55555......มันน่านัก หาว่าเรา นิดๆๆๆๆๆเดียว....
http://images.temppic.com/08-05-2010...0.09656300.jpg
สมัยเมื่อผมยังอายุยังวัยเอ๊าะ ก็13-14ปี...ก็ชอบเที่ยวหาปลา หาจิ้งหรีด ตามท้องทุ่งท้องนา...กลับมาบ้านทีก็ดึกๆดื่นๆ และแล้วมันก็เป็นเรื่องขึ้นมาได้....
คืนนั้นผมหาปลามาได้พอสมควรและเป็นคืนเดือนมืด...ไอ้การหาปลามันต้องลงลุยน้ำ ดังนั้นชุดผมก็มีแค่..ผ้านุ่งขาสั้นแบบชาวเล เพื่อสะดวกในการลงท้องนา ก็สนุกไปตามประสาเด็กๆ...แต่การเดินทางกลับบ้านนี่สิ มันน่ากลัวเอาเรื่อง เพราะต้องผ่านสวน ผ่านป่าที่มีแต่ต้นไม้ปกคลุม ดูแล้วน่าสยอง...ในใจก็ไม่คิดอะไรก็เดินดุ่มๆเพื่อกลับบ้าน ตอนนั้นกะประมาณว่า 5 ทุ่มกว่าๆเห็นจะได้...เงียบก็เงียบ มืดก็มืด วังเวงพิกล...พอเดินผ่านโค้งวัดเก่า ที่เปลี่ยวและวังเวง ก็ได้ยืนเสียง...ฮือๆๆๆ.....ฮือๆๆๆ
ในใจคิด มันเสียงอะไรวะ...ก็ไม่สนใจ เดินต่อไปเรื่อยๆ ไอ้เสียงเจ้ากรรมมันก็ดัง ฮือๆๆ ตามมาตลอดทาง..ก็เลยหยุดและหาเจ้าของเสียง..แต่เสียงมันหาหยุดไม่ มันยิ่งดัง ฮือๆๆๆ......ฮือๆๆๆ อยู่เหนือหัว..และเมื่อผมหันหน้าขึ้นไปมอง....ว๊ากๆๆๆๆๆ.....ผีตาโบ๋ววว...สูงยาวเดินตามผมมาตลอด...ตาต่อตามองกัน....ตามันแดงโต และยิ้งแสยะ..แฮ่ๆๆๆๆ....ฮือๆๆ
ไอ้ผมก็ไม่กลัว แต่ ขามันสั่น คําโบราณบอกว่าถ้าหมาไล่อย่าวิ่งหนี แต่ถ้าเจอผี..ให้แก้ผ้าอวดของดี...ไอ้ผมก็ทําตามคือแก้ผ้า โชว์ของดีให้ผีชม ซะเลย...ที่ไหนได้...ผีมันกลับหัวเราะ...เอิ๊กๆๆๆ....แฮ่ๆๆๆ...และแล้วก็มีเสียงแทรกออกมาจากปากผีตัวนั้น....ด้วยเสียง สยองว่า....
ฮือๆๆๆแฮ่ๆๆๆ....นิดเดียวเอง........กร๊ากๆๆๆๆ...พร้อมกับเสียงหัวเราะของมันแล้วมันก็หายไป พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ทําให้ผมแค้นมากๆๆ...
จนทุกวันนี้ผมยังไม่เคยเจอไอ้ผีตัวนั้นอีกเลย..อยากจะโชว์มันว่าตอนนี้ผมไม่...นิดเดียวแล้ว...ฮ้าๆๆๆไอ้ผีบ้า.
