แม่สอนลูก
ขณะที่ผู้หนึ่งกำลังเปิดปาก อีกผู้หนึ่งกำลังปิดปากใช้หูฟังอย่างตั้งใจและสนใจในคำพูดของผู้ที่กำลังเปิดปาก ปากมีช่องเดียวหูมีสองช่อง จึงต้องฟังมากกว่าพูดถึงสองเท่า นี่คือความดีเบื้องต้นที่แม่ต้องบอกลูกสอนลูกให้เข้าใจแม้ลูกกำลังเปิดปาก แม่ก็ต้องปิดปากเหมือนกันต้องรู้จักให้ดวงตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ให้หูที่รับฟังด้วยดี ให้ใจที่ให้อภัยและให้เวลาแก่ผู้อื่นเสมอ เป็นการให้โอกาสแก่ผู้อื่นเป็นการให้ของที่พอใจแก่คนอื่นแล้ว ความเมตตา กรุณาก็จะเกิดขึ้นเองจากการรู้จักใช้ตา ใช้หู ใช้ปาก ใช้กาย และใจ ที่เป็นไปด้วยสุจริตทั้งสามย่อมเป็นความดีที่แม่จะต้องบอกให้ลูกรู้และจดจำไว้ไปประพฤติปฏิบัติอยู่เสมอเพราะเวลาของลูกที่จะอยู่กับแม่นั้นไม่นานความพลัดพรากจากกันกำลังใกล้เข้ามา
สุจริตสาม และการอดทน อ่อนน้อม ออมคำ ก็จะถูกพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆกลายเป็นปกติธรรมดาไป แน่นอน เมื่อลูกเติบโตไปข้างหน้าเขาย่อมเป็นคนที่มีคุณธรรมที่จะไปสอนลูกของเขาต่อไปไปทำประโยชน์แก่สังคมและประเทศชาติต่อไป ความดีจึงเป็นของส่วนกลาง ส่วนของสังคมมิใช่เป็นของผู้หนึ่งผู้ใด จึงเป็นการ ทำความดีเพื่อให้ความดีนั้นปรากฏเหมือนว่าถ้าหลาย ๆ คนอยู่ในความมืดแต่ละคนช่วยกันจุดธูปขึ้นมาคนละดอกแล้วแกว่งขึ้นเหนือศีรษะ ให้ความสว่างปรากฏขึ้น ธูปหลาย ๆดอกให้ความสว่างพร้อมกันแต่ละจุด ย่อมทำลายความมืดให้น้อยลงไปได้ฉันใดการที่แต่ละคนช่วยกันทำความดีเพื่อให้ความดีปรากฏขึ้นก็ฉันนั้น
ความโกรธ ความไม่พอใจกับบางสิ่ง บางเรื่องและบางคนย่อมเป็นการทำร้ายจิตใจของตนเอง ทำให้ชีวิตของตนไม่มีความสุขหรือแม่จะต้องจากลูกไป แม้เมื่อลูกยังเป็นจุดเล็ก ๆ อยู่ในท้องของแม่อาศัยเลือดเนื้อของแม่เจริญเติบโตขึ้นมาอยู่ในท้องของแม่มา ๔๒ สัปดาห์แม่ให้ชีวิตลูกเติบโตขึ้นมาได้จนทุกวันนี้ ไม่บ้าใบ้ บอด หนวกไม่พิกลพิการก็นับว่าลูกเป็นผู้โชคดีอยู่แล้วยิ่งลูกมาเป็นลูกของแม่ที่มีโชคได้มาพบพระพุทธศาสนาได้ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ได้นำคำสอนเหล่านี้มาบอกให้ลูกฟังเพื่อให้ลูกได้นำไปคิดพิจารณา เพื่อให้เกิดคุณค่าและทำชีวิตของลูกให้ประเสริฐยิ่งขึ้นลูกก็จะเป็นลูกที่ดีของแม่เป็นสิ่งที่ทำให้แม่ภาคภูมิเป็นที่สุดถึงแม้แม่จะต้องจากลูกไป ลูกก็จะเป็นดวงใจของแม่ตลอดไป
