพื่อคลาย ห นาว
เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว
เป็นบันได ไต่ดาว ลูกก้าวไป
เป็นคุณครู ผู้สอนสั่งทุกอย่างหนอ
เป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน
เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่าง ได้ดั่งใจ
จะหาใครได้เท่าแม่เหมือนไม่มี
สาธยาย อย่างไร คงไม่หมด
พระคุณแม่ ยากแทนทด เหมือนปลดหนี้
สิ่งล้ำค่า
ใดใด ในปฐพี
จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.
