"ช่วงนี้เป็นวันหยุดยาว ก็เลยมีเวลาว่างหยิบหนังสือ ชีวจิตมาอ่านคะ
อ่านแล้วให้ข้อคิด ดีๆ เลยนำมาแบ่งปันนะคะ"
“มะเร็งในอารมณ์” จึงเป็นอาการป่วยที่ดูไม่ออกจากภายนอก แม้บางครั้งพูดคุยด้วย เราก็มองไม่ออกว่าคนคนนั้นเป็น “คนป่วย” ด้วยมะเร็งในความรู้สึก เพราะคนเป็นมะเร็งในอารมณ์นั้นจะไม่มีอาการภายนอกให้เห็น มองเผินๆ ก็เหมือนเราเหมือนท่าน (เพราะเราเองก็อาจจะป่วยอยู่เหมือนกัน) เผลอๆ จะพยายามแกล้งตัวให้ “ธรรมดา” กว่าคนอื่นด้วยซ้ำไป
คนเป็นมะเร็งในอารมณ์นั้นมีความร้อนรุ่มอยู่ข้างใน เป็นคนขี้กังวล ขี้อิจฉาตาร้อน เห็นคนอื่นดีกว่าตนไม่ได้ไม่รู้จักคำว่า “ให้” เพราะต้องการจะ “ได้” อย่างเดียว จึงเป็นคนที่มีความทุกข์ ไม่เข้าใจคำสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า อนิจจังเท่านั้นที่เที่ยง เกิดมาก็ต้องตาย มาตัวเปล่าตายไปก็ตัวเปล่า เหลือไว้แต่ชั่วดีประดับไว้ในโลกา
แต่คนป่วยมะเร็งทางอารมณ์ไม่เชื่อเรื่องการให้อภัยและจะเอาชนะคะคานในทุกเรื่อง เพราะคิดว่าตัวเองนั้นเหนือกว่าคนในทุกๆทาง ดังนั้น หากเห็นใครได้ดีก็จะพยายามเอาตัวเองไปเปรียบ และหากเอาเปรียบได้ก็จะเอาเปรียบ เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกว่าเหนือกว่าคนอื่น
คนอย่างนี้จะมีความเครียดตลอดเวลา แม้เราจะมองไม่เห็นข้างนอก แต่ก็จะปรากฏในรูปแบบต่างๆ เช่น ไม่เคยชมคนอื่น ไม่เคยเห็นความดีของคนอื่น และไม่เคยให้เกียรติคนที่เขาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเข้มแข็ง
คนเช่นนี้ถามตัวเองเสมอว่า “ทำไมเขาไม่ชมเราบ้าง ทำไมคนอื่นไม่เห็นความดีความเก่งของฉัน”
หนักๆ เข้าก็กลายเป็นคนหาเรื่องให้คนอื่นต้องวุ่นวาย เข้าสังคมไหนก็จะเป็นตัว “ป่วน” ให้แวดวงนั้นๆ มีปัญหา เพราะเขาจะซุบซิบ นินทา หาเรื่อง และแบ่งพวกแบ่งกลุ่มให้เกิดความแตกแยกขึ้นมาทันที
มะเร็งในร่างกายไม่ว่าจะส่วนไหน ปอด ตับ หรือต่อมลูกหมากนั้น
อย่างน้อยที่สุดก็ยังสามารถรักษาด้วยวิธีการทางการแพทย์ ไม่ว่าจะเป็นแพทย์สมัยใหม่หรือแพทย์ทางเลือก แต่คนป่วยเป็น “มะเร็งในอารมณ์” นั้นรักษาอย่างไรก็ไม่หาย เพราะเริ่มต้นเจ้าตัวก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยเสียแล้ว..ดังนั้น เขาจึงไม่ยอมรับการเยียวยารักษา
ดังนั้น จึงขอเตือนมายังทุกท่านครับว่า จงเตือนตัวเองเสมอว่า อย่าได้เก็บกด สั่งสมความโกรธ ความโลภ และความอยากได้ใคร่ดีมากเกินไปนัก
ทุกคราที่รู้ตัวด้วยการเตือนสติตัวเองหรือให้คนข้างเคียงช่วยเตือนเราเมื่อมีอาการ “มะเร็งในอารมณ์” ก็จงทำสมาธิ บอกตัวเองว่าชีวิตนี้ทุกขัง-อนิจจังทั้งนั้น ไม่มีอะไรควรถือมั่นยึดมั่นเลย ทุกครั้งที่เราตั้งสติได้ ไอ้เจ้ามะเร็งในอารมณ์มันก็จะเผ่นหนีไปเอง
แต่อย่าเผลอ เพราะมันเป็นตัวสันดานเลว..มักจะโจมตีตอนเราเผลอทุกที
Credit : สุทธิชัย หยุ่น
http://www.kanlayanatam.com/sara/sara155.htm