แม่ไม่มีทรัพย์ สมบัติใด ๆ ที่จะทิ้งไว้ให้ลูกได้มากพอตามความต้องการของลูกแต่แม่มีชีวิตที่ดีสำหรับลูก ที่จะให้อภัยแก่ลูกเสมอ ไม่มีสิ่งใด ๆในโลกนี้ที่จะมาทำลายความรักของแม่ที่มีต่อลูกให้หมดลงไปได้เลยขอให้ชีวิตของแม่นี้เป็นเพียงให้ลูกได้ระลึกถึงกระทำแต่ความดีตามที่แม่ได้บอกให้ลูกรู้ได้ แม่ก็จะตายอย่างนอนตายตาหลับลูกจะต้องเป็นที่พึ่งของน้อง เป็นคนดีของพี่และต่อไปจะต้องเป็นแม่และพ่อที่ดีของลูกต่อไป อย่าลืมนะลูกคุณธรรมต้องนำความรู้เสมอไปแม่อธิษฐานขอให้แม่ได้พบลูกของแม่ที่แสนดียิ่งในชาติหน้าตลอดไปทุกชาติคราวใดที่ลูกนึกถึงแม่ก็ขอให้ลูกได้เพียรพยายามทำความดีต่อไปแล้วลูกจะพบกับสัจธรรมของพระบรมศาสดาซึ่งจะทำให้ลูกได้ประสพแต่ความสุขสวัสดีมีโชคชัย มีตนเป็นที่พึ่งและรักษาตนให้พ้นจากทุกข์โทษภัยทั้งหลายทั้งปวงเป็นที่พึ่งแก่คนอื่นได้ด้วย ลูกจะเป็นผู้ที่มีชีวิตอยู่อย่างประเสริฐตามคำสอนของพระผู้มีพระภาคได้อย่างสมบูรณ์ สมกับที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก ลาก่อน ลูกที่รักของแม่
จดหมายถึงลูก
แม่ตัดสินใจอยู่นานที่จะเขียนจดหมายถึงลูกตั้งใจว่าจะโทรศัพท์คุยด้วย แต่คิดแล้วก็ขอใช้จดหมายดีกว่า เผื่อว่าลูกจะอ่านได้หลายๆครั้ง และแม่เองก็สามารถใช้สมาธิกับการเขียนได้มากขึ้นได้พิจารณามากขึ้นด้วย
บางครั้ง แม่ก็ยังติดความรู้สึกว่าลูกยังเป็นลูกชายตัวน้อยๆของแม่ ทั้งที่จริงแล้วเป็นเรื่องที่แม่ต้อง “ ยอมรับ ” ว่า ลูกโตแล้ว โตในระดับหนึ่งที่เริ่มจะต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเองมากขึ้นแม่เชื่อว่าลูกมีปัญญาที่จะรู้ว่าอะไรมีคุณ อะไรมีโทษ อะไรเป็นประโยชน์อะไรไม่เป็นประโยชน์ อะไรควรจะลึกซึ้ง อะไรไม่ควรลึกซึ้ง....
แม่เองก็ต้องเรียนรู้เหมือนกัน ....เรียนรู้ว่า ความรักและความห่วงใยของแม่บางทีก็ทำให้ลูกเป็นทุกข์......จึงทำให้แม่ต้องทบทวนและเรียนรู้ที่จะต้องรู้จักเชื่อใจลูกบ้างให้มากขึ้น ....เชื่อใจว่าลูกรักของแม่นั้นดูแลตัวเองเป็น ....เพราะลูกเป็นคนมีปัญญา
“ ไม่มีใครสอนใครให้เป็นคนดีได้ ” .... มีบัณฑิตท่านกล่าวไว้อย่างนั้น “ เขาจะดีก็ต้องดีด้วยตัวของเขาเอง เขาต้องสอนตัวเองให้เป็น..... ”
แม่จึงขอฝากข้อคิดข้อแนะนำอันเป็นโยชน์ให้แก่ลูกลูกเพียงแต่รับฟังแล้วนำไปใช้กับชีวิตของตัวเองอย่างคนฉลาดเท่านั้นเอง
ดังนั้นลูกจึงมีหน้าที่ๆจะต้องสอนตัวเองให้ “ ดี ” ให้เป็นให้ได้..... เพราะนี่เป็นชีวิตของลูก จะสุขจะทุกข์ จะผิดจะถูก ลูกต้องเรียนรู้ให้เป็น … และต้องยอมรับให้เป็นด้วย
เพื่อนหญิงคนใหม่ซึ่งลูกยอมรับว่าเป็นแฟนกัน และดูเหมือนว่าลูกจะชอบเขามากทั้งๆที่เขาเป็นหญิงต่างชาติและอายุมากกว่าลูกด้วยซ้ำ....
แม่เข้าใจและยอมรับยอมรับว่าลูกเหงาและขาดเพื่อน ทั้งๆที่ลึกๆแล้วแม่ก็รู้สึกว่าลูกยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องนี้เหลือเกิน...แต่ก็อีกนั่นแหละแม่จะเอาความรู้สึกของแม่ มาตัดสินความรู้สึกของลูก ก็คงจะไม่ถูกต้อง....ดังนั้นเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่แม่ต้องเรียนรู้และยอมรับเช่นกัน
จึงขอฝากถ้อยคำให้เป็นเครื่องระลึกนึกถึงให้แก่ลูก......ยามอยู่ต่างแดน....ลูกไม่มีแม่หรือพ่ออยู่ใกล้ๆ ลูกจึงต้องเป็นลูกชายที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจให้ได้นี่คือหน้าที่ของลูกลูกจึงต้องเรียนรู้ที่จะต้องรับผิดชอบ แยกแยะความรู้สึกส่วนตัวกับหน้าที่ให้ออกจากกันนั่นคือความเป็นสุภาพบุรุษที่แม่ พ่อ พี่จะภูมิใจ และแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นหญิงคนนี้หรือคนไหนก็แล้วแต่ที่ลูกตัดสินใจเลือกเขาเขาก็ย่อมจะภูมิใจในตัวของลูก เพราะลูกเป็นสุภาพบุรุษอย่างแท้จริงที่สง่างาม
หน้าที่ของลูกจึงต้องรักเรียน รักดี รับผิดชอบต่อการเรียนของลูกให้ดีและต้องมีความรับผิดชอบทั้งต้องมีวินัยในการใช้เงินด้วย...หากลูกทำสองสิ่งนี้ได้โดยไม่บกพร่อง แม่ก็มั่นใจในตัวลูกว่าลูกจะเป็นคนที่รับผิดชอบและมีวินัยต่อชีวิตของลูกเองได้เป็นอย่างดีแม้ในอนาคต
ลูกมั่นใจว่า นี่คือ รักจริง รักนานของลูก...แม่ก็ดีใจที่ลูกรู้สึกอย่างนั้นเพราะความรักทำให้ลูกมีความสุข...แต่สิ่งหนึ่งที่แม่จะขอจากลูกคืออย่าไปล่วงเกินเขาไม่ว่าเขาจะยินยอมก็ตามเพราะสิ่งนั้นเป็นบาปที่จะติดตัวลูกต่อไปในอนาคต...รักษาความสุขที่ได้จากความเป็นเพื่อนที่แสนดีนี้ไว้นานๆแล้วลูกก็จะเห็นคุณค่าของผู้หญิงที่ลูกรักและเขาก็จะเห็นคุณค่าแห่งความเป็นคนดีที่ไม่ฉวยโอกาสกับผู้หญิง...เขาจะภูมิใจในตัวลูกอย่างยิ่ง
อีกอย่างหนึ่งคือลูกต้องระวังความทุกข์ที่จะต้องเกิดขึ้นจากความรักด้วยเพราะความสุขก็ต้องมีความทุกข์ เป็นของคู่กัน
“ ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” พระพุทธเจ้าท่านสอนสัตว์โลกไว้ เพราะท่านรู้ว่าความจริงเป็นอย่างนั้นรักมากก็ทุกข์มาก รักน้อยก็ทุกข์น้อย ไม่รักคือเฉยๆก็ไม่ทุกข์อะไรเลย
ในโลกนี้มีคนสมหวังน้อยกว่าคนที่ผิดหวัง
ในโลกนี้ คนที่ผิดหวังแทบเอาชีวิตไม่รอดหรือต้องตายเพราะไม่สมรักก็มีมากมาย ดังนั้น อย่าประมาทว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย
คนฉลาดจึงเตรียมใจเผื่อใจสำหรับความผิดหวังอันอาจจะเกิดไว้ด้วย เหมือนคนทำประกันสุขภาพเพราะมั่นใจว่าอย่างไรเสียก็ต้องมีสักครั้งหรือหลายครั้งต้องเจ็บป่วยหรือเหมือนคนที่ทำประกันชีวิตเพราะมั่นใจว่าอย่างไรเสียวันหนึ่งก็ต้องตายควรจะตระเตรียมเตรียมใจเผื่อแผ่ไว้บ้าง....ถึงคราวที่เกิดขึ้นวันใดวันหนึ่งก็จะไม่ทุลักทุเล...
เรื่องความรักก็เป็นอย่างนั้นเราต้องฉลาดที่จะเตรียมใจไว้ด้วย อะไรที่ยังไม่สมควรแก่เวลา ก็ย่อมหาคุณค่าหาดีไม่ได้ในสิ่งนั้น
เหมือนเรามีต้นมะม่วงซึ่งเพิ่งออกลูกให้ปรากฏเจ้าของมะม่วงก็ดีอกดีใจ นักหนาแต่เพราะขาดปัญญา ไม่รู้กาละเทศะไม่รู้ว่าควรไม่ควร จึงเด็ดลูกมะม่วงนั้นเสียตั้งแต่ยังเป็นลูกอ่อนๆ ผลก็คือลูกมะม่วงนั้น ทั้งเปรี้ยวทั้งฝาด หาดีไม่ได้เลยแทนที่จะอดเปรี้ยวไว้กินตอนหวานก็เลยเสียทั้งเวลา ทั้งเสียใจ
เรื่องความรักหนุ่มสาวก็เป็นเช่นนั้นต้องมีตัวช่วย คือเวลา เราต้องรอเป็น ...ใช้เวลาเพื่อเครื่องตัดสินที่ดีที่สุด...เวลาเป็นสมบัติที่มนุษย์มีเท่าเทียมกัน คือวันละ 24 ชั่วโมง ไม่ว่าจะเป็นพระราชาหรือยาจก เวลาแต่ละวันได้เท่ากันทั้งนั้นหากยังมีชีวิตอยู่
ต่างกันตรงที่คนมีเวลาใช้เวลาให้เป็นประโยชน์...เป็นประโยชน์แก่ชีวิตตนโดยสร้างสมคุณค่าของตัวเองให้มากที่สุด....แต่บางคนปล่อยเวลาฆ่าเวลาที่ไม่มีวันเรียกกลับมาได้อีกไปกับสิ่งไร้สาระอย่างน่าเสียดาย
ดังนั้น ลูกจึงสมควรรู้ว่าผู้ชายต้องมีอาวุธ อาวุธของผู้ชายได้แก่ความรู้ ความดีศักดิ์ศรีและทรัพย์สินเงินทองที่เกิดจากความรู้นั้นๆ...นี่คืออาวุธของลูกลูกต้องเป็นคนแสวงหาอาวุธนั้นโดยเก็บเกี่ยวประโยชน์จากเวลาที่ลูกจะไม่ปล่อยหรือฆ่าเวลาไปกับสิ่งไม่มีประโยชน์แต่อย่างใด
ลูกจะต้องเรียนรู้ที่จะต้องอดทน ...อดทนที่จะใช้เวลาเป็นเครื่องมือที่วิเศษที่สุดที่จะพิสูจน์หญิงคนรักด้วยว่าเขาจริงใจต่อเรามั่นคงแค่ไหน ? เวลาเท่านั้นที่จะเป็นผู้ตัดสินไม่ใช่ลูกเป็นผู้ตัดสิน เพราะเรามักจะตัดสินเอาด้วยอารมณ์... ด้วยความเหงา ...ด้วยความเย้ายวนใจในอารมณ์ที่เพลิดเพลินทั้งนั้น
ส่วนเวลานั้น เป็นเครื่องพิสูจน์ศีลของบุคคลเราจะรู้ว่าเขาดีจริงไม่จริง จริงใจหรือไม่จริงใจก็ต้องดูที่ศีลและโดยมีเวลาเป็นเครื่องมือพิสูจน์เท่านั้น
หากลูกฉลาดและสามารถรักษาใจของตัวเองได้อย่างนั้นลูกก็จะเป็นคนที่สมบูรณ์ที่สุดที่พ่อแม่และพี่จะภาคภูมิใจเป็นที่สุด..อย่าลืมว่าความสุขความสำเร็จของลูกเป็นความสุขความสำเร็จของคนทั้งครอบครัว...ดังนั้นขอลูกจงรักตัวเองให้เป็นอย่าทำร้ายตัวเองด้วยการปล่อยชีวิตให้เปล่าประโยชน์...และข้อสำคัญอย่าทำร้ายครอบครัวนะลูกรัก จากใจแม่ของลูก
ขอบคุณบทความดี ๆ จาก รักษาธรรมะ ดอต คอม
